เราเคยเรียน รร ประจำ ตอนนี้อายุก็ 40กว่าแล้ว
เชื่อไหม เราเรียนที่นั่นแค่ 3ปี แต่ปมต่างๆมันตามมาหลอกหลอน
ช้าก่อน เราไม่ได้อยากเก็บมันไว้ อยากลืม แต่ในใจมันยังเก็บไว้แน่น

เราเป็นคนครอบครัวปานกลาง เรียนดีระดับหนึ่ง
และมีโอกาสดรียน รร ประจำ ไกลบ้านมากๆ
แต่เพราะชื่อเสีนงโรงเรียนเราจึงต้องไปเรียน

เข้าเรื่องคือ เรื่องการบูลลี่มันแรงกว่าเด็กไปกลับมาก เพราะเด็กต้องอยู่ด้วยกัน 24ชั่วโมง
ครูอาจารย์ในสมัยนั้น มักจะเอาใจลูกคนรวย คนในเครื่องแบบ หรือคนที่ให้คุณให้โทษได้

เราถูกเลือกปฏิบัติทุกครั้ง บอกตรงๆคะแนนเราไม่ดี พอเข้าไปเรียนจริงๆ
จึงมักถูกเพ่งเล็งเสมอ
มีครั้งหนึ่งเราเจอคนขโมยของ เราไปแจ้ง ผอ กลับกลายเป็นว่า
เอาผิดไม่ได้ พ่อเค้าใหญ่ และไม่มีหลักฐาน

ซ้ำร้ายพ่อแม่เราโดนวิกฤตต้มยำกุ้งค้างค่าเทอม ไม่มีจ่าย ครูอาจารย์ยิ่งไม่ชอบใจ
เราโดนรังแก เพื่อนฝูงไม่มี โดนบังคับกราบเท้า ใช่เด็กมัธยมต้นกราบเท้า
คนเห็นเยอะมากแต่ไม่มีใครช่วยแม้แต่ครูบาอาจารย์ ยังบอกว่าถ้าไม่ไหวมาร้องไห้ที่ห้องพักครู
ปมกราบเท้าคือหนึ่งปมในชีวิตที่ทำให้เราเป็นคนยอมคน ไม่มีศักดิ์ศรี ติดมาจนตอนนี่

จนเมื่อเราเรียนจบ ได้ทำงานที่ดี เพราะว่ามาตั้งใจมากตอนเข้ามหาลัย 
เรากลับอยู่หอเดียวกับกลุ่มคนเหล่านั้นโดยบังเอิญ
ความรู้สึกที่เจอมันคือ flash back เป็นอาการของ PTSD
แม้มันบอกว่าลืมเรื่องราวไปหมดแล้ว และยินดีมาก ที่เรามีชีวิตที่ดี ไม่ออกนอกลู่ไปเสียก่อน
แต่เชื่อไหม เราไม่เคยลืมเลย

ดังรั้นฝากไว้ให้คิด ชีวิตเด็กเราควรเอาใจใส่ตลอด อย่าสร้างปมใดๆให้เค้าเลย