ปัญหาไม่ทำตามสัญญาและปิดกั้นเพราะความกลัวคิดแทนผมเอง หลายเรื่องอยากระบายเพราะสุขภาพจิตผมเริ่มไม่ไหว
หาทางออกไม่เจอ
ปัจจุบันตอนนี้อายุ23
ครอบครัวผมเป็นคนเล็กสุด
ย้อนกลับไปช่วงประถมผมไม่สามารถออกไปเล่นข้างนอกกับเพื่อนในหมู่บ้านได้ดูแค่ผ่านหน้าต่าง สู้สึกเสียดายแต่เข้าใจของความเป็นห่วง จนถึงตอนช่วงป.5เป็นช่วงนึงที่ทรมานและนรกที่สุด คนในบ้านจะพาไปทะเล วันนั้นดีใจที่จะได้ไปเที่ยวแต่ปลายสุดท้ายกลายเป็นว่าทิ้งเราเฝ้าบ้านแฟนใหม่ (ในจังหวัดนึงของภาคเหนือ) เกือบ1อาธิต มีแต่หมาบ้านแฟนใหม่ที่นอนอยู่บ้าน ไม่มีข้าวไม่เงินไม่มีมือถือ(เรียกได้ว่าตัวเปล่าเลย) ช่วงใกล้มืดที่เฝ้าบ้านแฟนใหม่ตัวผมเริ่มหิวข้าว ไม่ไหวไม่ไม่มีใครกลัยบ้านเลย พยายามออกจากบ้าน เดินไปสักพักเจอวัดใกล้ๆห่างไม่ถึง1กม. เจอพระท่านนึงแต่จำไม่ได้ว่าคุยอะไรบ้างแต่สุดท้ายก็ขอข้าวกินที่วัดเลยจนหลายวันถึงคนในบ้าน+บ้านแฟนใหม่เข้ามาตามที่วัด จนออกจากบ้านแฟนใหม่มากลับที่เดิมในกทม.
ช่วงตรงนี้อาจจะอ่านแล้วดูเว่อร์ไปหน่อยแต่คนโดนจริงอย่างผมจำจนถึงทุกวัน(ในใจอยากลืมแต่ลืมไม่ได้T T)
มาถึงป6.เริ่มมีอาการน้อยใจเพราะ ไม่มีมือมือเหมือนคนอื่นเขาแต่ก็พออยู่ได้ ก็ยังใช้ชีวิตตามคนในบ้านได้
พอมาถึงอายุ14ใกล้15พึ่งเก็บตังได้มือถือเครื่องแรก500บาท เป็นเรื่องทรูสมาท แต่แทบเล่นไม่ได้พอได้ลองเล่นนิดหน่อยในการใช้มือมือเครื่องแรก จนถึงปวช.ปี1เริ่มมีการบังคับขนาดใหญ่ ไม่ให้ใช้มือถือบังคับการเรียนสิ่งที่ไม่ชอบมีสัญญาให้ความหวังเป็นชิ้นแรกตอนจบเรียนปวช. (ตอนั้นผมเลือกรถvfr400ที่เลือกเพราะตอนจบจะทำใบขับขี่รถเกิน300ccอยู่แล้วบวกกับเห็นรุ่นนี้ตอนนั่งรถเมย์ทุกวันจนหลงรักตอนนั้นมีใบขับขี่รถเล็กแล้วแต่ไม่มีรถ) พอมาถึงวันจบจริงกลับแทบแตกสลาย เพราะคนให้สัญญาบอกจบเร็วไป ไม่ได้ของที่ได้ตามที่ฝืนเรียนที่ไม่ชอบ ตอนนั้นรู้สึกทรมาน แทบจะร้องไห้จนขาทรุดเป็นชั่วโมง เพราะพึ่งได้เลือกของเป็นชึ้นแรก พอมาถึงอายุ18ทำงานที่ปั้มแห่งนึงเกือบ2ปี(อายุ20)จะใกล้เลื่อนขั้นผู้ช่วยผู้จัดการ แต่พอคนในบ้านรู้สั่งให้ลาออกโดยไม่บอกเหตุผลถึงขั้นยึดเสื้อพนักงานไม่ให้ทำงาน จนกว่าจะลาออก (จำใจต้องลาออก) แต่พอหาที่ทำงานใหม่ให้สบายใจอีกสักพักก็สั่งใฟ้ลาออกเพราะความกลัวของเขา ผมตอนนี้ไม่สามารถทำงานที่ไหนก็ได้อย่างสบายใจ จนคนในบ้านคนนึงบอกไม่เอางานเอาการ จนสวนคำพูดกลับ(รอตายก่อนที่จะทำงานละกันเป็นห่วงให้ลาออกจัง) ทะเลาะกันหนักจนไม่ออกจากห้อง แล้วแยกทางกัน จนตอนนี้ในใจผมก็อยากใช้ชีวิตอิสระเหมือนคนอื่นบ้าง แต่ไม่การห้ามหลายอย่างโดยไม่มีเหตุผล และถามคุยให้เข้าใจก็ไม่บอก ควรทำยังไงดีครับ กับประเภทนี้ รู้สึกแทบมือหลายด้านจนไม่มีทางระบายครับ
อยากได้ความคิดจากคนในกระทู้ครับ (เผื่อหาทางออกได้)
