15 ปีที่แล้ว...เพราะได้หลงเข้าไปอ่านนิยายเรื่อง 'เพชรพระอุมา' อ่านจบก็มีแต่คำถามในหัวว่า...

ป่าแบบนี้มันมีจริงเหรอ ?

การเดินป่าคืออะไร ?

เราควรไปลอง...ดีมั้ย ?

นั่นเป็นครั้งแรกที่ชื่อ 'ภูกระดึง' ปรากฏขึ้นในหัวใจ

และเราได้ไปเยือนที่นั้นในตอนม.3...

นับว่า 'ภูกระดึง' เป็นโรงเรียนสอนเดินป่าแห่งแรกของชีวิต และคงจะไม่ผิดถ้าเราจะกลับไปอีกครั้งที่ไม่ได้ไปเพื่อพิชิต

แต่กลับไปในฐานะ...ศิษย์เก่า

**************************************************************************************************************

ปฐมบท :

            ใคร ๆ ก็บอกว่าภูกระดึงเดินไม่ง่าย แต่ง่ายในแง่ของความสะดวกสบาย ทั้งเรื่องข้าวปลาอาหาร น้ำท่า และที่พัก

            แต่เอาจริง ๆ คือระยะทางไม่ได้ใกล้ ใช้เวลาไม่น้อย ใช้กำลังใจก็เยอะ ไหนจะแต่ละซำที่มีทั้งราบสลับชันกันไป ถ้ามาฤดูฝนก็ยังต้องเผชิญหน้ากับเส้นทางเละ ๆ เป็นดินโคลน เสี่ยงต่อทากดูดเลือดระหว่างทางอีก และในช่วงเวลาไม่นานมานี้ ที่มีข่าวช้างป่าออกมาบริเวณจุดท่องเที่ยว ก็ทำให้ต้องปิดหน้าผา ปิดสถานที่ไปหลายจุด

            ซึ่งช่วงเวลานี้แหละ ที่เราชวน ๆ กันกับเพื่อน ๆ วางแพลนเรียบร้อย แถมยังอดนอนกดจองบ้านพักทันอีกต่างหาก รถตู้ก็ดีลเรียบร้อย ข่าวการปิดภูชั่วคราวก็ประกาศทันที (ก่อนปีใหม่ 2568) ณ ตอนนั้นคือแพลนมีแววล่มมาแต่ไกล แต่พวกเราก็ยังรออ่านข่าวเป็นระยะ ๆ อย่างใจเย็น เอาน่า กว่าจะถึงเดือนกุมภาพันธ์ อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงก็ได้

            และในที่สุด...วันที่เปิดภูก็มาถึง การรอคอยสิ้นสุด และการเดินทาง...เริ่มต้นอีกครั้ง

วันแรก :

            รถตู้พาเรามาถึงอุทยานแห่งชาติภูกระดึงตั้งแต่ยังไม่ตี 4 ที่ด่านแรกจะมีจุดจำหน่ายตั๋วก่อนขึ้นไปด้านบน

อัตราค่าเสียหายตามป้ายประกาศ

            หลังซื้อตั๋วเสร็จ ซึ่งย้ำ!! ว่าต้องเก็บไว้ดี ๆ เพราะจะมีการตรวจอีกรอบด้านใน เราก็ขึ้นไปกันต่อยังลานจอดรถด้านบน นอนพักกันบนรถตู้อีกสักพัก แต่ก็หลับไม่ค่อยสนิท เพราะตื่นมารอบนึงแล้ว เราก็ลงไปนอกรถ เฮ้ย ไม่น่าเชื่อว่าอากาศจะเย็นขึ้นมาซะงั้น ก่อนการเดินทาง ดูพยากรณ์อากาศมาน่าจะตกอยู่ราว ๆ สิบกว่าองศา แต่ก็ถือว่าเย็นกว่ากรุงเทพฯ ที่อากาศค่อย ๆ ร้อนขึ้น 

           เข้าห้องน้ำแปรงฟันล้างหน้าล้างตาเสร็จ เราก็เดินมาส่องที่เคาต์เตอร์ด้านใน ปรากฏว่านักท่องเที่ยวเริ่มทยอยกันมาแล้ว พวกเราไม่รอช้า รีบไปตั้งแถวโดยด่วน บริเวณนั้นจะมีภาพเป็นพิพิธภัณฑ์ย่อม ๆ ให้ได้เดินดูทำความรู้จักกับภูกระดึงเสียก่อน

