ต้องเกริ่นก่อนว่าเราเป็นลูกคนเดียวค่ะ เวลามีไรก็จะเล่าให้แม่ฟังทุกเรื่อง เราเคยผ่านประสบการณ์ความรักที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แล้วเราก็เป็นคนชอบใช้เวลาอยู่กับตัวเองในช่วงเวลากลางคืน มันเหมือนเป็นเซฟโซนให้กับเรา เราอายุบรรลุนิติภาวะแล้วนะคะ บางครั้งเราก็โทรกับคนคุยบ้าง แต่ทุกครั้งที่มีปัญหา แม่ก็จะชอบส่า แอคติ้งนู่นนี่ บอกว่าเราเป็นประสาท ยึดติดอยู่กับผช ทั้งๆที่เรานอนดึกอยู่แล้ว แล้วเราก็อธิบายให้เขาฟัง จนบางทีเรารู้สึกว่ามีแม่ที่คุยได้ทุกเรื่องก็ดี แต่ว่าบางทีแม่ก็เอาแต่ใจเกินไป เรารู้นะคะว่าเป็นห่วง แต่ทำไมต้องแสดงอาการแบบเล่นใหญ่ด่าเสียเทเสีย เราเลยเลือกที่จะใจเย็นพูดในแบบที่มีเหตุผล แต่ก็ยังไม่เข้าใจ แล้วเค้าก็มีการมาบอกว่าต่อไปนี้ไม่ต้องมาเล่าไรให้ฟัง ไม่ก็พูดในสิ่งที่จะขุดเพื่อทำให้เรารู้สึกแย่  เราเหมือนต้องประกอบตัวเองขึ้นมาใหม่อยู่ตลอดเวลา เราควรต้องจัดการกับรู้สึกยังไงคะ จนบางทีก็รู้สึดอึดอัดมากๆ