กระทู้นี้ยาวไปหน่อยแต่ขอระบายไว้ครับ🙏
ปิดอนาคต เหมือนอยากให้เป็นคนไม่มีอนาคต
หาทางออกไม่เจอ
ปัจจุบันตอนนี้อายุ23
ครอบครัวผมเป็นคนเล็กสุด
ย้อนกลับไปช่วงประถมผมไม่สามารถออกไปเล่นข้างนอกกับเพื่อนในหมู่บ้านได้ดูแค่ผ่านหน้าต่าง สู้สึกเสียดายแต่เข้าใจของความเป็นห่วง จนถึงตอนช่วงป.5เป็นช่วงนึงที่ทรมานและนรกที่สุด คนในบ้านจะพาไปทะเล วันนั้นดีใจที่จะได้ไปเที่ยวแต่ปลายสุดท้ายกลายเป็นว่าทิ้งเราเฝ้าบ้านแฟนใหม่ (ในจังหวัดนึงของภาคเหนือ) เกือบ1อาธิต มีแต่หมาบ้านแฟนใหม่ที่นอนอยู่บ้าน ไม่มีข้าวไม่เงินไม่มีมือถือ(เรียกได้ว่าตัวเปล่าเลย) ช่วงใกล้มืดที่เฝ้าบ้านแฟนใหม่ตัวผมเริ่มหิวข้าว ไม่ไหวไม่ไม่มีใครกลัยบ้านเลย พยายามออกจากบ้าน เดินไปสักพักเจอวัดใกล้ๆห่างไม่ถึง1กม. เจอพระท่านนึงแต่จำไม่ได้ว่าคุยอะไรบ้างแต่สุดท้ายก็ขอข้าวกินที่วัดเลยจนหลายวันถึงคนในบ้าน+บ้านแฟนใหม่เข้ามาตามที่วัด จนออกจากบ้านแฟนใหม่มากลับที่เดิมในกทม.
ช่วงตรงนี้อาจจะอ่านแล้วดูเว่อร์ไปหน่อยแต่คนโดนจริงอย่างผมจำจนถึงทุกวัน(ในใจอยากลืมแต่ลืมไม่ได้T T)
มาถึงป6.เริ่มมีอาการน้อยใจเพราะ ไม่มีมือมือเหมือนคนอื่นเขาแต่ก็พออยู่ได้ ก็ยังใช้ชีวิตตามคนในบ้านได้
พอมาถึงอายุ14ใกล้15พึ่งเก็บตังได้มือถือเครื่องแรก500บาท เป็นเรื่องทรูสมาท แต่แทบเล่นไม่ได้พอได้ลองเล่นนิดหน่อยในการใช้มือมือเครื่องแรก จนถึงปวช.ปี1เริ่มมีการบังคับขนาดใหญ่ ไม่ให้ใช้มือถือบังคับการเรียนสิ่งที่ไม่ชอบมีสัญญาให้ความหวังเป็นชิ้นแรกตอนจบเรียนปวช. (ตอนั้นผมเลือกรถvfr400ที่เลือกเพราะตอนจบจะทำใบขับขี่รถเกิน300ccอยู่แล้วบวกกับเห็นรุ่นนี้ตอนนั่งรถเมย์ทุกวันจนหลงรักตอนนั้นมีใบขับขี่รถเล็กแล้วแต่ไม่มีรถ) พอมาถึงวันจบจริงกลับแทบแตกสลาย เพราะคนให้สัญญาบอกจบเร็วไป ไม่ได้ของที่ได้ตามที่ฝืนเรียนที่ไม่ชอบ ตอนนั้นรู้สึกทรมาน แทบจะร้องไห้จนขาทรุดเป็นชั่วโมง เพราะพึ่งได้เลือกของเป็นชึ้นแรก พอมาถึงอายุ18ทำงานที่ปั้มแห่งนึงเกือบ2ปี(อายุ20)จะใกล้เลื่อนขั้นผู้ช่วยผู้จัดการ แต่พอคนในบ้านรู้สั่งให้ลาออกโดยไม่บอกเหตุผลถึงขั้นยึดเสื้อพนักงานไม่ให้ทำงาน จนกว่าจะลาออก (จำใจต้องลาออก) แต่พอหาที่ทำงานใหม่ให้สบายใจอีกสักพักก็สั่งใฟ้ลาออกเพราะความกลัวของเขา ผมตอนนี้ไม่สามารถทำงานที่ไหนก็ได้อย่างสบายใจ จนคนในบ้านคนนึงบอกไม่เอางานเอาการ จนสวนคำพูดกลับ(รอตายก่อนที่จะทำงานละกันเป็นห่วงให้ลาออกจัง) ทะเลาะกันหนักจนไม่ออกจากห้อง แล้วแยกทางกัน จนตอนนี้ในใจผมก็อยากใช้ชีวิตอิสระเหมือนคนอื่นบ้าง แต่ไม่การห้ามหลายอย่างโดยไม่มีเหตุผล และถามคุยให้เข้าใจก็ไม่บอก ควรทำยังไงดีครับ กับประเภทนี้ รู้สึกแทบมือหลายด้านจนไม่มีทางระบายครับ
อยากได้ความคิดจากคนในกระทู้ครับ (เผื่อหาทางออกได้)
กระทู้นี้ยาวไปหน่อยแต่ขอระบายไว้ครับ🙏