สวัสดีครับผมอายุ 30 ปี ลูก 2 ขวบครึ่งครับ คบกับแฟนมา 6 ปีครับ 
เรื่องมีอยู่ว่าแฟนผมทำงานเป็นพยาบาล ซึ่งผมไว้ใจแบบ 100% เลยครับเพราะเมื่อก่อนผมเคยมีแฟนและถูกนอกใจ เค้าบอกว่าเค้าจะไม่ทำแบบนั้นกับผม คือเอาจริงๆผมไว้ใจเค้าเพราะเค้าดีมาเสมอครับ คบกันแบบผู้ใหญ่ต่างคนต่างทำงานไม่เคยเช็คมือถืออะไรทั้งนั้นผ่านมาหลายปีก็ไม่มีปัญหาอะไร
แต่เมื่อ 2-3เดือนก่อนผมรู้สึกว่าความใส่ใจกลับมาก็คุยกันน้อยมาก กลับมาก็อาบน้ำทันทีมานอนมาร์คหน้าคุมโปงเล่นมือถือ คือแทบไม่ได้คุยกันเลย
คือผมเองก็งานเยอะครับไม่ค่อยมีเวลาให้และยอมรับว่าเอาใจใส่ไม่มากจริงๆครับ แต่ผมไม่เคยนอกใจแม้แต่ครั้งเดียวครับ เค้าอยู่กับผมตั้งแต่วันที่ผมยังไม่มีอะไรเลย จนวันนี้ผมค่อนข้างมาได้ไกบมีธุรกิจส่วนตัวมีทุกอย่างแล้ว ผมตั้งใจจะใช้ชีวิตกับเค้าไปจนบั้นปลายเลยครับตั้งใจอย่างนั้นจริงๆ หลังๆมานี้มันเป็นช่วงที่ธุรกิจกับลังขยับขยายผมเครียดและต้องใช้เงินลงทุนแบบต่อยอดไปเรื่อยๆ มันคือสาเหตุนึงที่ไม่ค่อยได้มีของขวัญหรืออะไรพิเศษๆให้เค้าแต่เรื่องนี้ผมก็บอกเค้าไปแล้ว ดูเค้าก็เข้าใจครับแต่เค้าก็พูดว่าเค้าก็อยากได้บ้างเล็กๆน้อยๆก็ยังดีอะไรประมาณนี้ ผมก็ไม่ได้ทำอะไรให้เค้าครับแต่ก็ดูแลเป็นแฟนที่ดีมาเสมอทำให้เห็นว่าผมทำทุกวันนี้เพื่อครอบครัวจริงๆ แต่ผมเคยทำร้ายเขาผมเคยทะเลาะกับเขารุนแรงจนถึงขั้นลงไม้ลงมือ ผมตบหน้าเขาแต่ว่าผมดึงแขนกลับทันมันโดนปลายๆนิ้ว ผมยอมรับว่ามันคือสิ่งที่เลวร้ายสำหรับเขามากๆ ผมตั้งใจทำครับแต่ผมไม่คิดจะทำอีกผมยอมรับว่าผมผิดนี่คือความผิดที่ผมมีทั้งหมดครับ ผมอาจจะอธิบายวกวนหน่อยนะครับ และวันนี้สิ่งที่ผมเจอหลังจากผมสงสัยมาซักระยะ (คือผมมั่นใจครับว่ามีอะไรแน่ๆ)

เริ่มที่ผมถามเค้าต่อหน้าว่าเธอมีอะไรทีทำแล้วเราไม่ชอบหรือเปล่า มีอะไรจะบอกเรามั๊ยเราพร้อมให้อภัยเธอนะ ทำอะไรคิดถึงลูกเยอะๆนะเราอยากรักษาครอบครัวของเราไว้นะ เรารักเธอและเราก็สงสารลูก ถ้ามีอะไรพูดมาได้เลย เราให้อภัยและเริ่มกันใหม่
ผมพูดประโยคนี้หลังจากผมคิดทบทวนมาเป็นเวลาประมาณ 1 เดือนครับ ผมเป็นผู้ชายใจร้อนแต่พอมีคำว่าลูกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ผมทำอะไรผมค่อนข้างคิดเยอะมากๆ ผมสงสารลูก และคำตอบที่ผมได้คือไม่มีอะไร คือเค้าไม่ยอมรับ

เวลาผ่านไป 1-2วัน ผมพิมพ์ไปบอกเค้าว่าเธอ เราเตือนแล้วนะถ้าเรารู้เองเราจะไม่ให้เธอมีสิทธิ์อะไรเกี่ยวกับลูกเลยนะ (เรื่องลูกผมแค่พูดกดดันมห้เค้ายอมรับเท่านั้น) เค้าก็ไม่ยอมรับ

