สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อเลยค่ะ คนอื่นที่ว่าก็คือลูกของอา อาไม่มีพ่อบ้านแต่ตอนนี้ไม่มีแล้วเหลือแค่ย่ากับลูกสาว2คนแต่ทุกคนที่กล่าวมานี้เป็นคนค่อนข้างใจแคบ คือแม่เรามาเป็นสะใภ้บ้านนี้ ตั้งแต่เด็กจนโตแม่จะโดนเอาเปรียบตลอดกับพ่อแต่พ่อไม่ค่อยสนใจ ***แน่นอนว่าพ่อกับแม่ต้องแบกรับทุกอย่างทั้งในบ้านและก็บ้านอาคือพ่อกับแม่จะทำทุกอย่างทั้งหมดแต่ก็ไม่เคยพอใจอากับย่า พี่สาวเรารับราชการอาก็อิจฉา ไม่เคยมองว่าดีพอทั้งที่ทำทุกอย่างด่าพ่อกับแม่เหมือนหมา แล้วยังเอาไปพูดให้ชาวบ้านฟัง***เข้าประเด็นเลยนะคะ ลูกสาวคนโตของอาไปเรียนมหาลัยเหลือแค่ลูกสาวคนเล็ก แล้วคือว่าแม่อะอยู่ที่นี่จนระแวงว่าจะทำอะไรไม่ถูกใจอากับย่าหรือปล่าว เรากับลูกของอาอายุเท่ากันเป็นลูกคนเล็กเหมือนกัน ที่น่าน้อยใจคือเราต้องเอาใจลูกของอาเกือบทุกอย่าง ทั้งที่ลูกของอาไม่เคยสนใจเรา เราจะไปเที่ยวกับเพื่อนก็โดนแม่ว่าทำไมไม่ชวนลูกของอาไปด้วย(ทั้งที่ลูกของอาไม่เคยชวนเราไปไหนด้วย และถ้าชวนก็ปฏิเสธทุกรอบ* ตอนเรียนก็ต้องบอกลูกของอาทั้งที่ลูกของอาไม่เคยบอกให้เราสอนแถมยังลำคาน (พอเกรดออกมาก็โดนเปรียบเทียบว่าทำไมไม่สอนน้อง*เราเกือบก่อน3เดือน*)
จะไปรร.ตอนนี้อยู่มา.ปลายแล้วค่ะ แต่ต้องคอยดูน้องตลอดว่าจะไปหรือไม่ไป ถ้าเราไม่ไปแม่ก็จะบอกว่าน้องจะไม่มีเพื่อนเล่น ทั้งที่เวลาอยู่รร.มันไม่สนใจเราเลย จะไปไร่ไปนาคือพ่อกับแม่ต้องเป็นคนทำทั้งหมด ถ้าเราไม่ไปแม่ก็จะว่าเรา แต่ถ้าน้องไม่ไปแม่ก็จะหาข้ออ้างแทนเราเพื่อให้เราไม่รู้สึกน้อยใจ แล้วแม่ก็ชอบเปรียบเทียบกับน้องเรื่องงานบ้านทั้งที่เราก็ทำ แต่ครอบครัวเราหลายคนบางครั้งอาจจะพี่สะใภ้ทำบ้าง แต่หนูไม่ชอบการโดนเปรียบเทียบเลย หนูเหมือนคนไม่มีความคิดอะคือน้องเอาอะไรชอบอะไรก็ต้องชอบตามน้องไปหมด จนทุกวันนี้จะทำอะไรก็ไม่กล้าตัดสินใจเอง เพราะกลัวโดนด่า เราโตมาแบบไม่เคยมีใครสนใจ ทุกคนต่างให้ความสนใจที่น้องหมด (เหตุผลเพราะว่า น้องไม่มีพ่อ ต้องการความอบอุ่น)ห่วงทุกอย่าง จนเรารู้สึกว่าเราเป็นอากาศ อาก็ไม่เคยสนใจเรา แต่แม่เรากลับไปสนใจลูกของอา คือเอาจริงๆอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่เมื่อไหร่ที่คิดเรื่องพวกนี้ออกมามันจะร้องไห้ทุกรอบ ทำไมเราต้องทำตามใจคนอื่นด้วย ทำไมเราต้องแคร์ความรู้สึกคนอื่นขนาดนั้น น้องได้รับความรักแบบไม่ต้องการ แต่เรอได้รับความรักเหมือนตัวสำรอง หรือเราเองที่คิดมากไป
