คือ ทุกคนเข้าใจกันมั้ยครับ “ชีวิตวัยรุ่น” ผมเรียนอยู่ศิลป์ภาษาญี่ปุ่น และ ผมเป็นคนที่แบบ กลับมาบ้านปุ๊ป อย่างกำลังเครียด ๆ เรื่องการเรียน ผมจะไม่เอามาลงที่บ้าน ว่า “เห้ หงุดหงิดอยู่นะ หรือ เหวี่ยงอารมณ์หมดไม่สน” แถบเรียกได้ว่า ไม่เคยแสดงออกมา จนดูเหมือนไม่อะไรแต่จริง ๆ แล้วโคตรเครียด เพราะ ผมก็ไม่ได้เก่งแบบสุด ๆ แทบเรียกได้ว่าที่โหล่ของห้อง แต่ผมก็พยายามแบบสุด ๆ แต่ก็ถูกทางบ้านพูดว่าอารมณ์ไม่พอใจประมาณว่า “ชีวิตสบายดีเนอะ , ไม่ต้องทำอะไร” หรือ อะไรที่แดกดันอะ ตัดภาพมาที่ผม ในใจ “สบายใจกับผีน่ะสิ แ_่งต้องมาจำคันจิ และ ไหนจะต้องจำบทสอบพูดและสอบอื่น ๆ นี่น่ะนะสบาย ?” เอาจริง ๆ นะ ต่างคนก็ต่างลำบากแหละ แต่เขาไม่เคยเข้าใจ มันจะอธิบายไงดีละ ... ผมเข้าใจเขา แต่เขาไม่เข้าใจผม ละมั้ง แต่ทำไงได้ผมทำอะไรไม่ได้ ใช่ผมก็เอ่ยปากไปแต่ยังไงก็ไม่พ้นการหงายการ์ดว่า “อย่าเถียง และ ขู่” ซึ่ง คือ พูดไรไม่ได้เลยรึไง ในมุมมองตัวผม โคตรเหนื่อย และ เป็นแบบนี้หลายครั้ง หลายครั้ง ผมก็เคยพูดนะว่าจะย้ายไปอยู่คนเดียวสุดท้าย ไงละ กุมีพี่น้องของกุ ไม่ได้ตัวคนเดียวเหมือน บลา ๆผมละโคตรอึดอัดอยากรีบย้าย อยากรีบเรียนจบ ไปทำงาน อยู่คนเดียว เวลาทำอะไรจะได้สะดวกหน่อย อยู่ทางนี้จำกัดสุด ๆ ถึงแม้ปากจะบอกให้อิสระ แต่ก็ให้แหละแต่ก็คอยแดกดันไปด้วย

อีกเรื่อง คือ ผมเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวนะเขารู้ แต่เขาก็ทำ คือ พาญาติ ๆ มามุงแออัดในห้อง ซึ่งมันเป็นอะไรที่อึดอัดมากกก จนอยากหนีออกจากบ้าน (ผมไม่ได้เกลียดญาติอะไรตัวเองนะแต่แบบมันรู้สึกอึดอัดไม่เป็นตัวของตัวเอง และ บางทีก็แบบอยากมีจุดที่แบบอยู่คนเดียวบ้างแต่ก็นั้นแหละ)