เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง เป็นเรื่องราวที่ผมอยากถ่ายทอดแล้วบอกต่อ ถ้าเป็นไปได้อยากโทรไปเล่าในรายการเดอะโกส แต่เรื่องไม่ได้น่ากลัวอะไรมากครับ
……….ย้อนไปเมื่อปี 2561 ผมนาย บอย (นามสมมติ) มีน้องสาวชื่อเบล (นามสมมติ) น้องชายต่างแม่ ชื่อ บีม ผมเข้าเรียนมหาลัยแห่งหนึ่งของภาคเหนือ พ่อกับแม่เลิกรากันตั้งแต่ผมยังเด็ก4-5ขวบ ญาติฝั่งพ่อจะเป็นคนส่งเรียนมหาลัยเป็นส่วนใหญ่ แต่แม่จะส่งเรียนช่วงมัธยม ตอนช่วงอยู่ประถมพ่อไม่ยอมให้ผมกับน้องเจอแม่เลย แม่มักจะแอบมาหาที่โรงเรียนอยู่เป็นประจำ ทุกครั้งที่มาหาแม่ก็กอด แม่มาด้วยความรักและความคิดถึงผมกับน้องมีเวลาเจอแม่แค่ช่วงพักกลางวัน ……….ช่วงประถม/มัธยมครอบครัวผมยากจนและลำบากมากๆ ตังค์ไปโรงเรียนแทบไม่มี แต่ผมกับน้องก็ไม่เคยอดมื้อกินมื้อ เพราะย่าเลี้ยงดูค่อนข้างดีครับ สาเหตุหลักๆมาจากพ่อ พ่อติดการพนันอย่างหนัก เงินก็ไม่ค่อยให้ พ่อเที่ยวกลางคืน มีรถขายรถ เงินเท่าไหร่ก็ไม่พอ บ้านที่อยู่กับย่ากับน้องก็เป็นบ้านหลังเล็กๆ ยังดีที่แม่ยังคอยให้ตังค์หากับข้าวกับปลาให้ แม่รักผมกับน้องมากๆ แม่ทำงานหนัก ทำทุกๆทางเพื่อที่จะนำเงินมาให้ลูกๆ ผมจำได้ว่าตอนปี2013 แม่ซื้อรถมอไซค์เป็นของขวัญวันเกิด ผมดีใจมากๆ เป็นของขวัญชิ้นแรกที่ผมประทับใจมากที่สุด แม่จะคอยบอกอยู่เสมอว่า “พี่บอยคือดวงตา น้องเบลคือดวงใจ” แม่ไม่เคยต้องการอะไร นอกจากให้ลูกเป็นคนดี เรียนให้จบตั้งใจทำงาน ไม่อยากให้เรียนไม่จบ ไม่มีงานทำ เดินเตะฝุ่น สมัยมัธยม พ่อผมไม่ค่อยห้ามไปเจอแม่แล้ว ผมกับน้องก็จะไปหาแม่ช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์
…………เมื่อคราวผมเรียนจบมัธยม ขึ้นมหาลัย ผมจำได้แค่ว่าแม่ผมมีสามีใหม่ (ซึ่งผมไม่ค่อยชอบชายคนนี้ (เขาเป็นคนไม่ค่อยดีครับ) อ้อ แม่ผมทำอาชีพ เย็บปักถักร้อยครับ กลางคืนก็ทำงานร้านอาหารครับ (เพราะก่อนผมเกิดแม่ผมเป็นนักร้องกลางคืนนะ - พ่อผมไปเจอแม่ที่ร้านคาราโอเกะครับ ได้เจอเพราะคำชักชวนของลุงล้าน ลุงแถวบ้าน ซึ้งแกชอบไปเที่ยวคาราโอเกะเป็นประจำ

