สวัสดีค่าา จ๋อมนะคะ วันนี้ได้มีโอกาสมาเล่าเขียนเรื่องราวชีวิตซังกะบ๊วยของตัวเองซ้ากกที ที่จริงแล้ว จ๋อมอายุ 24 แล้วค่ะตอนนี้ สิ่งที่อยากแชร์หวังว่ามันจะเป็นแรงบันดาลใจให้ใครหลายๆคนได้นะคะ
           ถ้าหากใครหลายๆคนได้เข้ามาส่องดูโปรไฟล์กระทู้จ๋อม จะพบเห็นว่า อดีตคงมืดมนขนาดไหน 5555 มีแต่ความหมดไฟและเบิร์นเอาท์ขั้นสุด แถมยังเอาแต่ตามหาความรักจากคนอื่นอีก
           ปัจจุบันจ๋อมว่างงานค่ะ ตกงานตุ้บ 5555 ตั้งแต่ปีที่แล้ว จ๋อมมีโอกาสมากมายในการทำงานค่ะ แต่ว่า ตัวเองเนี้ย ใจปลาซิวซะไม่มี ใช้ชีวิตได้บิดเบี้ยวมากค่ะ เมื่อถึงจุดๆหนึ่ง ในขณะนั้น จ๋อมยังคงล่องลอยอยู่ในกทม.ค่ะ ท้อแท้และท้อถอย กังวลและกลัว และสุดท้ายความคิดก็ลงเอยด้วยประโยคที่ว่า "ที่จริงแล้วเราจะมีชีวิตอยู่ไปทำไมกันนะ ไม่ว่าจะทำอะไร คว้าอะไร ล้วนแต่ต้องตายทั้งสิ้น ตายตอนนี้กับตอนหน้าจะต่างกันยังไง"
            แต่จ๋อมเลือกจะนึกถึงครอบครัวค่ะ สุดท้ายแล้วก็มองว่า มันต้องมีสักทางดิวะ ที่จะดีขึ้น ถึงที่ผ่านมาจะพยายามเข้าหาครอบครัวเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล แต่รอบนี้พวกเขา เข้าใจและรับฟัง หลังจากนั้นก็ไปพบจิตแพทย์ กินยาและออกกำลังกาย กลับมาทำในสิ่งที่เคยหมดไฟไป เลิกกดดันตัวเองและชื่นชมตัวเองให้มากขึ้นในเรื่องสิ่งที่ทำสำเร็จแม้มันจะแค่เล็กน้อย
           จ๋อมได้ไปเรียนเสริมสวยที่ขอนแก่น ได้ฝึกทักษะการเข้าสังคมจากสถานที่เล็กๆ และจ๋อมก็เริ่มทำมันได้ดี ในช่วงเดือนกุมภานี้จ๋อมเรียนจบมายังคงว่างอยู่ จ๋อมใช้เวลาไปกับการฝึกฝนการวาดรูป ฝึกภาษา เพิ่มเป้าหมายให้กับชีวิตตัวเอง และสามารถจดจ่อกับมันได้มากขึ้นค่ะ
            ในเดือนมีนาคม จ๋อมมีแพลนที่จะไปเรียนตัดผมชาย และหลังจากนั้นจะหาที่ฝึกงานต่อไป แน่นอนว่าชีวิตยังไม่ได้ประสบความสำเร็จแต่สิ่งใด แต่สิ่งที่แน่นอนคือ เราคือคนเดียวที่ทำให้เรารู้ว่า เราจะทำได้หรือไม่ได้ เราคือคนเดียวที่จะสามารถมอบความรักอย่างไม่มีเงื่อนไขให้ตัวเองได้
            ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนกำลังสู้กับปัญหาที่เจออยู่ ณ ตอนนี้นะคะ ผ่านมันไปให้ได้!!
ผลงานที่จ๋อมกำลังฝึกค่ะ!