            ไม่ได้มานาน จนจำไม่ได้แล้วว่า เมื่อก่อนมีขั้นตอนยังไงบ้าง แต่ครั้งนี้ที่ได้มา มีทริคเล็ก ๆ มาแนะนำดังนี้ 

*ขั้นตอนการขึ้นภูกระดึง*

1. ติดต่อเรื่องที่พัก ถ้าจองบ้านออนไลน์มาตั้งแถวนึง จองเต๊นท์ หรือวอคอินต้องตั้งอีกแถว โปรดสังเกตป้ายให้ดี ๆ

2. ซื้อประกันเดินทางคนละ 10 บาท ซึ่งเคาต์เตอร์จะอยู่ข้าง ๆ กัน

บัตรเข้าและประกัน (เข้าใจว่าประกันไม่ได้บังคับทำ แต่ซื้อไว้ก็สบายใจกว่า ที่สำคัญราคาไม่ได้สูง)

3. ระหว่างนี้ สามารถแบ่งคนไปติดต่อลูกหาบ เอาสัมภาระไปฝากชั่งได้เลย อาคารลูกหาบจะอยู่ด้านหลังอีกจุดนึงกับอาคารติดต่อที่พัก รับบัตรสีฟ้าเพื่อไปรับสัมภาระตอนถึงด้านบน แล้วก็รอคิวชั่ง เรทอยู่ที่กิโลกรัมละ 30 บาท

4. ก่อนแยกย้าย ให้มาฟังอบรม ขั้นตอนเพิ่มเติม จนท.จะแจ้งว่ามีจุดไหนเปิดให้บริการบ้าง ถ้าเจอช้างป่าทำยังไง เบอร์โทรฉุกเฉินคืออะไร ต้องบอกว่าโชคดีมาก ที่สัญญาณบนภูดีมาก เต็มแทบทุกจุด สามารถโทร และเล่นเน็ตได้สบาย ๆ

ใจความสำคัญคือ เส้นทางปิดเกือบหมด มีที่เปิดคือเส้นทางเลียบหน้าผา จากผาหมากดูก ไปผาหล่มสักเท่านั้นที่เปิด*

และไม่สามารถอยู่รอชมพระอาทิตย์ตกได้ ต้องออกจากผาหล่มสักก่อน 16.00 น. ให้มารอชมที่ผาหมากดูก

(ป.ล. อดชมพระอาทิตย์ขึ้นอีกแล้ว รอบที่แล้วฝนตก รอบนี้ ผากนกแอ่นปิด T^T)

หลังฟังอบรมเสร็จ จะได้รับบัตรผ่านเล็ก ๆ ย้ำ* ทุกคนต้องมี เพราะจนท.จะเก็บพร้อมกับบัตรผ่านเข้าอุทยานฯ ก่อนจะเดินขึ้นอีกครั้ง

แนะนำ: ใครที่ไปกันหลายคน สามารถทำข้อ 1-3 ได้พร้อมกัน แบ่งคนไปได้เลย โดยเฉพาะในช่วงเทศกาล จะได้ไม่เสียเวลา ไม่ต้องกลัวลูกหาบหมด แต่ทุกคนควรมาฟังจนท.อบรมสั้น ๆ ก่อนขึ้นภูเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง

           หลังจากทำทุกข้อเสร็จ เราก็มาหาอะไรรองท้องเป็นมื้อเช้าที่ร้านค้าแถวนั้น 

ข้าวราดแกง 2 อย่างราคา 60 บาท อร่อยอยู่นะว่าไป

น้ำเปล่าขวดละ 10 บาท ที่นี่ใครอยากดริปกาแฟสดก็จัดไปก่อนเลย

             รอบนี้เราไม่ได้แบกอะไรมาก เพราะมีของกินรออยู่แทบทุกซำ พอลองเอาน้ำหนักกระเป๋าไปชั่ง คือเบามากถ้าเทียบกับดอยอื่น

มาชั่งตอนหลังคือ 4 กิโลเองงงงงง

            หลังท้องอิ่ม เราก็เริ่มเดินขึ้นเนินมายังจุดเริ่มต้น เพื่อความเป็นสิริมงคลแวะไหว้พระกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ด้านหน้าทางเข้าก่อน

            และแล้ว 7.50 น. เวลาที่รอคอยก็มาถึง...เริ่มออกเดินทางกันเถอะ!