เห็นดอกไม้ทีไร
ก็เผลอไผลนึกถึงเธอคนนั้นอยู่ร่ำไป
ผมเหลือบมองดอกทานตะวันทางด้านขวา
ผมเหลือบมองดอกทานตะวันทางด้านซ้าย
ผมเงยหน้ามองดอกทานตะวันทางเหนือหัว
พวกเหลืองสว่างก้าวขยับกายส่ายโต้ลม
เพียงไม่กี่พริบตา
เหลืองสว่าง
หันเหเปลี่ยนทิศทางทุกเที่ยงวัน
เหลืองสว่าง
แต่งแต้มระบายยิ้มทุกทิศทางตามโมงยาม
ผมทราบดีเรื่องเกี่ยวกับดอกไม้
ทุกชนิดมีสิ่งแปลกแยก
แตกต่าง
แต่สวยงาม
บางดอกผลิบานในหน้าร้อน
บางดอกผลิบานช่วงหน้าหนาว
และบางดอกก็ผลิบานแทบทั้งปี
เห็นจะเป็นชื่อไฮเดรนเยียร์
ผิดกับเธอคนนั้นที่ไม่ผลิบานในฤดูใด ๆ เลยสักครั้ง
ราวกับว่า
ถูกสตัฟฟ์ไว้ด้วยแรงกดอากาศของความเศร้า
ราวกับว่า
ถูกหยดน้ำค้างแช่แข็ง
ดอกไม้ที่ผมเคยชอบมันมักยิ้มแฉ่ง
บัดนี้ดอกไม้ที่ผมไม่ชอบมันมักซึมเฉา
สีสันหวานฉาดฉูดดูซีดเซียวไร้ชีวา
กลีบงามบางอ่อนแรงใกล้โรยรา
ไร้สัมผัสนุ่มลื่นพลิ้วไสวลู่เกรียวกราว
ยามลมเพพัดมา
กลับพากันสะบัดตัวหลุดร่วงลงสู่ดิน
ลาก่อนรอยยิ้มจ๋า
อย่างกับว่าเธอพูดประโยคนั้นกับผม
ลาก่อนรักแรกจ๋า
ราวกับว่าเธอจะไม่กลับมา
เพราะรักครั้งนั้นพรากไป
ลาก่อนความสุขจ๋า
ราวกับว่าเธอจะหันหลังลาลับ
ไม่กลับมา
สวัสดีความเศร้าจ๋า
ราวกับว่าเธอยิ้ม ปริ่มปรีดา
คว้ามันมา กอดรัดไว้
สวัสดีดอกไม้จ๋า
เลิกบานตอนค่ำ
เพราะคิดว่ากลางวันไม่เหมาะกับเธอเถอะนะ
ผมพร่ำบอกกับเธอคนนั้น
ให้หันมองดวงอาทิตย์ฝั่งตรงข้าม
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ต้นดอกเติบใหญ่งามงด
หดขนาดลดลงเป็นต้นกล้า
คล้ายเด็กแรกเกิด
ผมลอบมองกล่องไม้สี่เหลี่ยมเก่าผุพัง
ต้นกล้าต้นน้อย
ไม่ยอมผลิดอกออกสีเมื่อเจอแสง
เมื่อไหร่หนา
ที่แสงรวีจะส่องสว่างกลางใจเธอ
เมื่อไหร่หนา
หยดน้ำตาจะกลายเป็นเม็ดฝน
และหยดน้ำค้างจะพร่างพรมลงรากเธอ
เมื่อไหร่หนา
ดอกไม้ที่ผมรักนักหนาจะแตกกอก่อเกิดกิ่ง
เมื่อไหร่หนา
เธอจะยิ้มพริ้มระยับ
อดทนได้เพียงชั่วหนึ่งกับอีกครึ่งของอึดใจ
ผมก็หยิบกล่องลังไม้ผุพังปาทิ้งไป
ต้นกล้าต้นน้อยใจหายวาบแทบมุดลงดิน
จะหลบอยู่ใต้เงาของอดีตไปอีกนานเท่าไหร่ ?
เธอไม่ตอบผม
แถมยังร้องไห้เป็นใบอ่อนที่เหี่ยวลง
ร้องไห้กับวันนี้เพราะความรัก
พรุ่งนี้และวันถัดไป
เธอก็จะร้องไห้เพราะมันอีกครั้ง
ดีแล้วใช่หรือไม่ ?
ผมถามไปทั้งที่ไร้คำตอบ
ถ้าห่างออกไปอีกสักร้อยไมล์
เธอจะได้เจอกับเขาอีกครั้ง
ใคร ?
