คือ เรากับสามีตกงาน ตัวเราเองไม่ได้มีเงินติดตัวหรืออะไรเลย ส่วนสามีพอมีทรัพย์สินที่พอจะไปแปลงสภาพเป็นเงินได้ก้อนนึง เราสองคนตัดสินใจทำธุระกิจส่วนตัว แต่เงินที่มีอยู่ไม่พอ สามีจึงไปยืมเงินแม่เขามา เพื่อทำธุระกิจ ตัวเราไม่ได้มีเงิน ไม่ได้มีทุน ที่ไปร่วมกับเขา เรามีเพียงแค่แรงเท่านั้น เรานั่งคิดสูตร นั่งปรับปรุงสูตรทุกอย่าง โดยมีสามีเป็นคนช่วยชิม พอทุกอย่างเสร็จได้สูตรที่เราต้องการ เราก็หาพื้นที่เปิดร้านกัน ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ลูกค้าเยอะ ลูกค้าติดใจในรสชาด และมีลูกค้าประจำ จนมาเมื่อปีที่แล้ว แม่เขาเสีย ด้วยโรคชรา (เงินที่ยืมแม่มายังไม่ได้คืน) เวลาเราทะเลาะกัน มีปัญหากัน เขาก็จะชอบไล่เรา ว่าเรา ว่าเราทำให้เขาเจ๊ง ว่าว่าไม่ใช่เงินเรา มันเงินเขากับแม่เขา เราคงไม่ได้ใส่ใจ (ทั้ง ๆ ที่ร้านก็ไม่ได้เจ๊งหรืออะไร) เขามักชอบพูดเสมอว่าเขาจะไม่ทำให้เงินของเขาและเงินก้อนสุดท้ายของแม่เขาสูญเปล่า (พูดบ่อยๆจนเรารู้สึกไม่ดี) จนตอนนี้เรากำลังจะเปิดร้านเพิ่มอีก 1 ที่ ซึ่งเราที่เปิดอยู่ Qr โค้ด ที่ลูกค้าใช้แสกนคือของเขา และร้านที่กำลังจะเปิด เขาจะใช้เป็นบัญชีแม่เขา เราก็เลยคล้านว่าใช้ได้หรอ บัญชีไม่ถูกปิดแล้วหรอ เพราะ แม่มรณะแล้ว เราเลยบอกเขาว่า ก็ทำไมไม่ใช้บัญชีเขาไปเลยทุกร้าน เขาก็บอกว่ากลัว งง ไม่รู้ว่ายอดของร้านไหน เราเลยแกล้งพูดแหย่ ๆ ไปว่า เป็นบัญชีเมียไม่ได้ไง พอปิดร้านก็โอนให้เธอจะได้รู้ว่ายอดร้านไหน เขาก็ปฏิเสธเราแบบไม่ต้องคิดเลย พร้อมท่าทางและอาการสีหน้าที่แสดงออกมา มันทำให้เรารู้สึกโคตรแย่ และเราสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย เราได้แต่คิดว่า ทำไมว่ะ แค่เงินยอดขายที่ลูกค้าจะโอนเข้า มันเป็นบัญชีเรา มันไม่ได้เลยหรอ ทั้ง ๆ ที่เราก็ไม่ได้ไปอยากได้อะไรของเขา แค่หวังดีเห็นเขาบอกว่ากลัวจะงง พอร้านปิดเราก็จะโอนให้เขา แค่นี้มันยังไม่ได้ หรือเราไม่ได้ลงทุน เราไม่มีเงิน ทุกอย่างมันเลยต้องเป็นของเขา พฤติกรรมการกระทำของเขาแต่ละอย่างมันทำให้เรามานั้งคิดทบทวน ว่าทำไมเราถึงต้องทน ทำไมเราถึงต้องเป็นแบบนี้ หรืออนาคตของเขามันไม่มีเรา หรือแค่หลอกใช้เรา พอทุกอย่างมันไปต่อได้ ก็ไม่จำเป็นต้องแคร์เรา