วันนี้จะมาเล่าเรื่องลี้ลับ ที่ฟังมาจาก "อาม่า" ผู้เฒ่าผู้แก่ที่มีเชื้อสายจีน   ไม่เน้นความหลอนนะคะ แต่เป็นเหมือน บันทึกจากความทรงจำ เรียบเรียงตามเค้าโครงเรื่องจริง แต่ขอตัดทอนรายละเอียดบางส่วน เพื่อความเป็นส่วนตัวของบุคคลที่มีตัวตนจริง 

เรื่องแรกนี้อาจจะเคยได้ยินกันบ่อย เกี่ยวกับการรักษาผู้ถูกคุณไสย แต่จะแปลกหรือแตกต่างจากของคนไทยยังไง ลองอ่านกัน 

เรื่องเกิดในชุมชนชาวจีน สมัยหลังสงครามโลกครั้งที่สอง (ประมาณ พ.ศ.2485- 2495)

อาม่า (ภาษาจีนแต้จิ๋ว หมายถึง “ย่า/ยาย”) ผู้เล่า เกิดช่วงปลายสงครามโลกครั้งที่สอง ทั้งพ่อและแม่ของอาม่า มาจากจีนแผ่นดินใหญ่  อาม่าและพี่น้องทั้งหมดเกิดที่เมืองไทย แต่ก็พูดภาษาจีนได้คล่อง ประเพณีจีนก็เคร่ง 

อาม่าและครอบครัวไม่ค่อยเชื่อเรื่องลี้ลับ ผีและวิญญาณ แม้เคยผ่านชีวิตในช่วงสงครามซึ่งมีเครื่องบินมาทิ้งระเบิดทำให้ผู้คนล้มตายเยอะแยะ แต่ก็ไม่ได้พบเห็นศพ หรือคนตายต่อหน้าต่อตาซักที เพราะทั้งครอบครัวพากันอพยพไปหลบภัยนอกเมืองเหมือนคนส่วนใหญ่ทำกัน 

จนกระทั่งเกิดเรื่องขึ้นกับ “เตี่ย” (พ่อของอาม่า) ซึ่งตอนนั้นอายุราว ๆ 60 แล้ว เตี่ยชอบเดินออกกำลังกายทุกเช้า โดยจะเดินจากบ้านไปเรื่อย ๆ ผ่านตลาด มุ่งหน้าไปที่วงเวียน เดินจนครบรอบแล้วก็วนกลับมาที่ตลาดเพื่อกินโจ๊ก พักสักครู่จึงเดินมุ่งหน้ากลับบ้าน

เส้นทางถือว่าปลอดภัย ระยะทางก็พอเหมาะกับการเดินออกกำลังของคนวัยนี้
แต่ก็เกิดเรื่องเกินความคาดหมายขึ้นจนได้ !

วันที่เกิดเรื่องนั้น พอเดินกลับถึงบ้านครู่เดียวเตี่ยก็รู้สึกปวดขา... ตอนแรกเข้าใจว่าคงจะเดินมากเกินไปเพราะอายุเริ่มเยอะแล้ว แต่พักอยู่นานก็ยังไม่หาย จนบ่ายกลับยิ่งปวดมากขึ้น นอนพักแล้วนวดขาแล้ว..ก็ไม่ยังหาย ไม่ใช่ความรู้สึกเมื่อยที่ขาหรือฝ่าเท้า ซึ่งมักเกิดขึ้นหลังจากยืนนานๆ หรือเดินมากเกินไป แต่เป็นอาการปวดจนทั่วไปหมดทั้งขา

ลองใช้ยาทาถูนวด กระทั่งกินยาแก้ปวดก็ไม่ดีขึ้น..ขาทั้งสองข้างยังคงปวดและปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเตี่ยไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร  เมื่อถึงที่สุด..เตี่ยทนไม่ไหวจึงยอมไปหาหมอ (แผนปัจจุบัน) ที่คลินิก อดทนไปหาหมอสองครั้ง ทั้งยากิน ยาทา และยาฉีดล้วนไม่ได้ผล 
อาการ “เจ็บ..ปวด ขา” ที่หาบาดแผล และสาเหตุไม่ได้ รุนแรงมากขึ้นในเวลาอันรวดเร็ว จนน่าตกใจ 

โพสตอนกลางคืนจะมีคนอ่านมั้ย... 🙁