ครอบครัวเราตอนนี้ มีกันทั้งหมด 3 คน คือ แม่ พี่สาว แล้วเราเป็นลูกคนเล็ก ส่วนพ่อเสียไป 10 ปี ที่แล้ว ตอนนี้เราอยากพิมเพื่ออยากรู่ความเห็นของทุกว่าการที่เราเจออะไรแบบมันโชคดีแล้ว หรือว่าก็ดีแล้ว คือเราแยกไม่ออกว่าอะไรดีอะไรไม่ดีแล้วจริง  คือ  เราเริ่มต้นจาก พ่อเราเสียไปตอนเราป. 6 ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปเรามาก ญาติที่เคยดีด้วยก็แย่ เพราะพ่อเสียก็หวังมรดก ทั้งบ้านเหมือนนรกสำหรับเรา เราโดนพูดใส่ตลอดว่าเราไม่มีประโยชน์ เป็นลูกคนเล็กไม่คิดจะช่วยเรียกเอาของ ๆ เรากลับคืนมาหรอ? คือมันแรงกว่านี้ คือตอนนั้นบ้านมันเดือดไปหมด เพราะพ่อคือเสาหลักของบ้าน แม่ก็เป็นนายหน้าหาเงิน ทีนึงก็เป็นก้อนๆ ไม่ต่อเนื่อง แม่ก็เครียดจะเลี้ยงเราได้ไหม

หลังจากนั้น4ปีผ่านไป เราตอนนั้นม.4 มันก็ดีขึ้น เพราะเราก็โดนย้ายมาเรียนโรงเรียนประจำ ซึ่งเราก็แอบดีใจแหละที่ได้ห่างกับครอบครัว เพราะเราโดนด่าทอมาตลอดเพราะไม่เคยทำอะไรถูกใจ เช่น เราลืมของเราก็โดนด่าทุกครั้ง เราไม่เคยโดนพูดว่า ไม่เป็นไรๆ รอบหน้าเดี๋ยวก็อย่าลืมละ ไม่เคยเลยสักครั้ง เวลาเราไปโรงเรียนประจำ เราจำไม่ได้แล้วว่าแม่เคยมาส่งเรากี่ครั้ง เพราะเราก็ไปกลับเองตลอด เดือนแรกที่เราไปม๊าก็สอนให้เราลองหารถตู้กลับมากรุงเทพเองดู แล้วพอเรากลับเองได้ เขาก็ไม่เคยที่จะมารับหรือไปส่งเราอีกเลย บางทีเขาก็พูดนะว่าเดี๋ยวไปส่ง สรุปก็บอกว่าทำไมต้องไปส่งถ้าไปส่งมันเสียเวลาเขาคือแม่ก็ทำธุรกิจแล้วเขาก็จะพูดประมาณว่า แบบถ้ามีคนสั่งของเขา เขาถึงจะไป จะได้คุ้มค่าน้ำมัน จนเรารู้สึกปลงนิดนึงละ ว่า เออเราไม่ต้องอ้อนวอนก็ได้ เพราะยังไงเราก็ไปกลับเองได้อยู่แล้ว

จนหลังจากนั้นก็มามีปัญหาเรื่องเงิน มีครั้งนึงแม่เราไม่ได้ให่ค่าขนมเรา เราก็อยากทำงานพาร์ทไทม์ช่วงปิดเทอม เราเลยบอกแม่กับพี่สาว เขาก็ให้เหตุผลว่าทำไมต้องไปทำเงินพาร์ทไทม์ พี่สาวเราด้วยความที่เขาเก่ง เขาหาเงินได้ด้วยการสอนติวเตอร์ ตั้งแต่ม. 6 เขาก็หาเงินได้ เขาก็พูดว่า ทำไมต้องไปทำพาร์ทไทม์ การที่เราใช้สมองสอนหนังสือ 2 ชม.เราได่ 500 กับทำทั้งวัน ได้ 250 คิดว่าอันไหนคุ้ม เราก็รู้เราเข้าใจ แต่ตั้งนั้นเราแค่ม.4 จะไปสอนใครได้ พี่สาวเราก็เราเปิดรับทำการบ้าน เราก็มีลูกมือให้เขาเราก็ช่วยตอนนั้นได้เงินดีมาก เราก็ดีใจ เราก็ไม่ค่อยอยากทวงขอเงินแม่ เพราะทุกครั้งทวงขอเรา จะโดนล่นตลอดจนเราก็คิดนะว่าการที่เราของเงินแม่ตอนั้นมันเป็นเรื่องที่ทำให้เขาลำบาก ทุกครั้งที่เราโทรไปเขาจะบ่นตลอดว่าขอเงินอีกแล้วหรอ ทำไมใช้เยอะจัง ซึ่งเราอะไม่ได้ใช้เยอะ เพราะค่าอาหารโรงเรียนเรากับข้าวจานละ 45บาทแล้ว 3มื้อก็หมดแล้ว บางที่เราอยากได้อะไรก็เก็บจากเงินที่เราทำกับพี่สาวเพื่อซื้อของที่เราอยากไดั
จนพอดีเรียนอยู่มหาลัยเราอยู่หอ แม่ก็อยากให้เป็นเหมือนพี่สาวที่เขาหาเงินได้โดยไม่ต้องขอเงินแม่ โดยที่เขาหาเงินค่าขนมเอาเอง ส่วนค่าหอเขาจ่ายให้ค่าน้ำไฟเขาจ่ายให้ ซึ่งเราก็รู้สึกแบบคือเราต้องทำอย่างงั้นจริงๆหรอ จนตอนนี้เราก็เหมือนพี่สาวเรา เราติดโดยการที่คนอื่นพกแค่ไอแพตมาเรียน ส่วนเราพกคอมพกไอแพตมาเรียนตลอดตั้งแต่ปี1 จนถึงปี 3 เรารับรู้ได้เลยว่าเราทำงานไม่หยุดถ้าหยุดเราก็จะไม่มีเงิน จนมันมาถึงช่วงที่มันหางานยากมาก เราไม่ค่อยมีงานทำ เงินเก็บก็หมด เราก็เลยไปหาแม่สิ่งแรกคือ เราไม่กล้าขอเงินแม่ เพราะจะโดนแม่บ่นด่าว่าแล้วทำไมไม่หางานทำ เราขก.ไงเลยไม่มี คือเราเหนื่ออะ เราต้องเรียน ต้องหาเงินทำทุกอย่างเลยอะ บางทีเราก็อยากนะ อยากที่จะเด็กคนนึงที่พยายาทตั้งใจโฟกัสกับสิ่งๆนึง แล้วประสบความสำเร็จ แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างงั้น เพราะแม่เห็นพี่เราทำได้ เราก็ต้องทำได้ คือบอกว่าคนเล็กโดยตามใจ มันก็แค่คนๆนึงที่จะต้องมาตัดสินใจแทนคนในครอบครัวว่า ต้องกินอะไรวันนี้ ต้องทำอะไรวันนี้ ต้องไปเปิดประบ้านให้พี่สาวกับแม่นะ ต้องว่านอนสอนง่ายนะว่า พี่สาวกับแม่อยากได้อะไรน้องคนนี้ต้องทำได้ ห้ามหงุดหงิด ห้ามทำตัวแปลกเพราะพี่สาวกับแม่ไม่ชอบ ทุกคนคิดยังไงกับเรื่องนี้หรอคะ