เรารู้สึกว่าเรามีปมเยอะมาก เยอะจนเราคิดว่าคนอื่นกว่าเขาจะโตมาจะเจอเหมือนเราเยอะไหม
-ช่วงพ่อแม่รู้ว่ามีเราพวกเค้าไม่พร้อม เขามีลูกชายลูกสาวแล้ว พ่อ42 แม่36 นั่นแหละ แม่เราเลยไปกินเหล้าเพื่อให้เราออก แต่เราไม่ออก ระหว่างอยู่ในครรภ์แม่ทำงานหนักทุกอย่างจนคลอด (เราก็ไม่หลุดสักทีจนเกิดมา)
-ตั้งแต่จำความได้ เราจะโดนด่ากรอกหูตลอดว่ารีบตาย ฆ่าเท่าไหร่ก็ไม่ตาย เราโดนใช้ความรุนแรงมาโดยตลอด
!!ย้ำ!!ตั้งแต่จำความได้
-ช่วงป.1 เราเป็นเด็กไม่สู้คน โดนเพื่อนๆแกล้งทุกวัน เปิดกระโปรงบ้าง ถือข้าวหนีบ้าง โดนเพื่อนซ่อนของ
-หนักสุดคือเพื่อนเอาแบบฝึกหัดคณิตศาสตร์เราไปซ่อน เราหาไม่เจอ แล้วแม่คิดว่าเราทำหาย แม่เหยียบคอเราเหมือนแม่จะฆ่าเรา แม่ทั้งเตะทั้งถีบ ตอนนั้นเราร้องหนักมาก เลยไม่รู้ว่าหายใจออกหรือเปล่า
-ทุกครั้งที่แม่เราอาบน้ำให้ก็มีเอาขันน้ำเคาะหัวบ้าง อาบเสร็จหวีผมก็กระชากแรงๆเพราะผมเราหยักศก แม่ด่าเราอย่างหยาบคายเพราะผมมันหยิก (เราเจ็บมาก)
-เสียใจที่สุดคือป.4 หมาที่เป็นดั่งที่พึ่งของเราในชีวิตเฮงซวยนี้ หมาไปกัดไก่ แล้วพ่อแม่เราก็ยอมให้เขาฆ่า เพราะไม่มีตังค์จ่ายค่าไก่ เราเห็นหมาของเราโดนตีตายต่อหน้า แล้วลากไปตามถนน วันนั้นเหมือนเราตายไปแล้ว
พอไปโรงเรียนก็โดนล้อว่าร้องไห้เิพราะหมาตาย เราก็ร้องไห้อีก
-ช่วงม.1 เราทำงานของบ้านไม่ถูกใจแม่ แม่ด่าเรายกใหญ่ เราเลยรีบขี่รถไปโรงเรียน มันเลยชนเสาบ้าน
"ก็ไม่ตายเนาะ" คำแรกของแม่เรา
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเขียนมา พ่อเรารับรู้ทุกอย่าง แต่พ่อไม่ทำอะไรเพื่อช่วยเรา ถึงไม่ทำก็ช่วยเราหน่อยไหม
เรารู้สึกโดดเดี่ยวไม่มีที่พึ่ง พี่ชายพี่สาวเราก็ไม่เห็นเขา ไม่รู้ว่าตอนเราโดนหายหัวไปไหนกันหมด
พอปัจจุบันนี้ เราได้ป่วยเป็นซึมเศร้า ฆ่าตัวตายแล้ว2ครั้ง ยังไม่สำเร็จ
พ่อแม่ใส่ใจเรา รักเรา พูดเพราะกับเรา
แต่เราแตกสลายไปนานแล้ว เราใช้ชีวิตรอความตาย เราไม่น่ามาเป็นส่วนเกินครอบครัวเขาเลย
ทำไมคนอื่นเขาถึงได้มีพ่อแม่ดีๆนะ เราอยากจะย้อนไปแล้วเจอบ้าง
พ่อแม่รักเราช้าไปไหม?
-ช่วงพ่อแม่รู้ว่ามีเราพวกเค้าไม่พร้อม เขามีลูกชายลูกสาวแล้ว พ่อ42 แม่36 นั่นแหละ แม่เราเลยไปกินเหล้าเพื่อให้เราออก แต่เราไม่ออก ระหว่างอยู่ในครรภ์แม่ทำงานหนักทุกอย่างจนคลอด (เราก็ไม่หลุดสักทีจนเกิดมา)
-ตั้งแต่จำความได้ เราจะโดนด่ากรอกหูตลอดว่ารีบตาย ฆ่าเท่าไหร่ก็ไม่ตาย เราโดนใช้ความรุนแรงมาโดยตลอด
!!ย้ำ!!ตั้งแต่จำความได้
-ช่วงป.1 เราเป็นเด็กไม่สู้คน โดนเพื่อนๆแกล้งทุกวัน เปิดกระโปรงบ้าง ถือข้าวหนีบ้าง โดนเพื่อนซ่อนของ
-หนักสุดคือเพื่อนเอาแบบฝึกหัดคณิตศาสตร์เราไปซ่อน เราหาไม่เจอ แล้วแม่คิดว่าเราทำหาย แม่เหยียบคอเราเหมือนแม่จะฆ่าเรา แม่ทั้งเตะทั้งถีบ ตอนนั้นเราร้องหนักมาก เลยไม่รู้ว่าหายใจออกหรือเปล่า
-ทุกครั้งที่แม่เราอาบน้ำให้ก็มีเอาขันน้ำเคาะหัวบ้าง อาบเสร็จหวีผมก็กระชากแรงๆเพราะผมเราหยักศก แม่ด่าเราอย่างหยาบคายเพราะผมมันหยิก (เราเจ็บมาก)
-เสียใจที่สุดคือป.4 หมาที่เป็นดั่งที่พึ่งของเราในชีวิตเฮงซวยนี้ หมาไปกัดไก่ แล้วพ่อแม่เราก็ยอมให้เขาฆ่า เพราะไม่มีตังค์จ่ายค่าไก่ เราเห็นหมาของเราโดนตีตายต่อหน้า แล้วลากไปตามถนน วันนั้นเหมือนเราตายไปแล้ว
พอไปโรงเรียนก็โดนล้อว่าร้องไห้เิพราะหมาตาย เราก็ร้องไห้อีก
-ช่วงม.1 เราทำงานของบ้านไม่ถูกใจแม่ แม่ด่าเรายกใหญ่ เราเลยรีบขี่รถไปโรงเรียน มันเลยชนเสาบ้าน
"ก็ไม่ตายเนาะ" คำแรกของแม่เรา
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเขียนมา พ่อเรารับรู้ทุกอย่าง แต่พ่อไม่ทำอะไรเพื่อช่วยเรา ถึงไม่ทำก็ช่วยเราหน่อยไหม
เรารู้สึกโดดเดี่ยวไม่มีที่พึ่ง พี่ชายพี่สาวเราก็ไม่เห็นเขา ไม่รู้ว่าตอนเราโดนหายหัวไปไหนกันหมด
พอปัจจุบันนี้ เราได้ป่วยเป็นซึมเศร้า ฆ่าตัวตายแล้ว2ครั้ง ยังไม่สำเร็จ
พ่อแม่ใส่ใจเรา รักเรา พูดเพราะกับเรา
แต่เราแตกสลายไปนานแล้ว เราใช้ชีวิตรอความตาย เราไม่น่ามาเป็นส่วนเกินครอบครัวเขาเลย
ทำไมคนอื่นเขาถึงได้มีพ่อแม่ดีๆนะ เราอยากจะย้อนไปแล้วเจอบ้าง