น้อยใจเรื่องไม่เป็น้รื่อง แม่ชอบเข้าข้างคนอื่น
สวัสดีค่ะตามหัวข้อเลยค่ะ คนอื่นที่ว่าก็คือลูกของอา อาไม่มีพ่อบ้านแต่ตอนนี้ไม่มีแล้วเหลือแค่ย่ากับลูกสาว2คนแต่ทุกคนที่กล่าวมานี้เป็นคนค่อนข้างใจแคบ คือแม่เรามาเป็นสะใภ้บ้านนี้ ตั้งแต่เด็กจนโตแม่จะโดนเอาเปรียบตลอดกับพ่อแต่พ่อไม่ค่อยสนใจ ***แน่นอนว่าพ่อกับแม่ต้องแบกรับทุกอย่างทั้งในบ้านและก็บ้านอาคือพ่อกับแม่จะทำทุกอย่างทั้งหมดแต่ก็ไม่เคยพอใจอากับย่า พี่สาวเรารับราชการอาก็อิจฉา ไม่เคยมองว่าดีพอทั้งที่ทำทุกอย่างด่าพ่อกับแม่เหมือนหมา แล้วยังเอาไปพูดให้ชาวบ้านฟัง***เข้าประเด็นเลยนะคะ ลูกสาวคนโตของอาไปเรียนมหาลัยเหลือแค่ลูกสาวคนเล็ก แล้วคือว่าแม่อะอยู่ที่นี่จนระแวงว่าจะทำอะไรไม่ถูกใจอากับย่าหรือปล่าว เรากับลูกของอาอายุเท่ากันเป็นลูกคนเล็กเหมือนกัน ที่น่าน้อยใจคือเราต้องเอาใจลูกของอาเกือบทุกอย่าง ทั้งที่ลูกของอาไม่เคยสนใจเรา เราจะไปเที่ยวกับเพื่อนก็โดนแม่ว่าทำไมไม่ชวนลูกของอาไปด้วย(ทั้งที่ลูกของอาไม่เคยชวนเราไปไหนด้วย และถ้าชวนก็ปฏิเสธทุกรอบ* ตอนเรียนก็ต้องบอกลูกของอาทั้งที่ลูกของอาไม่เคยบอกให้เราสอนแถมยังลำคาน (พอเกรดออกมาก็โดนเปรียบเทียบว่าทำไมไม่สอนน้อง*เราเกือบก่อน3เดือน*)จะไปรร.ตอนนี้อยู่มา.ปลายแล้วค่ะ แต่ต้องคอยดูน้องตลอดว่าจะไปหรือไม่ไป ถ้าเราไม่ไปแม่ก็จะบอกว่าน้องจะไม่มีเพื่อนเล่น ทั้งที่เวลาอยู่รร.มันไม่สนใจเราเลย จะไปไร่ไปนาคือพ่อกับแม่ต้องเป็นคนทำทั้งหมด ถ้าเราไม่ไปแม่ก็จะว่าเรา แต่ถ้าน้องไม่ไปแม่ก็จะหาข้ออ้างแทนเราเพื่อให้เราไม่รู้สึกน้อยใจ แล้วแม่ก็ชอบเปรียบเทียบกับน้องเรื่องงานบ้านทั้งที่เราก็ทำ แต่ครอบครัวเราหลายคนบางครั้งอาจจะพี่สะใภ้ทำบ้าง แต่หนูไม่ชอบการโดนเปรียบเทียบเลย หนูเหมือนคนไม่มีความคิดอะคือน้องเอาอะไรชอบอะไรก็ต้องชอบตามน้องไปหมด จนทุกวันนี้จะทำอะไรก็ไม่กล้าตัดสินใจเอง เพราะกลัวโดนด่า เราโตมาแบบไม่เคยมีใครสนใจ ทุกคนต่างให้ความสนใจที่น้องหมด (เหตุผลเพราะว่า น้องไม่มีพ่อ ต้องการความอบอุ่น)ห่วงทุกอย่าง จนเรารู้สึกว่าเราเป็นอากาศ อาก็ไม่เคยสนใจเรา แต่แม่เรากลับไปสนใจลูกของอา คือเอาจริงๆอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่เมื่อไหร่ที่คิดเรื่องพวกนี้ออกมามันจะร้องไห้ทุกรอบ ทำไมเราต้องทำตามใจคนอื่นด้วย ทำไมเราต้องแคร์ความรู้สึกคนอื่นขนาดนั้น น้องได้รับความรักแบบไม่ต้องการ แต่เรอได้รับความรักเหมือนตัวสำรอง หรือเราเองที่คิดมากไป