คือชอบ ส. เนี่ยเป็นเรื่องปกติของแต่ละป.ท แต่ไทยมันเยอะจังวะ
คือบางทีคนเราก็ต้องการความส่วนตัวเนอะ ไม่ได้ออกจากบ้านก็สดใส อะไรนักหนา กระผมไม่ได้ทำนิวเครีย ซะหน่อย
เวลาจะทำอะไรก็ชอบถามซื้อของก็ถามสั่งของก็ถามคือผมไม่รู้จักกันเลยแล้วผมยอมรับนะว่าเป็นคนโรคส่วนตัวซึ่งอาจพบได้บ่อยกับเด็กในสมัยนี้ื พอผมไม่ตอบก็พูดกันไปกันใหญ่

และ มนุษย์ป้าขี้บ่นชี้ชชชหาย คือ โดนตัวอะไรมาถึงเป็รแบบนี้ฮะ
คือแล้วจู่ๆก็มาขอกินข้าวบ่นอยากกิรส้มตำก็มีให้แต่งง ไม่มีเงินซื้อหรอ ไม่แพงด้วยซ้ำ เงินก็ขออย่างเดียวแต่ใครจะให้อะ
เวลาผมไม่ได้ทำอะไรไม่ดฝได้มีอะไรนะ
แต่ผมจะเที่ยวที่ใหนอะ คืออิจฉากันทำไมวะก็พวกผมไปเที่ยวอะจะไปต่างป.ท ก็เรื่องของผมปะ
คือผมทำดีด้วยนะถึงจะไม่ให้ยืมตังแต่มาพูดแบบนี้มันคันหมัดยังไงก็รู้มันหลายรอบละ
และดันขี้ ส. ด้วยนะ
คือ ผมเกิด อีกจ. หนึ่ง แต่ย้ายมา จ. นี้ ที่นั่นผมมีย้ายและก็มีประเพณีในหมู่บ้านก็คือ หมั่น กันก่อนก่อนแต่งจริงตอน18ปี คือหนึ่งในนั้นมีผมแต่ถึงผมอาจจะยังไม่อยากแต่ง แต่ยายผมเตรียมคู่ไว้ให้แล้วแต่ผมต้องเลือกเอาแต่ผมยังไม่เลือก แต่อีป้าเนี่ย ไม่ใช่แค่จะขี้ ส. นะนอกจากทำใครเดือดร้อนแล้วยังทำหลานตัวเองเดือดร้อนอีก คือผมจะไปหมั่นกับลูกทำไม คือ พอบอกไม่ได้ก็ร้องงอแงเหมือนเด็กอะ คือนี่ผ.ใหญ่จริงหรอวะ
มีใครเคยเจอ มนุษย์ป้า แบบนี้ไหมคับ
แบบ ทำอะไรก็อิจฉาคนอื่นแบบเนี่ย 

*ส่วนผมก็ยังอยู่ในช่วงต้องเรียนต้องตัดสินใจอยู่
คือ การจะเลือกใครมาหมั่นก่อนเนี่ยเรียกว่าเสี่ยงดวงมากเลยนะ แต่บางคนเนี่ยต่อให้หน้าตาดีจะมีฐานะหรือไม่ค่อยมีเนี่ยผมเลือกไม่ได้เลยบางทีเอาเพื่อนผมมาเสนอนี่ไผไม่เป็นเลย แต่เอาจริงผมว่าญี่ปุ่นยังดูง่ายกว่าอีกเขาพร้อมกัน พวกผมอีก