สวัสดีค่ะเรามีปัญหาตามหัวข้อกระทู้เลย เราเป็นเด็กคนหนึ่งที่ฐานะครอบครัวไม่ได้ดีมากซึ่งเรารู้ดี ตอนนี้เราอยู่กับครอบครัวปู่ย่าและพ่อค่ะ ปัญหาที่เรามีคือเรารู้สึกว่าครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของเราเลย เวลาเรามีปัญหาเราก็รู้สึกไม่อยากจะปรึกษากับใครในครอบครัว โดยเฉพาะคุณพ่อค่ะ เราเคยปรึกษาเรื่องที่เราเครียดหรือเรื่องที่เราไม่มั่นใจแต่ผลที่ได้กลับมาคือเรารู้สึกนอยไปกว่าเดิมเลย เราเคยคุยกับคุณพ่อเรื่องสอบค่ะเราเครียดมากว่าจะสอบเข้าหรือเปล่าเราอยากได้กำลังใจสักนิดบ้างแต่ผลที่ได้กลับมาคือคำดูถูก คำที่ทำให้ตัวเองอยู่เหนือกว่าคนอื่นรู้ดีไปซะทุกเรื่องไม่เคยให้กำลังใจเราเลย เขาเป็นคนที่พูดจาไม่ดี บางเรื่องเรารู้ว่าเราผิดจริงแต่คำพูดที่เขาใช้มันกระทบจิตใจเรามาก เขาบอกว่าเราชอบขึ้นเสียงชอบเถียงไม่ใช้เหตุผล ความจริงเราไม่อยากเป็นแบบนี้เลยค่ะเราไม่ได้ตั้งใจแม้แต่นิด แต่เขาไม่มองย้อนมาดูเลยว่าที่เราเป็นแบบนี้เพราะการสอนของเขา เราเลยไม่กล้าที่จะพูดด้วยไม่กล้าปรึกษา เพราะกลัวโดนด่ากลับมา เขาทำให้ให้เรารู้สึกแย่เวลาเราจะอธิบายอะไรสักอย่างให้ฟังเขาก็จะตะคอกกลับไม่ให้เราเถียง มันทำให้เรารู้สึกกลัวไม่อยากคุยอะไรหรือขออะไรเลย เพราะกลัวโดนด่ากลับมาค่ะ 

แม้ในกระทั่งเรื่องเรียนเราป่วยเราไม่สบายแล้วขาดเรียนเขาก็จะว่าเราว่าเป็นแบบนี้จะเรียนจบหรอ รู้มั้ยว่ามันต้องยื่นเกรดเข้านั่นๆนี่ๆ เรารู้ดีค่ะแล้วเราก็รู้สึกผิดจริงๆ แต่เขาไม่เคยพูดจาดีๆกับเราเลย คิดแทนเราไปหมดทุกอย่าง ปากบอกว่ารักเราแต่การกระทำมันย้อนแย้งไปหมด เขาไม่เคยรู้เลยว่าเราพยายามอ่านหนังสือพยายามเรียนมากแค่ไหนเพื่อให้ได้อนาคตที่ดี เขามัวแต่บอกเราว่าไม่ตั้งใจ เป็นคนโง่ กร่นด่าเราอยู่แบบนั้นตลอด เขาไม่รู้อะไรเลยแต่ชอบทำเป็นรู้ไปกว่าคนอื่น
เวลาดีเขาก็ดีแต่เวลาที่ไม่ดีมันกลับเยอะกว่า

เรามองไปดูพ่อของคนอื่นๆคนอื่นเขากล้าที่จะพูดกล้าที่จะถามกล้าที่จะขอ แต่กลับกันเรากลับไม่กล้าอะไรเลย

เราไม่รู้จะทำยังไงดีเลยค่ะที่อยู่บ้านแบบนี้เราก็ทุกข์ไม่มีความสุข เราอยากเรียนให้จบไปหางานทำย้ายออกไปอยู่คนเดียวไวๆ เผื่อจะมีชีวิตที่ดีขึ้นบ้าง้ขาเคยบอกว่าเราเป็นภาระเป็นเจ้ากรรมนายเวรทำให้เขาลำบาก เรารู้สึกแย่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนวันนี้เราก็พึ่งโดนเขาด่ามาเราไม่มีแรงที่จะใช้ชีวิตเลยค่ะ 

เราควรทำยังไงต่อไปดีคะจัดการความรู้สึกของตัวเองยังไงดี?