เมื่อต้นเดือนธันวาเราได้ตัดสินใจบอกเลิกแฟนของเราด้วยเหตุผลที่ว่า ความต้องการเรื่องsexไม่เท่ากัน เราต้องการมากกว่า จนทำให้รส.ว่าเราไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่สวยจนเขาไม่อยากมีอะไรด้วย เป็นความน้อยใจทำให้รู้สึกลามไปเรื่องต่างๆ เช่นการที่เขาไม่ค่อยชอบออกไปไหนหลังเลิกงานหรือวันหยุดกับเราและมักจะหงุดหงิดนิดหน่อยเวลาชวน แม้จะเป็นการเดทหรือวันรับปริญญาของเรา(ที่เขาบอกจะมาแค่วันเดียวซึ่งมอเรามีวันที่ต้องทำนั่นนี่ประมาณ5วัน) และเรื่องการเล่นเกมของเขาที่บางทีอาจจะเผลอเล่นในตอนที่เราต้องการอยากจะคุยบางอย่างด้วย ทำให้รู้สึกว่าเขาอาจจะไม่ได้อยากฟังเราหรือเราเล่าได้ไม่น่าสนใจรึป่าว และเหตุผลอื่นๆอีกยิบย่อย เราเลยเลือกจะบอกเลิกเขาเพราะเราไม่อยากรู้สึกแย่ในวันรับปริญญาที่ว่าจะไม่มีเขามาคอยดูแล หรือเราจะไม่ได้ออกไปไหนกับเขา หรือเราจะไม่ได้มีsexกับเขาแล้ว ตอนนั้นเรามองว่าเราแค่ไม่อยากรู้สึกแย่เมื่อถึงเหตุการณ์นั้นๆเลยเลือกบอกเลิกทั้งที่ยังรักเขามากอยู่และรู้อยู่แล้วว่าถ้าเลิกกันแล้วก็จะไม่วนกลับมาหากันได้อีกและรู้ว่าตัวเองต้องอาลัยอาวรอยู่ฝ่านเดียวแน่นอน ตอนนี้เลิกกันได้สองเดือนแล้ว แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ โทษตัวเองทุกวันว่าทำไมถึงบอกเลิกเขาด้วยเหตุผลแค่นี้ ทำไมถึงเลือกจะทำแบบนี้ทั้งที่ใจยังไม่พร้อม บวกกับเห็นเขาลงสตอรี่สนุกสนานกับเพื่อน (ซึ่งปกติตอนยังคบกันเขาเป็นคนไม่ลงอะไรเลยทั้งตอนอยู่กับเพื่อนและตอนอยู่กับเรา นับครั้งได้เลย) แต่ทั้งเดือนมกรานี้เขากลับลงสตอรี่มากกว่าตลอดเวลาที่คบกันมาเกือบปี และเป็นสตอรี่ไปเที่ยวในคืนวันเสาร์ เล่นบอร์ดเกมที่ทำงานจนดึกหลังเลิกงาน ดูมีชีวิตชีวาและดูมีความสุขกว่าเดิมมากๆ จนเรากลับมาคิดว่าหรือเขาแค่ไม่ชอบไปไหนมาไหนกับเรา และไม่ชอบถ่ายสตอรี่กับเราเฉยๆ 

เราดีใจนะที่เขามีชีวิตที่มีแต่คนรักมากมาย และไปได้ดีในการทำงาน แต่แค่ตอนนี้เหมือนเรากำลังกดดันตัวเองจนไม่กล้ามีความสุขมากกว่าเขา ไม่กล้าที่จะเริ่มต้นใหม่ และคิดว่าตัวเองไม่สมควรจะมีรักที่ดีกว่าเขา แต่ก็พยายามทำตัวเองให้ดีขึ้น ให้โตกว่านี้เผื่อจะได้วนมาเจอกันอีก อยากรู้ว่าเพื่อนๆมีวิธีปลอบใจตัวเองยังไงกันบ้างคะ