สวัสดีดครับทุกคน  ตอนนี้ผมรู้สึกทรมานและเศร้ามากจากการที่เลือกเดินออกมาจากชีวิตเขา (ผู้ชายนะครับ ผมเป็นเกย์) ทั้งๆที่ยังรักและอยากดูแล จากกะทู้ก่อนๆที่เคยเล่ามา เรื่องความรักคือผมได้คุยกับคนๆนึง ในช่วงเวลานึงจนผมรู้สึกดีกับเขา แต่มาวันนี้ผมได้ตัดสินใจลบเขาจากผู้ติดตาม IG และเลิกติดตามเขา เขาตั้งIG เป็น Private นะครับ สาเหตุที่ผมทำอย่างนั้นก็คือผมและน้องเขาไม่ได้มีสถานะทางความสัมพันธ์ที่ชัดเจน คือผมรู้สึกดีกับเขามากๆจนอยากพัฒนาความสัมพันธ์แต่เขาก็เคยบอกว่ายังไม่อยากมีความสัมพันธ์เพราะเป็นคนที่ทุ่มเทให้ความรักมามากแต่ก็โดนนอกใจเขาเลยไม่พร้อมที่จะเปิดใจ อยากโฟกัสงาน พอผมได้ยินผมก็ทำไรไม่ถูกแต่ก็รู้สึกว่าคุยไปแบบค่อยเป็นค่อยไปละกัน  ชวนไปกินข้าวบ้าง ไปตีแบดกับผมกับเพื่อนๆผมบ้าง ผมก็ยังรู้สึกดีมากๆ แต่เขาจะชอบไม่ค่อยตอบแชท หมายถึงมาดูสตอรี่แต่ไม่ตอบแชทผม [บอกก่อนนะคับว่าเขาทำงานในโรงพยาบาล เวลางานเขาไม่ค่อยได้จับโทรศัพท์เท่าไหร่] แต่บางทีก็มาตอบกลับสตอรี่ที่ผมเอาลง IG ผมก็รู้สึกเฟลๆ เขาเคยบอกว่าบางทีคนเป็นแฟนกันไม่ต้องตอบไม่ต้องคุยกันตลอดก็ได้ เขาพูดลอยๆขึ้นมาตอนเรากำลังคุยกันตอนทานข้าว จนกระทั้งผมเห็นเขาได้เล่นแอพนั้นเจอของเกย์ตอนทานข้าวกันคับ ผมแอบเผลอไปมองเห็นพอดี ผมก็รู้สึกค่อนข้างเสียใจ จากความรู้สึกที่สะสมมาจนมันร้องไห้และเศร้ามาก จนถึงวันวาเลนไทน์ครับ ห่างจากที่เห็นเขาคุย1วัน ผมได้ให้ต้นกุหลาบกับเขาเพราะอยากให้เขา เพราะผมตั้งใจให้จริงๆ เลยอยากให้ต้นกะหลาบเขาไปดูแลเพราะเขาชอบต้นไม้ พอผมให้เขาไป วันต่อมาผมก็ได้ลบเพื่อนเขาและเลิกติดตามเขา คือตอนนี้เราทั้งสองไม่ได้ติดตามกันแล้ว เพราะคิดว่าถ้ายังเห็นเขา ก็คงไม่ move on ตอนเช้าขาก็อัพสตอรี่ตรงระเบียงห้องเขาที่เต็มไปด้วยต้นไม้ของเขาและต้นกุหลาบของผม ผมก็รู้สึกดีนะ แต่วันนี้ผมรู้สึกอยากคุยกับเขามาก อยากเจอเขา ผมก็ยังเลิกคิดถึงไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าเพราะใจนึงก็รู้สึกผิดที่ทำไป เพราผมเคยพูดกับเขาว่าสิ่งที่กลัวที่สุดคือการหายไป แต่วันนี้ผมทำเอง ผมอยากรู้ว่าผมทำถูกไหม ที่ตัดและหายไปแบบนี้