…………ช่วงผมเข้ามหาลัย แม่ผมเหมือนจะมีอาการปวดท้องครับแต่ไม่ยอมไปหาหมอเลย ผมได้เจอแม่แค่ช่วงปิดเทอมใหญ่ ช่วงผมอยู่มหาลัย พ่อกับแม่ผมแก่ตัวลงเยอะมากๆ ผมอยากเรียนจบทำงานให้ไวๆเพื่อที่จะได้ดูแลแม่ /พ่อ จนกระทั่งทั้งพ่อทั้งแม่ อาการแย่พอๆกัน พ่อนี่โรคตับครับ เท้าบวมหน้าบวม ท้องใหญ่  แต่ยังดีที่พ่อผมได้รับการดูแลอยากดีจากโรงพยาบาล เนื่องจากอาผม น้องสาวพ่อ ค่อนข้างมีฐานะครับ แกจัดการให้หมด แต่ตัดภาพมาที่แม่ ผมได้มีโอกาสเจอแม่ในรอบหลายปี ช่วงเรียนมหาลัย คือ แม่ผม ซูบผอมลงมากๆ จนผมตกใจ ผมเป็นห่วงแม่มากๆ เห็นแล้วอยากร้องไห้เลยครับ ผมมักจะบอกแม่อยู่เสมอว่า กินข้าวบ้างแม่ ทำไมปล่อยให้ตัวเองซูบผอม ทรุดโทรม แม่ก็บอกตลอดว่า “แม่กินข้าวอร่อย กินตลอดลูก ไม่ต้องเป็นห่วงแม่” ทุกครั้งที่ได้กลับบ้านผมมักจะซื้อของไปให้แม่เยอะมาก อาหาร นม ผลไม้ ตอนแรกผมนึกว่าแม่โรคชรา ซึ่งแก่เกินวัยมากอายุ50ต้นๆ ใครที่มีแม่ ผมอยากจะบอกว่าอยากเมินแชทท่าน ท่านโทรหาก็รับ ผมนี่รู้สึกผิดจนถึงทุกวันนี้ เพราะแม่จะทักมาให้เฟซตลอด เป็นไงบ้างลูก สบายดีมั้ย แม่ก็โทรหาตลอด แต่แชทผมไม่ค่อยได้ตอบเพราะผมเล่นหลายเฟซ จนกระทั่งผมเรียนจบ (แม่กับพ่อไม่ได้มาแสดงความยินดีบัณฑิต เพราะ แม่บอกไม่แก่แล้วไม่ได้ไปนะลูก พ่อก็ติดงานคับ ให้เงินมาแทน หลังจากนั้นผมก็เริ่มหางานทำก็มีเริ่มส่งตังให้แม่ละครับ เงินเดือนก็ไม่ได้สูงอะไรครับ ก็ให้แม่ได้ทุกเดือนครับ
               จนอยู่มาวันนึงครับ แม่ผมโทรมา “อยู่ๆแม่ก็พูดขึ้นว่า พี่บอยจะอายุ25รึยางง เมื่อไหร่จะบวชให้แม่ ซึ้งตอนนั้นผม 24ย่าง25ครับ ที่จริงก็25แล้วครับ แต่ยังไม่บริบรูณ์ ผมก็บอกกับแม่ไปว่า ”งานเยอะมากเลยแม่ ติดงาน ยังไม่มีกำหนดกลับบ้านเลย“ แต่แม่ก็โทรหาทั้งผมทั้งน้องสาว
ประโยคที่แม่พูดอยู่จนติดหูผมทุกวันนี้ ”คนเราจะตายวันตายพรุ่งเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ลูก แม่รักลูกสุดหัวใจ“ ”พี่บอยคือแก้วตา น้องเบลคือดวงใจ“ รับปากว่าจะบวชให้แม่ได้มั้ย ”แม่อยากเกาะชายผ้าเหลืองขึ้นสวรรค์“ ผมก็รับปากแม่ไปว่า ”ได้ครับแม่“ ผ่านไปได้1วันครับ ใช่ครับ มีสายปริศนาโทรเข้ามาช่วงเช้า ถามผมว่าใช่ลูกของ ……มั้ย ผมก็ตอบ”ครับ“ ”มีอะไรรึเปล่าครับ“ เขาบอกฒว่า ”แม่ไม่อยู่แล้วนะ“ ”แม่ไปแล้ว“ วินาทีนั้น หัวใจผมแตกสลายเลยครับ น้ำตาผมไหลเลย ผมร้องไห้เลยครับ ซึ้งผมได้คุยกับแม่ครั้งสุดท้าย แค่ตอนที่แม่โทรมาขอให้บวชให้ ซึ้งผมเสียใจมากครับ ที่ไม่สามารถทำตามในสิ่งที่แม่ขอได้ เรื่องราวหลังจากนี้จะเป็นเรื่องราวที่ เป็นพาร์ทของเบลน้องสาวผม กับบีมน้องชายที่เคยกล่าวไว้ต้นๆ เดียวมาเล่าต่อครับ T T 🥲