เราเป็นนักศึกษาที่จบใหม่แหละเริ่มทำงานในที่ที่หนึ่งแต่จริงๆเราทำงานมาตลอดตั้งแต่อายุ 12-13 แล้วแหละแต่มันพึ่งมารู้เหนื่อยเอาตอนนี้ตอนที่ชีวิตมันถึงเวลาที่ต้องทำงานแล้วจริงๆไม่มีปิดเทอมแล้ว อีกอย่างคือที่เรามาเขียนกระทู้นี้เราเหนื่อยจริงๆซึ่งเราพูดกับใครไม่ได้แล้วจริงๆเพราะมันไม่มีใครรับฟังเราจริงๆแม้แต่ครอบครัวหรือแฟนเรา เรามีแฟนสุดท้ายเราก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียวเราอยากจะระบายให้ฟังแต่เขาก็ไม่รับฟังมันเราต้องเก็บเรื่องราวมากมายในแต่ละวันเอามาคิดอยู่คนเดียวว่าจะเอายังไงต่อจนตอนนี้เรายังคิดหาทางออกยังไม่ได้ เราอยากมีใครชักคนที่รับฟังและกอดเราให้กำลังใจเราไม่ภามเราชักคำว่าเป็นอะไรมีแต่กำลังใจแต่ตอนนี้เราต้องกอดตัวเองแล้วอยู่กับความคิดนั้นคนเดียวบางทีเราก็คิดว่าถ้าพรุ่งนี้ไม่มีสำหรับเรามันคงจะดีแล้วทั้งนี้ถึงเราจะเหนื่อยแค่ไหนก็คงต้องยิ้มและให้กำลังใจตัวเองถึงมันจะดีแล้วก็เถอะแต่บางทีเราก็อยากได้กำลังใจจากคนรอบข้างแล้วก็กำลังใจจากแฟน พ่อแม่ และคนอื่นช่วยให้เรามีแรงสู้ต่อแต่เราไม่มีเลยเราสู้มันคนเดียวมามากพอแล้วถ้าเลือกอะไรได้เราขอเลือกให้พรุ่งนี้ของเราจบแค่วันนี้ แต่มันไม่ได้อะสิเลยต้องเดินต่อด้วยตัวเอง