สวัสดีค่ะ นี่เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกค่ะ ถ้ามีส่วนไหนที่ผิดพลาดไปต้องขอโทษด้วยนะคะ คิดว่ากระทู้นี้น่าจะเป็นทั้งการระบายแล้วก็ขอคำปรึกษาค่ะ ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าสักวันจะมีอะไรที่ทำให้เรากังวลจนถึงขนาดมาตั้งกระทู้ได้ เพราะรอบตัวเราปรึกษาใครไม่ได้เลยค่ะ หรืออาจเป็นเพราะเราเลือกที่จะไม่ปรึกษาเอง เข้าเรื่องเลยนะคะ ตอนนี้เราคุยกับคนๆหนึ่งอยู่ค่ะเป็นเพื่อนในห้อง เรื่องมันเกิดจากการแซวของเพื่อนๆที่ทำให้เราดันไปคิดว่าหรือเราคิดจริงกับเขาแล้ว ก็เลยตกลงคุยกันค่ะ จะบอกว่าคนนี้เป็นคนคุยคนแรกเลยค่ะ ทั้งชีวิตไม่เคยมีใครเลย และคนๆนี้ไม่ใช่สเปกเราเลยแม้แต่นิดเดียว ตอนนี้กลายเป็นว่าเราไม่เป็นตัวเองเลยค่ะ ทุกครั้งที่เขาเข้ามาสกินชิพ ซบ พูดด้วย เราอึดอัดค่ะ คือเขาค่อนข้างติดเรามาก เดินไปไหนเขาก็จะตามไปด้วย ตกเย็นมาก็ทักแชทมาตลอด จนแทบไม่มีเวลาส่วนตัว ตอนนี้เรากังวลมากๆไม่เข้าใจกับความรู้สึกตัวเอง ปกติไม่ใช่คนที่ถึงขั้นยอมเสียตังค์เพื่อไปดูดวงเลยนะคะ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ค่ะ เราอึดอัดมากๆกังวลใจ แต่สุดท้ายสิ่งที่เราห่วงที่สุดเลยคือความรู้สึกเขาค่ะ   เพราะเขาดีกับเรามากๆ ตอนนี้ตัดสินใจไว้แล้วค่ะ เพราะใกล้จะสอบต่อมอสี่แล้ว ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้ได้อยู่ห้องเดียวกันเลย แล้วช่วงปิดเทอมเราจะจบความสัมพันธ์นี้แน่ๆค่ะ เรารู้ตัวได้เลยตอนมีเขา ว่าเราคงเหมาะกับการอยุ่คนเดียวจริงๆ ช่วงเวลาที่เราอยุ่คนเดียวเราชอบมากๆเราได้เป็นตัวเอง ได้คิดได้ทำอะไรที่ชอบ ไม่ต้องมาคอยรายงานตลอดว่าทำอะไร ที่บอกว่าห่วงความรู้สึกเขาก็เหมือนจะดูดีนะคะ แต่ความจริงแล้วเรามันเห็นแก่ตัวสุดๆเพราะเลือกที่จะบอกเขาตอนช่วงปิดเทอมเพื่อที่จะได้หลบหน้า และที่เราไม่กล้าปรึกษาเพื่อน เพราะเพื่อนนี่แหละคอยเชียร์ให้เรากับเขาคุยกัน เรากลัวว่าเพื่อนจะผิดหวังกับเราที่เราทำให้มันจบแบบนี้ แค่สุดท้ายแล้วคนที่เป็นคนเลือกตัดสินใจทุกอย่างคือตัวเราเองค่ะ กระทู้นี้เพียงแค่ระบายและขอคำปรึกษาค่ะ ขอบคุณทุกคนนะคะสำหรับใครที่อ่านจนจบ สามารถแสดงความคิดเห็นหรืออะไรที่มันสอนใจหนูได้เลยนะคะ แต่อย่าด่ากันก็พอ หนูไม่มีใครให้ปรึกษาแล้วจริงๆค่ะ