สวัสดีค่ะ
คือเราจะมาเล่าเรื่องแต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับวิญญาณที่ไม่น่ากลัวเป็นเรื่องดีๆที่เราเจอมา
คือเรื่องเป็นงี้ค่ะพ่อเรามีพี่น้อง1คือเรา แล้วเราก็เกิดมาเป็นหลานคนแรกของบ้านทางบ้านเลยเห่อมาด้วยความที่เป็นหลานคนแรกก็จะถูกเห่อเป็นพิเศษคุณอาก็คือหนึ่งในนั้น คุณอาเป็นคนที่ขี้เล่นค่อนข้างจู้จี้เลยว่าได้อาชอบมาแกล้งเราแต่เราด้วยความที่เป็นเด็กที่ไม่ชอบไห้ไตรมาสจู้จี้เลยชอบงอแงแต่ก็ไม่หลุดค่ะแถมแกล้งซ้ำจนเราต้องไปฟ้องแม่เป็นงี้ตลอด ทุกเช้าก่อนเราไปทำงานของอาเราจะยังไม่ตื่นอาก็จะขอเข้าห้องพ่อเพื่อมาหอมเราก่อนไปทำงานทุกเช้าแต่เรื่องราวดีๆก็อยู่ได้ไม่นาน
พอเราอายุได้ 2 ขวบกว่าๆ แม่เล่าว่าคืนนั้นก็มืดแล้วอาทะเลาะกับย่าเลยเลือกที่จะมานอนบ้านพี่คือพ่อเรา
(พ่อเราแยกย้ายมาอยู่ต่างหากไม่ไกลมาก) แกเลยขี่เครื่องมาพอมาถึงอานึกได้ว่าลืมสายชาจเลยจะกลับไปเอาที่บ้านย่าแแต่แม่เราก็รออามาเพื่อนที่จะได้ปิดบ้านแล้วนอนพร้อมกันแต่5ทุ่มก็แล้วเที่ยงคืนก็แล้วพอเที่ยงคืนครึ่งได้ยินเสียงรถสว่างเหตุอยู่ปากทางแม่กับพ่อเราเลยตัดสินใจไปดูพบว่าเป็นรถเครื่องชนกับรถกระบะคนขับรถเครื่องคอหักตายคาที่ ใช่ค่ะคนขับรถเครื่องคืออา
เวลาผ่านไปเราพอทำใจได้บ้างแต่พอคิดก็ยังเสียใจกับเหตุการที่เกิดขึ้นตลอด(ยิ่งที่อาพูดกับย่าก่อนจะมาครั้งสุดท้ายคือจะไปหาหลาน)ยิ่งทำใจไม่ได้
เวลาผ่านไปจนเราอายุ 12-13 เราเจอมรสุมชีวิตทั้งเรื่องครอบครัวกับเรื่องที่โรงเรียนเรากลับไปเราแอบร้องไห้ทุกวันจนบ้างครั้งมีการแอบทำร้ายร่างการตัวเอง จนวันนึงเราร้องไห้จนหลับไปเราฝัน
ในฝันนันเราหลุดไปอยู่เหมือนสลัมที่เป็นบ้านสังกระสีเก่าบรรยากาศหม่นหมองไปหมดเรากลัวมากเราร้องไห้เราไม่รู้จะทำไงเีาวิ่งไปเรื่อยๆเรียกพ่อเรียกแม่จนเราไปเจอบ้านหลังเล็กๆที่มีแสงในอ่อนๆเป็นเหมือนร้านกาแฟโบราณคนที่นั่งในร้านเป็นคนที่หมองๆร่างโปร่งใสไม่มีใบหน้าก้มหน้าตลอดเวลาเราเลยเข้าไปเพราะยังไงไม่รู้บรรยากาศในนั้นดูอบอุ่นมากเราไม่รู้จะนั่งตรงไหนขนะนั้นมีผู้ชายร่างเล็กผมฟูข้างๆเค้ามีลังเก่าๆกับกีต้าโปร่งเราไม่รู้ทำไงเราเลยเลือกที่จะนั่งตรงข้ามเขาแล้วเขาก็เริ่มร้องเลยจนเขาเริ่มพูดเขาเห็นว่าเราร้องไห้มาเขาเลยยื่นกระดาษเช็ดชู่เราไห้แต่ข้างไหนมันมีรูปเก่าๆใบหนึ่งอยู่แล้วมันดูเก่ามากมีฟุ่นเกาะ เขาถามเราว่าเป็นไงรสชาติของชีวิตแล้วเขาก็พูดอะไรอีกแต่เราจำไม่ได้จนเขาพูดว่าเป็นงี้แหละก้าวข้ามไปปัญหาไปไห้ได้นะ จนเราค่อยๆจำไรได้บ้างเราเลยเรียกชื่ออาเราแฃ้วเขาก็ค่อยๆยิ้มก่อนที่จะหายไปแล้วเราตื่นจากฝัน
(คือเราอยากจะบอกทุกคนที่มีโอกาสอยู่กับคนที่เรารักในตอนที่มีชีวิตอยู่อยากทำอะไรไห้เขาก็ทำนะคะไม่ต้องกลัวหรืออายในตอนที่เรายังมีโอกาส)
