ขอโทษนะครับ หาทางออกไม่ได้จริงๆ เรารู้ว่าถ้าพูดเรื่องนี้มันสุ่มเสี่ยงกับการถูกตราหน้าว่าเลว แต่เราแทบจะทนไม่ไหวแล้วมันจะระเบิด
ตั้งแต่จำความได้ เห็นการทะเลาะกันระหว่างพ่อแม่ขั้นเลือกตกยางออกตลอดเวลา โดยสรุปคือ
1. พ่อเจ้าชู้มากจนไม่สนใจครอบครัวไม่เคยส่งเสียเลี้ยงดู หรือ ถึงแม้จะส่งบ้างก็น้อยมาก บางวันผมไม่มีเงินไปกินโรงเรียนอาศัยน้ำก๊อก
โรงเรียนทั้งที่พ่อผมเป็นตำรวจ หลักๆ เอาเวลาไปทุ่มให้กับบ้านเล็กบ้านน้อยจนหมด
2. แม่เอาแต่ไล่ตามพ่อเพื่อจะไปวีน ไปเหวี่ยงกับผู้หญิงของพ่อแต่เด็กจนผมโต ตีกันเกือบตาย พ่อเคยผลักแม่จะให้รถชนตาย
3. ความรับผิดชอบของ พ่อกับแม่ น้อยมาก เช่น ผมป่วยสมัยเด็กเป็นโรคไตขั้นรุนแรงฉี่เป็นเลือดตัวบวมทั้งตัว ไม่มีใครเฝ้าผมเลย พ่อมาเฝ้าก็แอบไปเที่ยวหาผู้หญิง เช้า กลับ พี่สาวต้องไปขอค่าเทอมเรียนในสถานที่ที่เป็นซ่องอาบอบนวด กับพ่อ แม่เคยปล่อยให้อยู่กับพี่สาว 2 คน ในห้องเช่าลำพัง ไม่มีพ่อแม่อยู่โดยสอนให้เอามีดซ่อนไว้ใต้หมอนเผื่อมีคนมาทำอันตรายจะได้ป้องกันตัวได้ เวลานั้นอายุ 11-12 ปี รอดมาได้ไงยัง งง ตัวเอง
4. ผมได้ทำบัตรประชาชนจริงๆ ตอนอายุ 18 ตอนที่ต้องเอาหลักฐานไปยื่นสอบมหาวิทยาลัย ทั้งที่ตอนนั้นทำได้ตั้งแต่อายุ 15 ปี ไม่มีใครไปทำ ครอบครัวไม่มีเงินส่งต่อให้หยุดเรียนตั้งแต่ ม.6 แต่เรารักการเรียน เราขอกู้ กยศ เราจึงได้เรียนและยังต้องเจียดเงินแต่ละเดือนให้แม่ เหลือใช้ประมาณ 2-3 พันต่อเดือน
5. แม่เป็นคนเห็นแก่เงินมาก จนกระทั้งไม่ใส่ใจความสัมพันธ์ในครอบครัว แต่ชอบเล่นหวยเล่นแชร์ ลูกแชร์หนี ก็ต้องเดือนร้อนพี่สาวที่ทำงานก่อนตามใช้หนี้ให้จนหมด หลายครั้งหลายครา
6.ผมป่วยหนักเป็นโรคซึมเศร้ามาประมาณอยู่ปี 3 ไม่มีใครสนใจ ผมไม่รู้จนกระทั่งเกิดความรู้สึกอยากตาย จะปลิดชีวิตตัวเอง แต่มีสติรอดมาได้ เลยไปหาหมอรักษาตัวอยู่ประมาณ 3 ปี เรื่องนี้ทั้งพ่อและแม่ไม่รู้ เคยบอกพ่อตอนเป็นใหม่ๆ ไม่ได้รับความสนใจ ต้องสู้ลำพัง จนหายสนิท
7. ทุกวันนี้ผมเติบโตมีงานมีการทำดี สร้างฐานะสร้างครอบครัวได้ค่อนข้างมั่นคงมีบ้าน มีงาน มีทุกอย่างที่คนชั้นกลางอย่างผมจะพึงมี ผมจึงรับแม่มาอยู่ด้วย
