เมื่อวันเสาร์ที่ 23 กุมภาพันธ์ 2568 ผมไปสอบ O-NET ทุกอย่างก็โอเคดี ถึงจะมีความทุลักทุเลบ้างแต่ก็ผ่านมาได้จนถึงตอนเดินทางกลับบ้าน ซึ่งผมนั่งรถหกล้อกลับเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือ ตำแหน่งที่นั่ง

ครั้งนี้ผมได้นั่งติดกับเพื่อนสาวคนหนึ่งที่เรียนชั้นเดียวกันแต่คนละห้อง เราแทบไม่เคยคุยกันมาก่อน อาจจะเคยเห็นหน้าบ้าง แต่ไม่เคยมีโอกาสได้พูดคุยกันจริงจัง

ระหว่างทางกลับบ้าน ขณะที่ผมกำลังดูอนิเมะบนโทรศัพท์อยู่นั้น เธอหันมาพูดกับผมเบาๆ ว่า “ขอนอนหน่อยนะ” (หรืออะไรประมาณนี้ ผมจำไม่ได้ชัดเจน) แล้วเธอก็เอนหัวมาพิงไหล่ผม ผมเองก็ตอบไปส่งๆ ว่า “อือๆ” เพราะยังติดดูอนิเมะอยู่

ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร แค่ปล่อยให้เธอพักไปตามสบาย แต่พอเวลาผ่านไป เธอก็ซบไหล่ผมหลายครั้ง ซึ่งมันทำให้ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ

มันไม่ใช่แค่ไหล่ที่รับน้ำหนักของเธอ แต่มันเหมือนหัวใจของผมก็กำลังรับบางอย่างไว้เช่นกัน

ผมเป็นคนขี้อาย ไม่ค่อยสบตากับใคร และก็ไม่รู้จะชวนเธอคุยอะไรดี แต่ทุกครั้งที่เธอเอนหัวมาพัก ความรู้สึกในใจก็หวั่นไหวขึ้นมา มันไม่ใช่ความรักหรอก (มั้ง) แต่มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ อยากให้เธออยู่ใกล้ๆ ไปนานๆ

ระหว่างทางเธอก็คุยกับเพื่อนบ้าง คุยกับผมบ้าง เรื่องมหาวิทยาลัย เรื่องโทรศัพท์มือถือ ซึ่งบังเอิญว่ามือถือของเธอเป็น รุ่นเดียวกับผมเป๊ะ! ต่างกันแค่สี ของผมสีขาว ส่วนของเธอเป็นสีชมพู

ทุกครั้งที่เธอซบไหล่แล้วหันไปคุยกับเพื่อน หรือหันมาคุยกับผม มันทำให้ผมมีความสุข และแอบเสียดายทุกครั้งที่เธอขยับตัวออก

สุดท้ายแล้วเธออาจจะแค่เหนื่อยจริงๆ เลยอยากนอนพัก หรืออาจจะแค่เฟรนลี่ ไม่ได้คิดอะไรเลยก็ได้ แต่สำหรับผม... หัวใจไปแล้วครับ 😆😅

และที่ทำให้ใจเต้นแรงอีกรอบก็คือ วันต่อมา ผมบังเอิญเจอเธอที่ตลาด แล้วเธอยังเป็นฝ่ายทักผมก่อนด้วย! แค่นี้ก็สุขใจไปทั้งวันแล้ว 🤣🤣