สวัสดีค่ะ เราอายุ21ปี แฟนเราอายุ27 เราเจอกันที่งานดนตรีเขาเป็นคนเขามาจีบเราก่อน เราทั้ง2 ใช้เวลาคุยกันเกือบ2ปี ไม่ได้คบกัน ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ส่วนมากก็จะโทรหากัน ไลน์-เฟส หากัน ถ้ามีงานดนตรีแล้วเราว่างตรงกัน เราก็จะไปด้วยกันเดือนละ1-2งานค่ะ ส่วนตัวผู้ชายจะมีนิสัย
เจ้าชู้ เงียบๆ ออกแนวฮิปปี้ค่ะ ไม่สุงสิงกับใคร ไม่ดื่ม ไม่เที่ยวร้านเหล้าตอนคุยแรกๆเราก็อ่านใจเขาไม่ถูกเลยค่ะ
บทสนทนาตลอดระยะเวลา2ปีที่คุยกัน ก็จะมีประมาณนี้ค่ะ

8.00 เรา: ตื่นแล้ว ไปทำงาน
10.00 ผช: ตื่นแล้ว ทำสวนกัญชา ทำต้นไม้
11.00 เรา: ทำงาน,กินข้าว(ถ่ายรูปส่งให้ดู)
11.30 เรา: บอกว่าทำอะไร หรือไปไหน
15.00 ผช : ตอบกลับว่าทำอะไร หรือ ไปไหน
18.00 เรา: พัก แล้วบอกว่าไปไหนทำอะไร
20.00 เรา: เลิกงาน กลับหอแล้วก็บอก
22.00 ผช: บอกว่าทำอะไร หรือ ไปไหน
00.00 ค่อยโทรหากัน ประมาณ30-1ชม. ในแต่ละวัน
บทสนทนาเราประมาณนี้เลยค่ะ คือบางทีก็หนักขวา เพราะเรายอมรับว่าเรายังมรความเป็นเด็กที่อยากคุย
แต่เขาก็ทำงาน แต่เราไม่เคยเอามาเป็นปัญหานะคะ เรากลับเข้าใจเขา และรอได้ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน หรือถ้านานไป เราจะโทรหา เรากลับเกรงใจมากๆ
กลัวเขาคิดว่าจะตามอะไรขนาดนั้น จะจู้จี้จุกอะไรขนาดนั้นอะไรแบบนี้ค่ะ เราค่อยข้างให้อิสระ ให้เวลาเขามากพอสมควร
แต่พอมาต้นปี67 เรามีตัวเล็กเพิ่มมา จากการพลาด😅 มันเลยทำให้เรากับเขาต้องได้มาใช้ชีวิตด้วยกัน ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นแฟนกัน และไม่เคยอยู่ด้วยกัน
พอได้มาอยู่ด้วยกันจริงๆ เรากลับหงุดหงิดเขาที่เขาไม่เป็นดั่งใจเรา เขาจะออกบ้านไปสูบกัญ ที่ร้านเพื่อน เราก็ระแวง ก็โกรธ แล้วก็มีท่าทีไม่พอใจถ้าเกิดเขาได้ออกบ้าน เรากับแฟนทำงานที่บ้านช่วยกัน แต่แฟนก็ยังรักในงานดนตรี เขาเลยขอไปทำงานเกี่ยวกับงานดนตรีเหมือนที่เราเจอกันช่วงแรก เพราะต้องไปหาตลาดหาลูกค้าเพื่อขายกัญอยู่ เราทำงาน+เลี้ยงลูกคนเดียว เรากระวนกระวายมากค่ะ 
ทั้งๆที่ผู้ชายเขาก็บอกว่า ตอนนี้ทำอะไรอยู่
กำลังออกไปซื้อข้าว
กลับมาเต้นท์แล้ว กำลังจะนอน อยู่กับเพื่อนกับน้อง แล้วถ่ายวิดิโอมาให้ดู
เรากลับระแวง เรารู้สึกหงุดหงิด รู้สึกไม่เข้าใจเขา รู้สึกอยากพ่นคำแย่ๆให้เขารับรู้ว่าเราอยู่บ้าน เราเหนื่อยนะ
เราไม่มีความเข้าใจเขาเลยสักนิด ทั้งๆที่เมื่อก่อน เขาหายไปหรือทำงาน 5-7ชั่วโมงมาตอบ เรารอได้แต่พอได้มาอยู่ด้วยกัน
แค่เขาไม่อ่านแชทเราเกิน1ชม. เขาก็หัวเสียแล้ว

เวลาที่ทะเลาะกัน เขาก็จะพูดประมาณว่าลูกก็มีแล้ว ถ้าเรากับเขามองเป้าหมายมองอนาคตตรงกัน
เราจะเลี่ยงคำพูดหรือเลี่ยงปัญหาเพื่อไม่ให้มันบั่นทอนชีวิตคู่ เพราะเขาไปทำงาน เราก็ทำงานเลี้ยงลูกด้วย
มันต้องเข้าใจกันมากกว่านี้ ถ้าเรารู้ว่าเขาเป็นคนยังไง เราจะเข้าใจเขา แล้วเราจะไม่มีปัญหากัน

หนูรู้ค่ะ ว่าหนูเด็กแต่หนูไม่เคยเอาอารมณ์หรือเลี้ยงลูกด้วยความรู้สึกแย่นะคะ หนูรักลูก
แต่หนูรู้สึกได้ว่าถ้าหนูรู้สึกแย่หรืออารมณ์แปรปรวนมา หนูสามารถจัดการความรู้สึกแย่ๆนั้นไม่ให้เข้าหาลูกได้ แต่หนูกลับจัดการ
ไม่ให้พ่นใส่คนอื่นไม่ได้ พ่อแฟนหนูก็ใส่อารมณ์ หน้านิ่งๆ ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ ดูขัดหูขัดตาหงุดหงิดไปหมด
แล้วก็มานอย มาเหนื่อยคนเดียว แล้วก็เอาอารมณ์ไปลงที่แฟน ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามันต้องเป็นปัญหา แล้วต้องทะเลาะกัน แต่หนูไม่สามารถห้ามตัวเองได้ เหมือนยังเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง

คนที่มีครอบครัวประคับประคองชีวิตคู่ยังไง ให้มีปัญหาน้อยที่สุดคะ หักห้ามใจยังไงคิดยังไง
ทำความเข้าใจยังไง เวลาห่างกัน
เรียนรู้อีกฝ่ายใหม่ต้องเริ่มยังไง เริ่มแบบไหนเพื่อที่ชีวิตคู่จะได้มีปัญหาน้อยที่สุด

ทุกคนที่เข้ามาอ่าน หนูเข้าใจนะคะว่าคงจะคิดว่าหนูเด็กแยกแยะไม่ได้ ใช่ค่ะ หนูกำลังสับสนกับชีวิตตัวเอง ไม่รู้จะทำยังไง มันเลยเกิดกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อที่
จะขอคำแนะนำจากคนพี่ๆ คนที่มีวุฒิภาวะ และสามารถเข้าใจสถานการณ์ หรือเข้าใจคนอื่นได้ มาแนะนำหนู
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ สำหรับคำตอบ 
หนูจะลองหาเวลาว่างจากลูกไปหาหมอจิตแพทย์ดูค่ะ หนูคิดว่าหนูน่าจะเป็นไบโพล่าร์