คุณอาที่ร่วงรับไปแล้ว
คือเราจะมาเล่าเรื่องแต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับวิญญาณที่ไม่น่ากลัวเป็นเรื่องดีๆที่เราเจอมา
คือเรื่องเป็นงี้ค่ะพ่อเรามีพี่น้อง1คือเรา แล้วเราก็เกิดมาเป็นหลานคนแรกของบ้านทางบ้านเลยเห่อมาด้วยความที่เป็นหลานคนแรกก็จะถูกเห่อเป็นพิเศษคุณอาก็คือหนึ่งในนั้น คุณอาเป็นคนที่ขี้เล่นค่อนข้างจู้จี้เลยว่าได้อาชอบมาแกล้งเราแต่เราด้วยความที่เป็นเด็กที่ไม่ชอบไห้ไตรมาสจู้จี้เลยชอบงอแงแต่ก็ไม่หลุดค่ะแถมแกล้งซ้ำจนเราต้องไปฟ้องแม่เป็นงี้ตลอด ทุกเช้าก่อนเราไปทำงานของอาเราจะยังไม่ตื่นอาก็จะขอเข้าห้องพ่อเพื่อมาหอมเราก่อนไปทำงานทุกเช้าแต่เรื่องราวดีๆก็อยู่ได้ไม่นาน
พอเราอายุได้ 2 ขวบกว่าๆ แม่เล่าว่าคืนนั้นก็มืดแล้วอาทะเลาะกับย่าเลยเลือกที่จะมานอนบ้านพี่คือพ่อเรา
(พ่อเราแยกย้ายมาอยู่ต่างหากไม่ไกลมาก) แกเลยขี่เครื่องมาพอมาถึงอานึกได้ว่าลืมสายชาจเลยจะกลับไปเอาที่บ้านย่าแแต่แม่เราก็รออามาเพื่อนที่จะได้ปิดบ้านแล้วนอนพร้อมกันแต่5ทุ่มก็แล้วเที่ยงคืนก็แล้วพอเที่ยงคืนครึ่งได้ยินเสียงรถสว่างเหตุอยู่ปากทางแม่กับพ่อเราเลยตัดสินใจไปดูพบว่าเป็นรถเครื่องชนกับรถกระบะคนขับรถเครื่องคอหักตายคาที่ ใช่ค่ะคนขับรถเครื่องคืออา
เวลาผ่านไปเราพอทำใจได้บ้างแต่พอคิดก็ยังเสียใจกับเหตุการที่เกิดขึ้นตลอด(ยิ่งที่อาพูดกับย่าก่อนจะมาครั้งสุดท้ายคือจะไปหาหลาน)ยิ่งทำใจไม่ได้
เวลาผ่านไปจนเราอายุ 12-13 เราเจอมรสุมชีวิตทั้งเรื่องครอบครัวกับเรื่องที่โรงเรียนเรากลับไปเราแอบร้องไห้ทุกวันจนบ้างครั้งมีการแอบทำร้ายร่างการตัวเอง จนวันนึงเราร้องไห้จนหลับไปเราฝัน
ในฝันนันเราหลุดไปอยู่เหมือนสลัมที่เป็นบ้านสังกระสีเก่าบรรยากาศหม่นหมองไปหมดเรากลัวมากเราร้องไห้เราไม่รู้จะทำไงเีาวิ่งไปเรื่อยๆเรียกพ่อเรียกแม่จนเราไปเจอบ้านหลังเล็กๆที่มีแสงในอ่อนๆเป็นเหมือนร้านกาแฟโบราณคนที่นั่งในร้านเป็นคนที่หมองๆร่างโปร่งใสไม่มีใบหน้าก้มหน้าตลอดเวลาเราเลยเข้าไปเพราะยังไงไม่รู้บรรยากาศในนั้นดูอบอุ่นมากเราไม่รู้จะนั่งตรงไหนขนะนั้นมีผู้ชายร่างเล็กผมฟูข้างๆเค้ามีลังเก่าๆกับกีต้าโปร่งเราไม่รู้ทำไงเราเลยเลือกที่จะนั่งตรงข้ามเขาแล้วเขาก็เริ่มร้องเลยจนเขาเริ่มพูดเขาเห็นว่าเราร้องไห้มาเขาเลยยื่นกระดาษเช็ดชู่เราไห้แต่ข้างไหนมันมีรูปเก่าๆใบหนึ่งอยู่แล้วมันดูเก่ามากมีฟุ่นเกาะ เขาถามเราว่าเป็นไงรสชาติของชีวิตแล้วเขาก็พูดอะไรอีกแต่เราจำไม่ได้จนเขาพูดว่าเป็นงี้แหละก้าวข้ามไปปัญหาไปไห้ได้นะ จนเราค่อยๆจำไรได้บ้างเราเลยเรียกชื่ออาเราแฃ้วเขาก็ค่อยๆยิ้มก่อนที่จะหายไปแล้วเราตื่นจากฝัน
(คือเราอยากจะบอกทุกคนที่มีโอกาสอยู่กับคนที่เรารักในตอนที่มีชีวิตอยู่อยากทำอะไรไห้เขาก็ทำนะคะไม่ต้องกลัวหรืออายในตอนที่เรายังมีโอกาส)