หนูรู้สึกว่าท้อกับชีวิตสุดๆไม่เข้าใจเลยจริงๆ เเม่ใส่ใจพูดเพราะ พูดดีกับพี่ชายหนูมาก ทั้งที่พี่ก็เป็นคนที่นิสัยเเย่สุดๆ เพราะ พูดอะไรนิดๆหน่อยๆก็ยาก ไม่ค่อยสนใจคำพูดที่พูดไป เถียงพ่อเเม่ ด่าพ่อเเม่เเรง อีกอย่างหนูกับพี่ไม่ชอบขี้หน้ากัน ไม่ถูกกัน ชอบทะเลาะกัน โดยฝ่ายเขาเป็นคนเริ่มก่อน นี่เเหละๆเเม่มักจะให้ท้ายพี่อยู่เสมอ ฝ่ายผิดก็เป็นหนูอยู่เเล้ว เวลาพี่ป่วย สดๆร้อนๆเลย เเม่พูดเพราะกับพี่มาก ถามว่าไปหาหมอมั้ยลูก เเต่ตอนหนูป่วย ทำตัวเหมือนคนใกล้ตายเลย อันนี้เรื่องจริงๆ เเต่ตัวหนูเองเป็นคนขี้งอน พูดนิดหน่อยก็โกรธ ที่เป็นเเบบเนี่ยเพราะมีปมตอนเด็กไง ที่พ่อเเม่ไม่ค่อยสนใจกันเลย (ตอนนั้นหนูทะเลาะกับพี่เรื่องมอไซค์ หนูร้องไห้หนักมาก ไม่ยอมลงมากินข้าว)เเต่คำพุดที่พ่อพูดคือ ยากนักก็ไปตาย คำนี้เจอไปท้อมาก เเละถ้าตายจริงๆ จะเห็นหัวกันมั้ยตอนนี้ท้อมากเครียดร้องไห้ อยากตาย