จากกระทู้เก่า https://ppantip.com/topic/43227224 ที่เราเอาลูกแมวน้อยที่โดนแม่ทิ้งมาเลี้ยงเพราะสงสาร อยากให้น้องโตมาในสภาพที่ดี 
แต่เพราะบ้านเราไม่พร้อมจะเลี้ยงและรู้สึกเครียดมาก เพราะไม่มีความรู้+เวลามากพอ ไม่พร้อมจะพาไปหาหมอ เลยทำได้แค่นั้น

สุดท้ายเราเสียน้องแมวไปเมื่อวาน ทั้งที่เราหาบ้านใหม่ให้ได้แล้ว และจะไปส่งให้ตอนเย็น
รู้สึกเสียใจ ร้องไห้ตาบวม เพราะสงสารมัน ไม่อยากให้มาเจออะไรแบบนี้ทั้งเราและมัน
(จริงๆ หมายถึงทุกคนด้วยที่เจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วย)
และจะแย่กว่านี้หากมันได้บ้านใหม่แล้วตายทันที เราจะถูกมองว่าเอาแมวป่วยไปให้เขา ซึ่งเราไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย

เราเลี้ยงแค่ 2 วัน ซึ่งเป็น 2 วันที่นอนไม่ค่อยหลับ กระวนกระวาย ต้องตื่นเช้า เพราะเป็นห่วงลูกแมวและมีความเครียดเนื่องจากกลัวมันไม่รอด + มีปัญหากับที่บ้านซึ่งเขามองว่าเราอยากดูแลมันจนเกินไป แต่ในใจเราเต็มใจที่จะทำและเราให้มันออกมาดีกว่านี้ อยากให้มันลืมตามาดูโลกได้ ให้พ้นระยะแรกๆ นี้ไปก่อนเท่านั้น และเข้าใจคนที่บ้านว่าไม่อยากเลี้ยง เนื่องจากความไม่พร้อมและไม่ชอบสัตว์ + ไม่เคยเลี้ยงมาก่อน
แต่ทุกคนก็ซัพพอร์ตเรา ทำเพราะสงสารมันเช่นเดียวกับเรา เพราะงั้นเราเลยรีบหาบ้านให้มัน (ซึ่งไม่ทัน)

สงสารสัตว์ตัวเล็กๆ พวกนี้มากไม่ว่าจะลูกหมา ลูกแมว เพราะลูกสัตว์พวกนี้เป็นอะไรที่บอบบาง
อยากให้มันเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ดี แข็งแรง ได้ไปเจอกับเจ้าของที่ดีพร้อม หรืออยู่ในที่ๆ มีคนรักมัน ไม่ใช่ตายเพราะแม่ทิ้ง

แต่คำถามก็ยังวนอยู่ในหัวเราอยู่ตลอดว่า
- การที่เราช่วยเหลือมัน แม้ว่าจะไม่ดีพอ เราทำถูกแล้วจริงๆ ใช่ไหม หรือเราควรปล่อยให้มันรอแม่จนตายตั้งแต่วันนั้น แบบไหนดีกว่ากัน (ซึ่งใจเราไม่อยากปล่อยให้มันตาย เพราะเราคิดว่าอาจจะเกิดปาฏิหาริย์ขึ้น มันอาจจะรอดก็ได้)
- มันจะรับรู้ในสิ่งที่เราทำได้ไหม 
- เราจะหลุดจากความรู้สึกผิด เสียใจนี้เมื่อไหร่