เรื่องมันคือแม่เราเป็นคนไม่ถามความคิดเห็นของลูก เราอายุ15จะ16ปีนี้ เราเป็นคนว่านอนสอนง่าย ผู้ใหญ่หรือแม่พูดอะไรก็ฟัง ก็ทำตาม ไม่เคยขัด แต่ประเด็นคือพอคนเราเริ่มโตอ่ะค่ะ ก็เริ่มอยากทำตามในสิ่งที่ตัวเองคิด แม่เราเป็นคนดูข่าว ฟังเรื่องเล่า ในอินเตอร์เน็ตเยอะมากๆๆๆ จนฟุ้งซ่าน และนำมาใช้กับเรา สมมุติเราขอไปหาเพื่อน ไปนุ้นไปนี้ คือเขาจะถามจะกดดันจนเราไม่อยากไปอ่ะค่ะ จะบอกก่อนว่าตอนเด็กแม่ชอบสอนให้เรากลัวเขา เราจำได้เลยตอนประถมเวลาเราดื้อตามประสาเด็กหรือร้องไห้เวลาโดนดุ เขาจะตบท้ายประโยคด้วยว่า กลัวแม่มั้ย ซึ่งประโยคนี้กับการที่ถามตอนเราเด็ก เราก้ตอบเขาไปว่ากลัวตลอดจน เรากลัวจริงๆ ค่ะกลัวที่หมายความว่า กลัวทำผิด กลัวทำเขาผิดหวัง กลัวโดนตี กลัวโดนว่า กลัวแม่เสียใจ กลัวอะไรประมาณนั่นอ่ะค่ะ และแม่เราเป็นคนติดเหล้า บางครั้งเราต้องรับอารมณ์ของแม่เรา ด่าบ้าง ตีบ้าง กระทืบก็มีแต่ไม่หนักมากนะคะ พอรับได้ ยึดโทรศัพท์ของส่วนตัวเราบ้าง ซึ่งขอนี่เราไม่ชอบเลยค่ะ ไม่ได้หมายความว่าเราติดโทรศัพท์จนเกินไปนะคะ แต่เราไม่มีใครนอกจากโทรศัพท์ ไม่มีคนให้หัวเราะ ให้คุย มีติกตอก มีเพื่อน มีเพลงมีอะไรให้ทำ ในความจริงถ้าเราไม่มีโทรศัพท์คือเราว่างเปล่าเลยค่ะ เผลอๆ เราเป็นซึมเศร้าได้เลยนะคะทุกคน เพราะเราไม่มีใครจริงๆ ค่ะ เพื่อนก็ไปหาไม่ได้แม่ชอบบอกว่าอันตราย แต่เราเป็นคนขับรถเก่งมากๆ แบบขับแข็งเลยค่ะ เราขับไปรร ไปนุ้นไปนี้ เขาก็ยังว่าอันตรายอยู่ดี เอาตรงๆ เราเครียดอ่ะค่ะ555 ไม่รู้จะคุยจะระบายเรื่องแบบนี้กับใคร ไม่รู้ว่าคนที่เข้ามาอ่านกระทู้เราจะเข้าใจในสิ่งที่เราสื่อมั้ย เราเป็นคนพิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่อง พูดก็ไม่ค่อยรู้เรื่องค่ะ แต่เราอึดอัดจริงๆ เราอยากมีความเป็นส่วนตัว อยากมีความคิดเป็นของตัวเอง ทุกวันนี้เราอิจฉาชีวิตเพื่อนเรามากเลยค่ะ เราก็ไม่ได้อยากอิจฉาใครนะคะ แต่ชีวิตเราแย่มากจริงค่ะ ไม่ใช่แค่เรื่องนี้นะคะ   มีแบบว่า พ่อแม่เราเมาและจะฆ่าแกงกันก็มี เรียกตำรวจมาเจรจาไม่รู้ต่อกี่ครั้ง เราอายชาวบ้านเขาหมดแล้วค่ะ ออกไปไหนก็ไม่ได้ เราคิดอยู่ในใจลึกกว่า ถ้าวันนึงเราทนไม่ไหวจริงๆ และเราลองหนีไปอยู่กับเพื่อน โดยไม่หันกลับมาอีก จะเป็นยังไง แม่เราจะเข้าใจมากขึ้นมั้ย แค่นี้แหละค่ะขอบคุณค่ะตามจริงเรื่องในใจเรามีเป็นร้อยแสนแต่ เราเก็บไว้คนเดียวอาจจะดีกว่า นี่แค่บางส่วน ถ้าใครอ่านก็ขอบคุณมากๆนะคะ