เธอถาม
ได้ผล
เธอเงยหน้าขึ้นมาถามผมเสียงแห้งแหบ
คนแปลกหน้าที่พร้อมจะรักเธอครั้งถัดไป
ผมตอบ
และเธอก็เงียบลงไม่ตอบสิ่งใด
ดูท่า
ความรักครั้งนี้คงเจ็บปวดมากพอ
ทำให้เธอเข็ดขยาด
มันมากเกินพอ
ที่จะทำให้เธอถดถอยหนี
เธอรักล้นพ้นจนเกินทน
เธอรักล้นพ้นจนเจียนตาย
อยากจะหนี
เธอตอบ
หนีไปไหนล่ะ ?
ผมถาม
ไม่รู้
เธอตอบน้ำเสียงเศร้าสร้อย
คงไกลน่าดู
ผมตอบรับ
อือ
เธอพยักหน้า
พลางมองพื้นดิ้นที่แห้งซ้ำแตกระแหง
เพราะถูกรดน้ำโดยหยาดน้ำตา
ไกลแค่ไหน ?
ผมอดที่จะถามออกไปไม่ได้
ไกลสุดลี้ลับเร้นหลีก
พ้นคลองจักษุ
เธอตอบพร้อมประกายแววตาที่เลือนราง
ทั้ง ๆ ที่มันเคยสดใสกว่านี้
ไกลขนาดนั้นเลยเหรอ ?
ผมเลิกคิ้วถาม
ใช่
เหมือนแสงดาว
ที่ไกลออกไป
เพราะอะไร ?
ผมถามถึงเหตุผล
อยากมีความสุข
เธอเงยหน้าสบตาผม
ไม่ต้องไปไกลถึงใต้แสงดาวเธอก็เจอความสุข
ผมตอบเธอพร้อมยิ้มอ่อน
ไม่จริงหรอก
เธอขมวดคิ้วตอบขึ้นทันควัน
ถ้าเลือกที่จะเชื่อแบบนั้นแล้วยิ้มออกมาได้
ผมจะไม่ถามเธอต่อ
แต่ก็ไม่
เธอยกมุมปากไม่ขึ้นด้วยซ้ำ
ถึงแม้จะพูดหน้าตาเฉย
ถ้าปล่อยเธอทิ้งไว้
แล้วเลือกเดินหนีไปผมจะเสียใจรึเปล่า ?
ผมรู้
การมีอยู่ของใครบางคน
อาจทำให้โลกไร้สีใบหนึ่งสว่างสดใส
แต่การมีอยู่ของใครบางคน
ก็ฉุดรั้งการมีอยู่ของใครอีกคนได้เช่นกัน
ลมหายใจคงมีติดขัดบ้าง
ยามคิดถึงความสุขที่หายไป
ในขณะที่เคยใช้ชีวิตร่วมกัน
และตอนนี้
คืนวันจำต้องเปลี่ยนผันผ่าน
รอยยิ้มของแรกวัน
ผมอยากเห็นมันจากเธออีกครั้ง
เมื่อพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าวันใหม่
เธอเงียบ
อยากได้รึเปล่า
รอยยิ้มที่ผมว่ามา
เธอจะอยากได้มันบ้างรึเปล่า
สิ่งที่ได้มาไม่ค่อยง่ายดาย
แต่กลับสูญหายไปอย่างเร็วรี่
รอยยิ้มแบบนั้น
จำได้ว่า ผมเคยเห็นมันเมื่อนานมาแล้ว
เธอเงียบเสียงไม่เปลี่ยนแปลง
หรือจริง ๆ รอยยิ้มเป็นเพียงฤดูกาล
เป็นเพียงดอกไม้ที่มีช่วงผลิบาน
เป็นเพียงฝนที่มีช่วงโปรยปราย
ผมพูดงึมงำเพียงลำพัง
เมื่อเธอเลือกจะหันหลัง
และเดินห่างออกไปจนลับสายตา
ดอกไม้ลุกออกจากกระถางแล้ว
ถึงแม้ผมจะไม่รู้ว่าเธอจะไปที่ใดก็ตาม
แต่อย่างน้อย
เธอก็ลุกเดินออกไปตามทางของตัวเอง
หวังให้เธอได้บานอีกครั้ง
ดอกไม้นอกกระถางใบนั้น
จะต้องสวยงามอย่างแน่นอน
ขอให้แสงดาวหายเข้าไปนัยน์ตาเธออีกครั้ง
รอยยิ้มของแรกวัน
ดวงตะวันจะจองตัวเธอ
(จบ)
ดอกไม้
