สวัสดีค่ะ เรามาขอวิธีแก้ปัญหา คือเราเครียดมากๆ  เราเป็นคนไม่ออกจากบ้าน เป็นพวกที่จะอยู่แต่ห้อง แต่ไม่ใช่ว่า เราจะอยู่แต่เฉยๆ เราเองก็ทำการบ้านไม่ใช่ว่าเรานอนเฉยๆนั่งเล่นเกมเฉยๆ เราอยู่ม.5 งาน การบ้านก็ค่อนข้างเยอะ วันนึงเหมือนพ่อเราไม่พอใจที่เราอยู่ในห้องในช่วงวันหยุด เขามาช่วงเราออกไปทำงาน เราตอบว่า ไม่เอาไม่ว่าง ละเขาก็ถามว่า นอนเล่นเกมทั้งวันไมประโยชน์ ออกมาทำงาน มาดูโลกภายนอกบ้าง อนาคตไม่ใช่ว่าจะรองานเข้าหาอย่างเดียว เราได้ยิน เราก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร เราก็ปล่อย พอมันเป็น นานๆเข้า เราก็เริ่มที่จะตอบโต้ค่ะ เขาถามว่า อยู่แต่ในห้องไม่ทำการทำงาน เราตอบกลับไปว่า หนูทำการบ้านอยู่ เขาตอบกลับ การบ้าน เล่นเกมน่ะหรอการบ้าน เขาพูดทั้งที่เขาไม่รู้ เราเลยเงียบ มีครั้งนึง เราพึ่งอาบน้ำเสจ วันนั้นเป็นวันเสาร์ เราเตรียมที่จะทำงานต่อ พ่อเขาเปิดประตูห้องมา เปิดแบบกระชากอ่ะค่ะ เรากำลังใส่เสื้อชั้นในอยู่ เราตกใจมากเลยรีบดึงประตูกลับ พ่อเขาถาม นี่หรอทำการบ้าน ออกมาข้างนอกดูภายนอกบ้างว่าทำอะไรอยู่ อยู่แต่ในห้องไม่มีประโยชน์ อยู่ไปทำไม นอนเล่นเกม ไม่ทำอะไร รู้มั้ย งานน่ะต้องออกไปหาทำ ไม่ใช่ว่าจะนั่งเฉยๆแล้วมีงานทำ เราโมโห มันหลายรอบแล้ว เราตอบกลับไปว่า หรอ หนูก็มีการมีงานทำเหมือนกันนะ การบ้านอ่ะรู้จักมั้ย หรือสมัยพ่อมันไม่มีเลยมาด่ามาว่าหนู หนูบอกหลายรอบแล้ว เข้ามาดูมั้ย ว่ามีวิชาอะไรบ้าง เขาตอบกลับมา ไร้สาระ  จากนั้นเราก็ไม่คุยกับพ่อเลย แต่ถึงจะไม่คุย เขาก็ไม่หยุด เราทั้งอธิบาย  บางครั้งเราเบื่อเขาเราก็ยอมออกไป แต่เขาก็เหมือนไม่พอใจเหมือนเดิม ครั้งนึง เราลองออกไปเก็บขยะรอบบ้าน เขาถามเรา มีปัญญาออกมาแล้วหรอ จากนั้นเราก็ไม่ออกไปเลย จะออกไปก็ตอนที่เขาไม่อยู่บ้าน   ใครพอมีวิธีแก้มั้ยคะ คือเราเครียดจากการบ้าน แล้วเราก็เครียดจากนี่ต่อ เราอยากได้วิธีแก้ให้เขาเข้าใจและหยุด พฤติกรรม ขอบคุณค่ะ