เราไม่เคยพอใจตัวเองเลยยิ่งเรื่องรูปร่างหน้าตาสีผิวการเรียนก็ครึ่งๆกลางๆจะเก่งก็ไม่เก่งทำไรก็ไม่สุดสักอย่างเราท้อมากกีฬาก็ไม่ได้เรื่องทำไรก็ไม่ประสบความสำเร็จทั้งที่ตั้งใจมาตลอดกังวลว่าตัวเองจะไม่ดูดีในสายตาคนอื่นมาตลอดแคร์คนอื่นจนเกินไปทำไรก็ไม่กล้าถามคนใกล้ๆเป็นคนเงียบๆเด๋อๆเบื่อตัวเองมากครอบครัวก็ว่าว่าเราไม่ได้เรื่ิองมาตลอดช่วง ม. ต้นเป็นครั้งแรกที่เข้าโรงบาลเราทะเลาะกับแม่แม่ก็ทะเลาะกับพ่อพ่อก็ทะเลาะกับพี่พี่ก็หนีออกจากบ้านแล้วเราก็ตัวคนเดียวเราร้องไห้ไปเรียนทุกวันไปโรงเรียนก็ไม่มีเพื่อนเป็นเศษงานกลุ่มตลอดกินข้าวในโรงอาการคนเดียวในที่ที่คนเยอะๆโต๊ะกว้างๆแต่เรานั่งอยู่คนเดียวตอนนั้นเฟลมากตอนเลิกเรียนก็รอรถคนเดียวทั้งเหนื่อยทั้งเบื่อครอบครัวเราอยากหายไปมากๆเอาง่ายๆคืออยากตายๆไปให้จบๆรวมกับที่พ่อไล่ให้ไปตายด้วยพ่อบอกมันไม่น่าเกิดมาเลยเรากลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ตอนนั้นพ่อทำท่าจะเตะจะตบเราด้วยเรากลัวเพราะพ่อเคยตบหน้าเราต่อหน้าเพื่อนเพราะไปทำงานเพื่อนในที่นี้คือเพื่อนคนละห้องนะคะแล้วเราก็ไม่อยากเรียนแล้วมันเหนื่อยมันหนักมากๆเด็กคนหนึ่งพยามตายเหมือนที่เขาบอกให้ไปตายหนูก็เลยกินยาพารา20กว่าเม็ดแต่ไม่เป็นไรเลยกินยานอนหลับไป8เม็ดแต่แม่มาเห็นทันเลยพาไปโรงบาลทันแล้วหนูก็กรีดแขนกรีดขาเพื่อให้ตัวเองหาที่ระบายตอนนั้นเหมือนไม่เอาไรแล้วก็พยามฆ่าตัวตายคิดสั้นมาตลอดจนร่างกายมันไม่ไหวก็เข้าโรงบาลหมอตะโกนใส่เราว่าอายุแค่นี้มันจะไปเหนื่อยอะไรเราเนี่ยโมโหมากคือคุณไม่รู้อะไรแล้วมาพูดแบบนี้ใส่ก็ใช้ชีวิตอยู่โรงบาลปรึกษานักจิตเวช3อาทิตย์แล้วพอออกมาทุกคนดีกับเรามากพี่ก็กลับมาทุกอย่างดีขึ้นเราก็หยุดยาเองไม่ไปหาหมอด้วยแล้วก็ไม่หายเป็นซึมเศร้าก็กลายเป็นเด็กมีปัญหาเป็นเด็กมีปมถ้าตัวเองทำไรไม่ดีก็โทษตัวเองอย่างเดียวคือเกลียด
ตัวเองมากๆๆอยากหายจากความคิดกับวังวนแบบนี้
แล้วก็ไม่เคยพอใจกับตัวเองสักครั้งแม้จะควรพอเค้าขอวิธีแก้หน่อยเค้าเบื่อที่เค้าเป็นแบบนี้ต่อสู้กับความคิดตัวเองจนเหนื่อย