แต่ทะเลาะกันเกือบทุกวัน ส่วนมากคือเรื่องที่แม่เรียกร้องเอาแต่เงิน ผมทุกข์ใจมาก ส่วนพ่อติดต่อไม่ได้มากกว่า 5 ปี เบอร์ไม่มีเหมือนคนสาบสูญแต่เคยรู้มาว่าไปอยู่กับเมียใหม่
จากสิ่งต่างๆ ที่หล่อหลอมผมมา ผมทำใจให้รักพ่อกับแม่ไม่ได้เลย อย่าว่าผมนะ แต่ผมทำหน้าที่ของลูกทุกอย่างให้กับแม่ผมเต็มที่ ไม่เคยรังเกียจ เจ็ปป่วยติดเตียงผมเฝ้าตลอด อุจาระปัสาวะเช็ดหมด ไม่เคยรังเกียจ แต่ผมตอบแทนคือรู้สึกได้ว่าอยู่ด้วยกันด้วยผลประโยชน์ ไม่มีความผูกพันใดๆ
คำถามคือเมื่อพ่อแม่เราเป็นแบบนี้ เราไม่ศรัทธาพวกเขา เหลือแต่การทำหน้าที่ให้สมบูรณ์ เพราะเรากับพี่สาวเราคิดว่า เขาน่าจะมีลูกเมื่อไม่พร้อม เราจะผิดอะไรไหม ? และวันนี้ทะเลาะกันกับแม่หนัก เคยถึงขนาดที่แม่จะเอามีดมาแทงเรา เราอยากขอคำแนะนำว่า เราจะ move on จะความรู้สึกดำดิ่งนี้ได้อย่างไร ซึ่งนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ครั้งนี้เรากลัวว่าเราจะไม่ผ่านและคิดอะไรโง่ๆ ซ้ำอีก ขอโทษที่เลวนะครับ (เราเคยแต่อ่านไม่เคยตั้งกระทู้มาก่อน ขออภัยที่มันยาวมาก)
หมดศรัทธาในสถาบันครอบครัว ขอคำแนะนำครับ
ตั้งแต่จำความได้ เห็นการทะเลาะกันระหว่างพ่อแม่ขั้นเลือกตกยางออกตลอดเวลา โดยสรุปคือ
1. พ่อเจ้าชู้มากจนไม่สนใจครอบครัวไม่เคยส่งเสียเลี้ยงดู หรือ ถึงแม้จะส่งบ้างก็น้อยมาก บางวันผมไม่มีเงินไปกินโรงเรียนอาศัยน้ำก๊อก
โรงเรียนทั้งที่พ่อผมเป็นตำรวจ หลักๆ เอาเวลาไปทุ่มให้กับบ้านเล็กบ้านน้อยจนหมด
2. แม่เอาแต่ไล่ตามพ่อเพื่อจะไปวีน ไปเหวี่ยงกับผู้หญิงของพ่อแต่เด็กจนผมโต ตีกันเกือบตาย พ่อเคยผลักแม่จะให้รถชนตาย
3. ความรับผิดชอบของ พ่อกับแม่ น้อยมาก เช่น ผมป่วยสมัยเด็กเป็นโรคไตขั้นรุนแรงฉี่เป็นเลือดตัวบวมทั้งตัว ไม่มีใครเฝ้าผมเลย พ่อมาเฝ้าก็แอบไปเที่ยวหาผู้หญิง เช้า กลับ พี่สาวต้องไปขอค่าเทอมเรียนในสถานที่ที่เป็นซ่องอาบอบนวด กับพ่อ แม่เคยปล่อยให้อยู่กับพี่สาว 2 คน ในห้องเช่าลำพัง ไม่มีพ่อแม่อยู่โดยสอนให้เอามีดซ่อนไว้ใต้หมอนเผื่อมีคนมาทำอันตรายจะได้ป้องกันตัวได้ เวลานั้นอายุ 11-12 ปี รอดมาได้ไงยัง งง ตัวเอง
