คือ ครอบครัวเราทำอาชีพขายก๋วยเตี๋ยวอะคะ ไม่ได้มีเงินมาก แต่เราอยากมีโอกาสได้เรียนได้ออกไปทำตามความฝันได้พัฒนาตัวเอง เราเคยบอกกับตัวเองนะคะว่าอยู่ที่ไหนชีวิตมันก็ดีขึ้นได้ แต่พูดตรงๆ ว่ามันยากมากๆเหมือนกัน เพราะเราอยู่ตรงนี้มาตลอดชีวิต เรารู้สึกว่ามันเป็นลูปเดิมทุกวันๆ แถมกว่าจะเก็บของเสร็จก็ดึกมากๆแล้ว วันๆนึงแทบจะไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย ไปไหนก็ไม่ได้ เพราะไม่มีเงิน อีกอย่างคุณยายที่บ้านเราค่นข้างชอบบ่นอะค่ะ บางทีถ้าไม่เห็นเราแกก็สงบๆแต่พอเห็นปุ๊ปกลับบ่นขึ้นมาทันที ทั้งที่เรื่องที่แกบ่นไม่จำเป็นต้องบ่นเลยก็ได้ มันแอบเสียสุขภาพจิตมากๆเลย แถมเราจะต้องเข้ามหาลัยแล้ว ก็อยากเต็มที่ เพราะเราว่าจะลงรามและเรียนที่บ้านด้วย พอเห็นสภาพแวดล้อมกับตารางชีวิตในแต่ละวัน มันท้อไปหมดเลย ตอนแรกเราก็ว่าจะไปอยู่หอ จะได้ลองสู้ดู แต่ที่บ้านมีแค่แม่กับยาย ถ้าเราไม่ช่วยอยู่ที่นี่แกก็ต้องทำจะดึกดื่น มันอันตรายเหมือนกัน ขนาดเราช่วยยังเก็บร้านเสร็จ3-4ทุ่ม เราไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงหรือจะจัดการกับความรู้สึกยังไงดี เลยถามทุกคน ถ้าเป็นทุกคนทุกคนจะทำยังไงคะ

ปล.อาจจะไม่รู้เรื่องบ้าง หรือไม่ครบทุกประเด็น เพราะมันหลายอย่างมากๆเลย เราอยากจะพูดทุกอย่างที่อยู่ในใจเรา แต่พอพิมพ์แล้วมันอธิบายได้ไม่มากพอ ขอโทษด้วยนะคะ