สมมติถ้าคุณเป็นคนใกล้ตัวของคนๆหนึ่ง แล้วคนๆนั้นเกิดมีเรื่องสงสัยข้องใจบางอย่าง และก็เป็นเรื่องที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณด้วย คือคุณก็อาจให้คำปรึกษาเขาได้ แต่แทนที่เขาจะมาปรึกษาคุณ เขากลับไปปรึกษาคนอื่นแทน โดยที่เขาก็ไม่ได้บอกเหตุผลกับคุณว่าทำไมถึงทำแบบนั้น แต่เขาคนนั้นก็มีเหตุผลอยู่แล้วว่า เขาอาจไม่มั่นใจว่าจะปรึกษาคุณเรื่องนั้นได้ไหม หรืออาจไม่ไว้ใจคุณมากพอที่จะปรึกษาเรื่องนั้นกับคุณ เขาจึงไปปรึกษาคนอื่นที่คิดว่าน่าจะให้คำปรึกษาได้ดีกว่า ทีนี้คุณก็มารู้เรื่องนี้ทีหลัง เพราะว่าคนที่เขาไปปรึกษามาบอกให้คุณรู้ อยากรู้ว่าคุณจะรู้สึกไม่พอใจหรือเปล่า รู้สึกว่าถูกข้ามหัว หรือถูกไม่ให้เกียรติหรือเปล่า

เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้กับคนทุกบทบาท เช่น กรณีนักศึกษาเลือกจะไปปรึกษาปัญหากับอาจารย์คนอื่นแทนที่จะปรึกษาอาจารย์ที่ปรึกษา หรือกรณีลูกน้องเลือกจะไปปรึกษาปัญหากับหัวหน้าคนอื่นแทนที่จะปรึกษาหัวหน้าตัวเอง หรือกรณีลูกเลือกจะไปปรึกษาปัญหากับผู้ใหญ่คนอื่นแทนที่จะปรึกษาพ่อแม่ หรือกรณีเพื่อนสนิทของเราไปเล่าอะไรให้คนอื่นฟังโดยที่ไม่เล่าให้เราฟัง หรือกรณีสามีเอาปัญหาในบ้านไปปรึกษาเพื่อนแทนที่จะปรึกษาภรรยา เป็นต้น

ที่เราถามเพราะเราเผลอทำพฤติกรรมแบบนั้นกับคนอื่นไป จริงๆไม่ได้เผลอหรอก เราตั้งใจ เราเป็นคนที่ถ้าอยากปรึกษาหรือขออะไรจากใคร เราจะเลือกปรึกษาหรือขอกับคนที่เราแน่ใจว่าจะช่วยเราได้ ซึ่งอาจไม่ใช่คนใกล้ตัวเรา เพราะบางเรื่องเราก็ไม่แน่ใจว่าคนใกล้ตัวจะช่วยได้หรือไม่ ก็เลยไม่อยากจะรบกวนเขา ไม่อยากจะคุยหลายคนด้วย ตอนเราทำแบบนี้ก็ไม่คิดอะไรหรอก เพราะเราไม่ได้บอกคนใกล้ตัวว่าเราไปคุยอะไรกับใครมาบ้าง แต่พอคนใกล้ตัวเรามารู้ทีหลัง เราก็จะเป็นห่วงความรู้สึกของเขา กลัวเขาจะรู้สึกว่าเราไม่ให้เกียรติเขา เราข้ามหัวเขา เราไม่เห็นความสำคัญของเขา ซึ่งจริงๆแล้วเราไม่ได้คิดอย่างนั้น