ที่ตลาดวันนี้มีสับปะรดหลากหลายชนิดวางขาย แต่ไม่มีสักชนิดที่ถูกใจฉัน หรือความเรื่องมากในการกินจะเพิ่มขึ้นตามอายุหนอ

     ปัจจุบัน ฉันกินแต่สับปะรดสายน้ำผึ้ง (คนขายเรียกแบบนั้น ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าจริง ๆ คือพันธุ์อะไร) มีขายตามฤดูกาลเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้นใน 1 ปี เป็นสับปะรดเนื้อฉ่ำ ๆ ชุ่มน้ำหวาน กลิ่นหอม ถูกใจฉันยิ่งนัก

      ในสมัยเป็นเด็ก ฉันไม่เคยรู้ว่าสับปะรดมีหลากหลายสายพันธุ์ รู้เพียงว่า ชอบกินแกนสับปะรดที่อาม่าปอกและเฉือนเนื้อออกไปแล้ว ส่งส่วนแกนมาให้เด็ก ๆ แทะเล่น อร่อยน่ะ ไม่มากหรอก แต่สนุกที่ได้ถือแกนสับปะรดกินไปพร้อมกับการวิ่งเล่น

        เมนูที่ฉันนึกถึงในวันนี้ คือ ผัดเปรี้ยวหวาน

ผัดเปรี้ยวหวานของอาม่า ไม่ค่อยมีรสเปรี้ยวมากนัก เพราะใช้สับปะรดรสหวานในการผัด
      เท่าที่จำได้ อาม่าใช้น้ำมันหมูเจียวกับกระเทียมสับ
     ใส่สันคอหมู เนื้อนุ่มๆมีมันแทรกเล็กน้อย หั่นชิ้นเล็กๆ  
     จากนั้นเติมหอมหัวใหญ่ สับปะรด แตงกวา ที่หั่นเป็นชิ้นยาว ๆ
     ผัดจนทุกอย่างสุก ปรุงรสด้วยเกลือและซีอิ๊วขาว เมนูนี้อาม่าไม่ใช้น้ำปลาเพราะ อาม่าบอกว่า กลิ่นคาวไม่เข้ากับสับปะรด
ผัดเปรี้ยวหวานที่บ้านฉันมีเครื่องปรุงเพียงเท่านี้

     น่าแปลกนักที่แตงกวา อันเป็นสิ่งที่ฉันไม่ชอบกิน กลับกลายเป็นของอร่อยมาก เมื่อมาอยู่ในจานผัดเปรี้ยวหวานของอาม่า…