เห็นดอกไม้ทีไร
ก็เผลอไผลนึกถึงเธอคนนั้นอยู่ร่ำไป
ผมเหลือบมองดอกทานตะวันทางด้านขวา
ผมเหลือบมองดอกทานตะวันทางด้านซ้าย
ผมเงยหน้ามองดอกทานตะวันทางเหนือหัว
พวกเหลืองสว่างก้าวขยับกายส่ายโต้ลม
เพียงไม่กี่พริบตา
เหลืองสว่าง
หันเหเปลี่ยนทิศทางทุกเที่ยงวัน
เหลืองสว่าง
แต่งแต้มระบายยิ้มทุกทิศทางตามโมงยาม
ผมทราบดีเรื่องเกี่ยวกับดอกไม้
ทุกชนิดมีสิ่งแปลกแยก
แตกต่าง
แต่สวยงาม
บางดอกผลิบานในหน้าร้อน
บางดอกผลิบานช่วงหน้าหนาว
และบางดอกก็ผลิบานแทบทั้งปี
เห็นจะเป็นชื่อไฮเดรนเยียร์
ผิดกับเธอคนนั้นที่ไม่ผลิบานในฤดูใด ๆ เลยสักครั้ง
ราวกับว่า
ถูกสตัฟฟ์ไว้ด้วยแรงกดอากาศของความเศร้า
ราวกับว่า
ถูกหยดน้ำค้างแช่แข็ง
ดอกไม้ที่ผมเคยชอบมันมักยิ้มแฉ่ง
บัดนี้ดอกไม้ที่ผมไม่ชอบมันมักซึมเฉา
สีสันหวานฉาดฉูดดูซีดเซียวไร้ชีวา
กลีบงามบางอ่อนแรงใกล้โรยรา
ไร้สัมผัสนุ่มลื่นพลิ้วไสวลู่เกรียวกราว
ยามลมเพพัดมา
กลับพากันสะบัดตัวหลุดร่วงลงสู่ดิน
ลาก่อนรอยยิ้มจ๋า
อย่างกับว่าเธอพูดประโยคนั้นกับผม
ลาก่อนรักแรกจ๋า
ราวกับว่าเธอจะไม่กลับมา
เพราะรักครั้งนั้นพรากไป
ลาก่อนความสุขจ๋า
ราวกับว่าเธอจะหันหลังลาลับ
ไม่กลับมา
สวัสดีความเศร้าจ๋า
ราวกับว่าเธอยิ้ม ปริ่มปรีดา
คว้ามันมา กอดรัดไว้
สวัสดีดอกไม้จ๋า
เลิกบานตอนค่ำ
เพราะคิดว่ากลางวันไม่เหมาะกับเธอเถอะนะ
ผมพร่ำบอกกับเธอคนนั้น
ให้หันมองดวงอาทิตย์ฝั่งตรงข้าม
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ต้นดอกเติบใหญ่งามงด
หดขนาดลดลงเป็นต้นกล้า
คล้ายเด็กแรกเกิด
ผมลอบมองกล่องไม้สี่เหลี่ยมเก่าผุพัง
ต้นกล้าต้นน้อย
ไม่ยอมผลิดอกออกสีเมื่อเจอแสง
เมื่อไหร่หนา
ที่แสงรวีจะส่องสว่างกลางใจเธอ
เมื่อไหร่หนา
หยดน้ำตาจะกลายเป็นเม็ดฝน
และหยดน้ำค้างจะพร่างพรมลงรากเธอ
เมื่อไหร่หนา
ดอกไม้ที่ผมรักนักหนาจะแตกกอก่อเกิดกิ่ง
เมื่อไหร่หนา
เธอจะยิ้มพริ้มระยับ
อดทนได้เพียงชั่วหนึ่งกับอีกครึ่งของอึดใจ
ผมก็หยิบกล่องลังไม้ผุพังปาทิ้งไป
ต้นกล้าต้นน้อยใจหายวาบแทบมุดลงดิน
จะหลบอยู่ใต้เงาของอดีตไปอีกนานเท่าไหร่ ?
เธอไม่ตอบผม
แถมยังร้องไห้เป็นใบอ่อนที่เหี่ยวลง
ร้องไห้กับวันนี้เพราะความรัก
พรุ่งนี้และวันถัดไป
เธอก็จะร้องไห้เพราะมันอีกครั้ง
ดีแล้วใช่หรือไม่ ?
ผมถามไปทั้งที่ไร้คำตอบ
ถ้าห่างออกไปอีกสักร้อยไมล์
เธอจะได้เจอกับเขาอีกครั้ง
ใคร ?
