คือเรื่องมันเป็นอย่างงี้ค่ะ ขอแทนตัวเพื่อนว่า A นะคะ คือ A เป็นเพื่อนสนิทเราตั้งแต่ม.1 ค่ะ แล้วA เนี่ยเค้าป่วยเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ แต่ไม่ถึงกับขั้นหนักทำร้ายร่างกายตัวเองบ่อย คือมันก็มีบ้างที่A ทำร้ายตัวเองแต่ A ไม่ทำบ่อยเท่ากับคนอื่นๆที่เป็นโรคนี้
เหตุการณ์ก็คือ มีวันนึงเราไปเที่ยวสยามค่ะ แล้วเราก็นัด A มาด้วยวันนั้นก็มีเพื่อนคนอื่นๆมาอีก รวมก็มีกันอยู่ 4 คนถ้ารวมเรา แล้วเหมือนจะมีเวลานึงที่เราถาม A ว่า จะไปไหนต่อรึเปล่า เราเรียก 3 รอบกว่า A จะได้ยินแล้ว รอบที่3เราเพิ่มน้ำเสียงให้ A ได้ยิน ( วันนั้นA ปจด. มาด้วยแต่เราไม่รู้ แล้วเหมือน A จะ sensitive ) และดูเหมือน A จะไม่เอนจอย เรากับเพื่อนอีกหนึ่งคนก็เลยขอกลับบ้านก่อนเพราะมีเรียนพิเศษต่อ แต่A ก็ยังเที่ยวกับเพื่อนอีกคนต่อ พอมาถึงช่วงเวลาที่เรียนพิเศษ A ก็มาถึงที่เรียน ตอนแรกก็คุยกับเราได้ปกติ หัวเราะกันสนุกๆ แต่พอเลิกเรียน Aไม่คุยกับเรา เราก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น จนเพื่อนคนนึงมาบอกเราว่า A งอนเราที่เราขึ้นเสียงใส่ เรารู้แค่นี้เลยค่ะ คือมันผ่านมา 2 วันเราก็พึ่งรู้ คือมันเป็นช่วงที่เราไม่ว่างด้วยค่ะ เรามีงานแข่ง แล้วก็มีสอบ เอาง่ายๆคือเราเป็นสายแข่งสายเรียน แต่ A คือตรงกันข้ามกับเราเลย พอเรารู้เรื่องเราพยายามจะเข้าไปคุยกับ A ที่โรงเรียนตลอด แต่ดูเหมือน A ไม่พร้อมจะคุยกับเรา เราเลยเลือกทักแชทส่วนตัวไปแทน เพราะเราไม่อยากปล่อยเรื่องไว้นาน พอเราได้คุยกับ A ที่จริงเรื่องมีมากกว่านั้น คือ A รู้สึกว่า เราไม่ค่อยให้ความสำคัญกับ A เราดูสนใจคนอื่นมากกว่า A คือ A เป็นเพื่อนที่ดีมากจริงๆในชีวิตเรา เวลาA เศร้าเราพร้อมรับฟังแต่เราก็ให้คำปรึกษาไม่ค่อยเก่ง พอเรารู้แบบนั้นเราแอบรู้สึกผิดค่ะ คือเราไม่ว่างจนลืมคนรอบตัว แต่เราไม่ได้ทิ้งใครนะคะ แค่เราไม่ได้ใส่ใจมากกว่าเมื่อก่อน ขนาดครอบครัวเรายังไม่ค่อยได้คุยกับใครในบ้านเลย กลับบ้านจากที่เรียนพิเศษก็ 22.00 พ่อแม่ก็นอนกันหมดแล้ว แต่ที่จริงมันก็เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกันแต่ตอนนั้นเป็นช่วงที่เรามีแฟนค่ะ คือเราสนใจแฟนมากกว่า A ก็เลยทำให้มีเรื่องทะเลาะกัน ก็ปรับความเข้าใจกัน เราก็เกือบได้เลิกกับแฟน (แต่ปจบ.เลิกกันแล้ว ) แล้วเหมือนมันน่าจะสะสมมานาน แล้ว A ก็ไม่เคยบอกให้ใครรู้เลย รวมถึงเรา พอ A ทนไม่ได้แล้ว มันก็ฟีลเหมือนลงระเบิดลง แล้วตอนได้คุยกับ A Aบอกเราว่า พวกเราควรห่างหายกันไปในชีวิตกันจะดีกว่ามั้ย มันจะได้ดีกว่าทั้งสองฝ่าย จังหวะนั้นคือเราคิดไรไม่ออกเลยค่ะ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ควรยังไงต่อ เพราะในบรรดาเพื่อนเราแคร์ เราให้ความสำคัญกับ A ที่สุดแต่อาจจะไม่เท่าที่ A ให้กับเรา
ปล. ( เรื่องที่ A เป็นโรคซึมเศร้ามีแค่ปู่ของ A ที่รู้ แต่ที่จริง A เคยบอกพ่อกับแม่นะคะ แต่เค้าหาว่า A ปยอ. สมองมีปัญหา เวลา A จะไปพบจิตแพทย์ก็เป็นปู่ของ A ที่พาไป )
ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้ควรทำยังไงต่อดีคะ?
