คือเราเผลออารมณ์เสียใส่คนในครอบครัว จนทำให้ทะเลาะกัน เพราะเหมือนตอนนั้นเขาเห็นเราไม่อ่านหนังสือ เขาเลยพูดประชดเรานิดหน่อยเเต่เล่นๆ เเต่เราก็มีอ่านบ้างพักบ้าง ด้วยตอนนั้นเครียดเรื่องกลัวสอบไม่ผ่าน เลยทำให้เผลออารมณ์เสียใส่เขาไป เเต่เขาก็พูดว่าถ้าสอบไม่ผ่าน ให้ไปเรียนกับพ่อเเม่ที่กรุงเทพไป ด้วยความที่ฝั่งพ่อแม่มีเงินพออยู่พอกิน เเต่เราก็คิดเเล้ว ถ้าเราไปอยู่พ่อเเม่ พ่อเเม่ต้องลำบากเเน่นอน เราตอบไปเเค่เออ เเต่เราก็น้อยใจที่เขาพูดเเบบนี้ทุกครั้ง ที่เขาอารมณ์เสียตั้งเเต่เราเป็นเด็กจนวัยรุ่น เขาอารมณ์เสียอะไร ก็ไล่ให้ไปอยู่กับพ่อเเม่ตลอด เขาบอกว่าเชื่อฟังพ่อเเม่มากก็ไปเลย เเต่เพียงเเค่เรา ไม่อยากทำให้พ่อเเม่อารมณ์เสีย นานๆทีพ่อเเม่จะมาเยี่ยมเรา เเต่เราก็เชื่อฟังย่านะคะ เขาอยากให้เข้าโรงเรียนนี้เราก็เข้า แล้วเราก็ไม่ติดอะไรด้วย เขาอยากให้ช่วยงานเราก็ไปช่วย กวาดบ้าน ถูบ้าน ตากผ้า เราทำเลยไม่บ่นสักคำเลย เรารักครอบครัวนี้มากเเล้ว อยากดูเเลเขา ตอนเราโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ เเต่เราไม่เคยพูดคำว่ารักตรงๆ เป็นพวกปากไม่ตรงกับใจ เเต่แสดงด้วยการกระทำ ครอบครัวนี้ก็เหมือนกันกับเราเลย เเต่เราก็อยากให้เขาพูดคิดถึงใจเราบ้าง เขาพูดเเต่จะไล่เรา เราก็เสียใจเหมือนกัน แต่มันก็เป็นเรื่องเล็กๆ เเต่ก็ยังงอนกันอยู่

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ สามารถให้คำเเนะนำอะไรก็ได้นะคะ ติชมกันได้ค่ะ