เธอถาม
ได้ผล
เธอเงยหน้าขึ้นมาถามผมเสียงแห้งแหบ
คนแปลกหน้าที่พร้อมจะรักเธอครั้งถัดไป
ผมตอบ
และเธอก็เงียบลงไม่ตอบสิ่งใด
ดูท่า
ความรักครั้งนี้คงเจ็บปวดมากพอ
ทำให้เธอเข็ดขยาด
มันมากเกินพอ
ที่จะทำให้เธอถดถอยหนี
เธอรักล้นพ้นจนเกินทน
เธอรักล้นพ้นจนเจียนตาย
อยากจะหนี
เธอตอบ
หนีไปไหนล่ะ ?
ผมถาม
ไม่รู้
เธอตอบน้ำเสียงเศร้าสร้อย
คงไกลน่าดู
ผมตอบรับ
อือ
เธอพยักหน้า
พลางมองพื้นดิ้นที่แห้งซ้ำแตกระแหง
เพราะถูกรดน้ำโดยหยาดน้ำตา
ไกลแค่ไหน ?
ผมอดที่จะถามออกไปไม่ได้
ไกลสุดลี้ลับเร้นหลีก
พ้นคลองจักษุ
เธอตอบพร้อมประกายแววตาที่เลือนราง
ทั้ง ๆ ที่มันเคยสดใสกว่านี้
ไกลขนาดนั้นเลยเหรอ ?
ผมเลิกคิ้วถาม
ใช่
เหมือนแสงดาว
ที่ไกลออกไป
เพราะอะไร ?
ผมถามถึงเหตุผล
อยากมีความสุข
เธอเงยหน้าสบตาผม
ไม่ต้องไปไกลถึงใต้แสงดาวเธอก็เจอความสุข
ผมตอบเธอพร้อมยิ้มอ่อน
ไม่จริงหรอก
เธอขมวดคิ้วตอบขึ้นทันควัน
ถ้าเลือกที่จะเชื่อแบบนั้นแล้วยิ้มออกมาได้
ผมจะไม่ถามเธอต่อ
แต่ก็ไม่
เธอยกมุมปากไม่ขึ้นด้วยซ้ำ
ถึงแม้จะพูดหน้าตาเฉย
ถ้าปล่อยเธอทิ้งไว้
แล้วเลือกเดินหนีไปผมจะเสียใจรึเปล่า ?
ผมรู้
การมีอยู่ของใครบางคน
อาจทำให้โลกไร้สีใบหนึ่งสว่างสดใส
แต่การมีอยู่ของใครบางคน
ก็ฉุดรั้งการมีอยู่ของใครอีกคนได้เช่นกัน
ลมหายใจคงมีติดขัดบ้าง
ยามคิดถึงความสุขที่หายไป
ในขณะที่เคยใช้ชีวิตร่วมกัน
และตอนนี้
คืนวันจำต้องเปลี่ยนผันผ่าน
รอยยิ้มของแรกวัน
ผมอยากเห็นมันจากเธออีกครั้ง
เมื่อพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าวันใหม่
เธอเงียบ
อยากได้รึเปล่า
รอยยิ้มที่ผมว่ามา
เธอจะอยากได้มันบ้างรึเปล่า
สิ่งที่ได้มาไม่ค่อยง่ายดาย
แต่กลับสูญหายไปอย่างเร็วรี่
รอยยิ้มแบบนั้น
จำได้ว่า ผมเคยเห็นมันเมื่อนานมาแล้ว
เธอเงียบเสียงไม่เปลี่ยนแปลง
หรือจริง ๆ รอยยิ้มเป็นเพียงฤดูกาล
เป็นเพียงดอกไม้ที่มีช่วงผลิบาน
เป็นเพียงฝนที่มีช่วงโปรยปราย
ผมพูดงึมงำเพียงลำพัง
เมื่อเธอเลือกจะหันหลัง
และเดินห่างออกไปจนลับสายตา
ดอกไม้ลุกออกจากกระถางแล้ว
ถึงแม้ผมจะไม่รู้ว่าเธอจะไปที่ใดก็ตาม
แต่อย่างน้อย
เธอก็ลุกเดินออกไปตามทางของตัวเอง
หวังให้เธอได้บานอีกครั้ง
ดอกไม้นอกกระถางใบนั้น
จะต้องสวยงามอย่างแน่นอน
ขอให้แสงดาวหายเข้าไปนัยน์ตาเธออีกครั้ง
รอยยิ้มของแรกวัน
ดวงตะวันจะจองตัวเธอ
(จบ)