สวัสดีค่ะ ปัจจุบันอายุ 24 ค่ะ ทำงานบริษัทเอกชนแห่งนึง 
หนูมีความต้องการที่จะออกไปอยู่ข้างนอกเองค่ะ เพราะว่าปัญหาจากพ่อเลี้ยง และแม่ที่เข้าข้างพ่อเลี้ยง 

เรื่องของเรื่องคือหนูมีปัญหากับพ่อเลี้ยง เพราะเขาชอบมาแตะเนื้อต้องตัวที่เกินไปมากกว่าคำว่าพ่อค่ะ 
หนูจึงหนีออกจากบ้านเพราะความรู้สึกที่ทนไม่ไหว ตอนนั้นที่หนูตัดสินใจออกจากบ้านคือตอนอายุ 20 ปีค่ะ
แต่แม่ก็โทรมาร้องไห้ขอให้กลับเพราะเขายังไม่รู้เรื่องราว แต่สุดท้ายหนูก็รวบรวมความกล้าที่จะพูดออกไปค่ะ แม่ก็เหมือนจะอึ้ง
แล้วก็ด่าเขาไป ซึ่งในใจหนูไม่โอเคค่ะที่จะต้องอยู่ร่วมกับคนแบบนี้ หนูเลยขอแม่ไปอยู่หอช่วงฝึกงาน มันทำให้หนูรู้สึกสบายใจมากค่ะ
สบายใจที่ไม่ต้องอยู่บ้านร่วมกับเขา 

จนปัจจุบันหนูเรียนจบและได้ทำงานที่บริษัทแห่งนึง แม่ก็พยายามบังคับให้หนูสอบราชการค่ะ ซึ่งหนูเข้าใจค่ะ ว่าเพราะแม่คิดว่ามันมั่นคง
แต่โดยส่วนตัวคือหนูไม่ชอบงานราชการ คือทำงานส่งตัวเองเรียนตั้งแต่ ม.ปลาย ทำงานพาร์ทไทม์ วันปิดเทอมก็ทำ อะไรก็ได้ที่หนูไม่ต้องอยู่บ้าน
แต่แม่ก็มองว่างานที่หนูทำไม่มั่นคง พอหนูบอกออกไปว่าไม่อยากสอบ สิ่งที่เขาตอบกลับคือการด่า ที่ไม่ได้ดั่งใจ โมโหหนูถึงขั้นตบหัว
ใช่ค่ะ มีการลงไม้ลงมือ มันทำให้หนูคิดค่ะ ว่าควรอยู่บ้านหลังนี้ต่อมั้ย ซึ่งในเรื่องของพ่อเลี้ยงก็มีมาเรื่อยๆค่ะ คือชอบเข้ามาในห้องตอนกลางคืน
ชอบมาเปิดผ้าห่ม เย็นวันที่หนูทะเลาะกับแม่ หนูก็เลยตัดสินใจออกจากบ้านอีกครั้งค่ะ
ไปขออยู่หอกับเพื่อน เหมือนเดิมค่ะ แม่ทักมาขอให้กลับ แต่ความรู้สึกของหนูคือไม่อยากกลับค่ะ 

จึงได้อยู่หอข้างนอกเป็นเวลาเดือนกว่าๆ แม่ก็ร้องไห้ขอให้กลับ หนูก็เลยมาบ้านเมื่อสิ้นเดือนมกราคมค่ะ แต่ความรู้สึกแรกที่เดินเข้าบ้านคือ อึดอัด ค่ะ
หนูร้องไห้ทุกวันตั้งแต่กลับมา หนูเลยพุดกับแม่ตรงๆค่ะ ว่าหนูรู้สึกอึดอัด หนูขออกไปอยู่ข้างนอก เดี๋ยววันหยุดจะมาอยู่ด้วย แม่ก็ไม่โอเค และพูดว่า แม่จะตอบเพื่อนบ้านว่าอะไร ว่าลูกหายไปไหน ทำไมลูกไปอยู่ข้างนอก

ถ้าถามว่าหนูรักแม่มั้ย รักนะคะ แต่หนูรู้สึกว่าหนูก็ควรรักตัวเองด้วย เพราะมันมีหลายอย่างที่หนูโดนกระทำ 

มันผิดหรอคะ ที่รู้สึกว่าอยู่ข้างนอกสบายใจมากกว่าอยู่บ้าน แล้วมันผิดหรอคะ ที่หนูเลือกจะรักตัวเองก่อนจะห่วงความรู้สึกของคนอื่น

หนูควรจะทำยังไงดี