เหตุการณ์ก็คือ มีวันนึงเราไปเที่ยวสยามค่ะ แล้วเราก็นัด A มาด้วยวันนั้นก็มีเพื่อนคนอื่นๆมาอีก รวมก็มีกันอยู่ 4 คนถ้ารวมเรา แล้วเหมือนจะมีเวลานึงที่เราถาม A ว่า จะไปไหนต่อรึเปล่า เราเรียก 3 รอบกว่า A จะได้ยินแล้ว รอบที่3เราเพิ่มน้ำเสียงให้ A ได้ยิน ( วันนั้นA ปจด. มาด้วยแต่เราไม่รู้ แล้วเหมือน A จะ sensitive ) และดูเหมือน A จะไม่เอนจอย เรากับเพื่อนอีกหนึ่งคนก็เลยขอกลับบ้านก่อนเพราะมีเรียนพิเศษต่อ แต่A ก็ยังเที่ยวกับเพื่อนอีกคนต่อ พอมาถึงช่วงเวลาที่เรียนพิเศษ A ก็มาถึงที่เรียน ตอนแรกก็คุยกับเราได้ปกติ หัวเราะกันสนุกๆ แต่พอเลิกเรียน Aไม่คุยกับเรา เราก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น จนเพื่อนคนนึงมาบอกเราว่า A งอนเราที่เราขึ้นเสียงใส่ เรารู้แค่นี้เลยค่ะ คือมันผ่านมา 2 วันเราก็พึ่งรู้ คือมันเป็นช่วงที่เราไม่ว่างด้วยค่ะ เรามีงานแข่ง แล้วก็มีสอบ เอาง่ายๆคือเราเป็นสายแข่งสายเรียน แต่ A คือตรงกันข้ามกับเราเลย พอเรารู้เรื่องเราพยายามจะเข้าไปคุยกับ A ที่โรงเรียนตลอด แต่ดูเหมือน A ไม่พร้อมจะคุยกับเรา เราเลยเลือกทักแชทส่วนตัวไปแทน เพราะเราไม่อยากปล่อยเรื่องไว้นาน พอเราได้คุยกับ A ที่จริงเรื่องมีมากกว่านั้น คือ A รู้สึกว่า เราไม่ค่อยให้ความสำคัญกับ A เราดูสนใจคนอื่นมากกว่า A คือ A เป็นเพื่อนที่ดีมากจริงๆในชีวิตเรา เวลาA เศร้าเราพร้อมรับฟังแต่เราก็ให้คำปรึกษาไม่ค่อยเก่ง พอเรารู้แบบนั้นเราแอบรู้สึกผิดค่ะ คือเราไม่ว่างจนลืมคนรอบตัว แต่เราไม่ได้ทิ้งใครนะคะ แค่เราไม่ได้ใส่ใจมากกว่าเมื่อก่อน ขนาดครอบครัวเรายังไม่ค่อยได้คุยกับใครในบ้านเลย กลับบ้านจากที่เรียนพิเศษก็ 22.00 พ่อแม่ก็นอนกันหมดแล้ว แต่ที่จริงมันก็เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกันแต่ตอนนั้นเป็นช่วงที่เรามีแฟนค่ะ คือเราสนใจแฟนมากกว่า A ก็เลยทำให้มีเรื่องทะเลาะกัน ก็ปรับความเข้าใจกัน เราก็เกือบได้เลิกกับแฟน (แต่ปจบ.เลิกกันแล้ว ) แล้วเหมือนมันน่าจะสะสมมานาน แล้ว A ก็ไม่เคยบอกให้ใครรู้เลย รวมถึงเรา พอ A ทนไม่ได้แล้ว มันก็ฟีลเหมือนลงระเบิดลง แล้วตอนได้คุยกับ A Aบอกเราว่า พวกเราควรห่างหายกันไปในชีวิตกันจะดีกว่ามั้ย มันจะได้ดีกว่าทั้งสองฝ่าย จังหวะนั้นคือเราคิดไรไม่ออกเลยค่ะ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ควรยังไงต่อ เพราะในบรรดาเพื่อนเราแคร์ เราให้ความสำคัญกับ A ที่สุดแต่อาจจะไม่เท่าที่ A ให้กับเรา
ปล. ( เรื่องที่ A เป็นโรคซึมเศร้ามีแค่ปู่ของ A ที่รู้ แต่ที่จริง A เคยบอกพ่อกับแม่นะคะ แต่เค้าหาว่า A ปยอ. สมองมีปัญหา เวลา A จะไปพบจิตแพทย์ก็เป็นปู่ของ A ที่พาไป )