ก่อนหน้า เวลาอ่านบทความ หนังสือ ก็มักจะรู้สึกว่า เดี๋ยวเวลาก็ผ่านไป
ยังไงก็ต้องกลับมาเติบโต ตลาดฟื้น
แต่ความรู้สึกตรงนี้ มันคือ เราถูกหลอกเพราะเห็นอดีตและการฟื้นแล้วในกราฟ หรือไม่
รู้สึกว่า ถ้ามันไม่ฟื้น มันก็คงไม่จารึกในตำรา บทความ มาถึงทุกวันนี้
รู้สึกสิ้นหวังทุกวันที่ตื่น ทำงาน เพราะไม่มั่นคงเลยว่าแต่ละวันจะเกิดอะไรขึ้น
และระบบการเงินอยู่กับตัวเรสตลอดเวลา ไม่สามารถหนีหรือหายไปทำงานอดิเรกที่ชอบ ดูหนัง พักผ่อนได้เต็มที่
การปิดพอร์ตไม่สามารถหนีความจริงไปได้ เหมือนตำราที่บอกว่า ถ้าเราถือหุ้นพื้นฐานดี ยังไงก็กลับมา (เหมือนตัวอย่างในหนังสือที่เลือกแต่หุ้นที่กลับมาได้)
ใครจะรู้ว่าผ่านไป 1-2 ปี ทุกแย่างเปลี่ยนได้หมด ของที่เคยคิดว่ากดี อาจไม่ดี และเราก็ยังมีอคติว่าดี
ตามนั้น ลาก่อน
แต่ละวัน ทรมานมาก
เงินรักษา ก็ไม่มี
เข้าใจถ่องแท้ ความรู้สึกนักลงทุนที่ฆ่าตัวตายตอนปี 40 ปี 51 เป็นอย่างไร ตอนนี้เลย อยากมาก
ยังไงก็ต้องกลับมาเติบโต ตลาดฟื้น
แต่ความรู้สึกตรงนี้ มันคือ เราถูกหลอกเพราะเห็นอดีตและการฟื้นแล้วในกราฟ หรือไม่
รู้สึกว่า ถ้ามันไม่ฟื้น มันก็คงไม่จารึกในตำรา บทความ มาถึงทุกวันนี้
รู้สึกสิ้นหวังทุกวันที่ตื่น ทำงาน เพราะไม่มั่นคงเลยว่าแต่ละวันจะเกิดอะไรขึ้น
และระบบการเงินอยู่กับตัวเรสตลอดเวลา ไม่สามารถหนีหรือหายไปทำงานอดิเรกที่ชอบ ดูหนัง พักผ่อนได้เต็มที่
การปิดพอร์ตไม่สามารถหนีความจริงไปได้ เหมือนตำราที่บอกว่า ถ้าเราถือหุ้นพื้นฐานดี ยังไงก็กลับมา (เหมือนตัวอย่างในหนังสือที่เลือกแต่หุ้นที่กลับมาได้)
ใครจะรู้ว่าผ่านไป 1-2 ปี ทุกแย่างเปลี่ยนได้หมด ของที่เคยคิดว่ากดี อาจไม่ดี และเราก็ยังมีอคติว่าดี
ตามนั้น ลาก่อน
แต่ละวัน ทรมานมาก
เงินรักษา ก็ไม่มี