4. ผมได้ทำบัตรประชาชนจริงๆ ตอนอายุ 18 ตอนที่ต้องเอาหลักฐานไปยื่นสอบมหาวิทยาลัย ทั้งที่ตอนนั้นทำได้ตั้งแต่อายุ 15 ปี ไม่มีใครไปทำ ครอบครัวไม่มีเงินส่งต่อให้หยุดเรียนตั้งแต่ ม.6 แต่เรารักการเรียน เราขอกู้ กยศ เราจึงได้เรียนและยังต้องเจียดเงินแต่ละเดือนให้แม่ เหลือใช้ประมาณ 2-3 พันต่อเดือน
5. แม่เป็นคนเห็นแก่เงินมาก จนกระทั้งไม่ใส่ใจความสัมพันธ์ในครอบครัว แต่ชอบเล่นหวยเล่นแชร์ ลูกแชร์หนี ก็ต้องเดือนร้อนพี่สาวที่ทำงานก่อนตามใช้หนี้ให้จนหมด หลายครั้งหลายครา
6.ผมป่วยหนักเป็นโรคซึมเศร้ามาประมาณอยู่ปี 3 ไม่มีใครสนใจ ผมไม่รู้จนกระทั่งเกิดความรู้สึกอยากตาย จะปลิดชีวิตตัวเอง แต่มีสติรอดมาได้ เลยไปหาหมอรักษาตัวอยู่ประมาณ 3 ปี เรื่องนี้ทั้งพ่อและแม่ไม่รู้ เคยบอกพ่อตอนเป็นใหม่ๆ ไม่ได้รับความสนใจ ต้องสู้ลำพัง จนหายสนิท
7. ทุกวันนี้ผมเติบโตมีงานมีการทำดี สร้างฐานะสร้างครอบครัวได้ค่อนข้างมั่นคงมีบ้าน มีงาน มีทุกอย่างที่คนชั้นกลางอย่างผมจะพึงมี ผมจึงรับแม่มาอยู่ด้วย
แต่ทะเลาะกันเกือบทุกวัน ส่วนมากคือเรื่องที่แม่เรียกร้องเอาแต่เงิน ผมทุกข์ใจมาก ส่วนพ่อติดต่อไม่ได้มากกว่า 5 ปี เบอร์ไม่มีเหมือนคนสาบสูญแต่เคยรู้มาว่าไปอยู่กับเมียใหม่
จากสิ่งต่างๆ ที่หล่อหลอมผมมา ผมทำใจให้รักพ่อกับแม่ไม่ได้เลย อย่าว่าผมนะ แต่ผมทำหน้าที่ของลูกทุกอย่างให้กับแม่ผมเต็มที่ ไม่เคยรังเกียจ เจ็ปป่วยติดเตียงผมเฝ้าตลอด อุจาระปัสาวะเช็ดหมด ไม่เคยรังเกียจ แต่ผมตอบแทนคือรู้สึกได้ว่าอยู่ด้วยกันด้วยผลประโยชน์ ไม่มีความผูกพันใดๆ
คำถามคือเมื่อพ่อแม่เราเป็นแบบนี้ เราไม่ศรัทธาพวกเขา เหลือแต่การทำหน้าที่ให้สมบูรณ์ เพราะเรากับพี่สาวเราคิดว่า เขาน่าจะมีลูกเมื่อไม่พร้อม เราจะผิดอะไรไหม ? และวันนี้ทะเลาะกันกับแม่หนัก เคยถึงขนาดที่แม่จะเอามีดมาแทงเรา เราอยากขอคำแนะนำว่า เราจะ move on จะความรู้สึกดำดิ่งนี้ได้อย่างไร ซึ่งนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ครั้งนี้เรากลัวว่าเราจะไม่ผ่านและคิดอะไรโง่ๆ ซ้ำอีก ขอโทษที่เลวนะครับ (เราเคยแต่อ่านไม่เคยตั้งกระทู้มาก่อน ขออภัยที่มันยาวมาก)