จากหัวข้อเลยนะคะเราจะเล่าให้ฟังเเบบคร่าวๆเราไม่รุ้ว่าตัวเราเป็นโรคอะไรคือเราอะเป็นเด็กที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเเละไม่ชอบเข้าหาใครมีเพื่อนก็น้อยชีวิตเหมือนเก็บกดเเต่ทางครอบครัวไม่ได้ไม่ดีอะเราเจอเเต่คนดีๆรักเราเเล้วก็มีครอบครัวที่อบอุ่นฐานะไม่ดีมากพอมีพอกินลูกพ่อค้าเเม่ค้า เเต่เรารุ้สึกงั้นเพราะอะไรเเล้วยิ่งเป็นงี้อารมณ์เราก็รุนเเรงใส่คนรอบข้างเเล้วบางทีก็ร้องไห้ไม่มีเหตุผลอ่อนไหวกับคำพูดคนเรียกว่าเจ้าน้ำตา  มักจะเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นให้พ่อเเม่ฟังพอเขาตอบมาอีกเเบบบางทีเขาบอกเราดีๆเราก็อารมณ์เสียใส่จนเขาเสียใจเขาคิดมากเรื่องเราทุกวันต้องตามใจเอาใจเรา.         เราโครตไม่ชอบตัวเองตอนนี้เลยเราผ่านจุดนี้มาเราลองมามั่นใจปล่อยวางไม่คิดมากเเต่มันเหมือนยิ่งทำให้เวลาเราเสียใจเราจะเสียใจหนักกว่าครั้งที่เราไม่มีความสุขเราพยายามปรับปรุงตัวทุกครั้งที่เเม่เตือนเเต่เราทำไม่ได้ก็เป็นเหมือนซำเเล้วซ้ำเล่า รู้สึกว่าเรามันเป็นตัวปัญหารึป่าววะคนอื่นเขามีความสุขกันเเต่เรากับนั่งร้องไห้ไม่พอใจคนรอบข้าง เเก้ก็หายยากสงสารพ่อเเม่ที่มีลูกปัญญาอ่อนเเบบนี้.  ขอบคุณที่รับฟังเรานะเราลืมบอกเราอายุ(15) ก็เป็นเด็กคนนึงที่ไม่รุ้จักโต  เเนะนำเราได้นะว่าควรปรับเเก้ไงไม่อยากเป็นภาระครอบครัวตัวเราเป็นงี้จะอยู่ร่วมกะใครได้ละจริงมั้ย  จริงๆเราอยุ่ข้างนอกก็เหมือนคนปกติทั่วไปที่ดูเรียบร้อยเเต่จริงๆเราก็ทำได้เเค่นั้น เราไม่ใช่คนดีเเต่เราก็อยากดีเพื่อพ่อเเม่  พ่อเเม่เขาให้อภัยเราทุกครั้งที่เราทำผิดกับเขาเรื่องเดิมๆซ้ำๆ  พ่อเเม่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยมีเเต่เราที่เปลี่ยนไป