จนเมื่อ 2 วันที่ผ่านมาผมทนไม่ไหวตื่นเช้ามาผมรอเค้าตื่นผมก็ขอมือถือเค้ามา กดเข้าไลน์พอเห็นว่าใส่รหัสผมก็มั่นใจละครับ ขอรหัสเค้าต่อหน้าเค้าก็บอกมาเมื่อเข้าไปผมก็เลื่อนดูแค่ผู้ชายที่หน้าตาดี จิ้มไปแค่คนเดียวก็เจอครับ เป็นหมอที่ รพ ของเค้า คุยกันมาหลายเดือน แฟนผมจีบเค้ามาเรื่อยๆ ล่าสุดปีใหม่ก็อวยพร วาเลนไทก็ซื้อดอกไม้ให้ แต่ผมก็ไม่ได้อะไรจากเค้าและเค้าก็ไม่ได้อะไรจากผม อันนี้ผมยอมรับว่าผมจืดชืดไม่ใส่ใจเลยจริงๆครับในวันสำคัญ
มันเจ็บปวดมากที่เห็นอะไรแบบนั้น เห็นเค้าส่งเพลงรักให้หมอฟัง คืออารมณ์เต๊าะหนุ่มอะครับ แต่ผมไล่อ่านคือหมอไม่ได้ออกตัวแรงมาก มีแต่แฟนผมที่ออกตัวแรง คือโชคดีที่หมอไม่ได้อะไรมากถึงยังไม่ได้เกินเลยอันนี้ผมคิดเองนะครับผมคิดว่าถ้าเค้าชวนไปไหนก็น่าจะไปกันไกลครับ 

ตอนนี้ผมเสียใจมาก ผมเครียดมากผมอยากเลิกครับ แต่มันทรมาณใจมากลูกผมเรียกหาแม่ทุกวัน คือตอนนี้เค้ามาอยู่ที่บ้านผม ลูกก็คือแม่ผมเป็นคนเลี้ยงครับ ใจจริงของผมคือต้องการเลิกกับเค้าเพราะผมไม่อยากต้องมาเป็นไอ้บ้าที่คิดมากเหมือนเมื่อก่อน แต่เค้าขอโอกาสผมเป็นความผิดครั้งเดียวของเค้า ผมมาคิดแล้วมันก็จริงคือจะเลิกไล่เขากลับทั้งๆที่เขาก็ดูแลผมดีมาตลอดจริงๆครับ แต่ผมทำใจไม่ได้กับเรื่องราวที่เขาไปรักคนอื่นให้ความสำคัญกับคนอื่น ผมยอมรับว่าผมโกรธมากในใจแต่ผมไม่ด่าไม่ว่าเขาเลยซักคำผมให้อภัยแต่ผมให้เค้าเก็บของแล้วจบกันด้วยดี เรื่องนี้ผมไม่พูดก้บใครแม้แต่คนที่บ้านเพราะเผื่อเค้ามาที่บ้านจะได้ไม่อึดอัด 

พี่ๆมีประสบการณ์กันยังไงบ้างครับ ลูกผมติดเค้ามากๆ ตอนนี้ผมยังให้เค้าอยู่กับผม ผมกำลังพยายามให้อภัยเค้าอยู่เพื่อให้ลูกได้มีครอบครัวผมเหมือนมี 2ทางคือทางหนึ่งก็ทำร้ายตัวเองคือต้องอดทนกับความรู้สึกแบบนี้ต้องให้เขาอยู่เผื่อว่าวันนึงผมจะทำใจได้ ส่วนอีกทางคือเลิกให้จบๆกันไปแต่ผมพยายามมากๆแบ้วข้อนี้คือผมเสียใจมากๆส่วนนึงผมรักเค้าแต่ผมตัดได้เรื่องความรัก แต่ผมติดแค่ลูกครับ ผมไม่รู้จะทำยังไงเวลาลูกถาม ลูกอยากเจอ แต่เค้าก็บอกถ้าเลิกเค้าก็จะมาอยู่กับลูกตลอดจนลูกหลับและจะรอจนผมให้อภัย คือผมคิดแล้วถ้าเขาทำแบบนั้นผมก็ไม่สามารถเลิกกับเขาได้ครับผมขี้สงสาร
แต่ในใจตอนนี้คือยังไงผมก็อยากเลิกผมรับไม่ได้กับการมีโลก 2ใบของเค้าทั้งๆที่หมอคนนั้นมีครอบครัวแล้วและเค้ารู้ว่าเค้าจีบไปก็ไปได้ไม่ไกลแต่เค้าก็ยังทำมันไม่คุ้มกับผลที่ตามมาเลย ผมควรทำยังไงดีครับ ควรอดทนและรอเวลาผ่านไปให้อภัยแบะเริ่มต้นกันใหม่ หรือว่าควรเลิกให้เด็ดขาดไปเลย
ผมอยากรู้ว่าใครเคยเจอปัญหาแบบผมบ้างครับจัดการชีวิตยังไงต่อครับ ตอนนี้ผมดาวมากๆผมเหมือนจะเป็นซึมเศร้าแล้วด้วยครับหลังๆเครียดเรื่องงานมาเยอะมากๆคือตอนนนี้ผมทรมาณมากครับ คุยกับเค้าก็เครียดคิดเรื่องเก่าไม่หยุด จะเลิกกับเค้าก็ไม่ได้เพราะสงสารลูก ผมเหมือนตายทั้งเป็นจริงๆครับตอนนี้ไม่มีที่ระบายไม่มีใครให้ปรึกษา จะคุยกับที่บ้านก็ไม่อยากให้ที่บ้านมองเค้าไม่ดี ช่วยแชร์ประสบการณ์และวิธีจัดการของพี่ๆให้ผมดูเป็นแนวทางหน่อยครับ ขอบคุณมากครับ