พอดีเรื่องมันยาวมากค่ะ เเต่คร่าวๆย่าเรารักป้ามาก พ่อเราเรียกได้ว่าไม่มีความผูกพันธ์กับย่าเท่าไรค่ะ เพราะย่าไม่ยอมส่งพ่อเรียนต่อ เเกจะเก็บไว้ให้ป้าเรียนน้องสาวของเเก(พี่น้องย่า)เลยอาสาส่งพ่อเราเรียนต่อจนจบป.โท
  ระหว่างนั้นป้าไม่ได้ทำงานค่ะ เเล้วเเยกกันอยู่คนจังหวัด ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากินอยู่พ่อส่งให้ย่ากับป้าตลอด อยากทำมาหากินก็ออกทุนให้ทำ เเต่ก็จบที่ไปไม่รอดตลอด มาช่วงหลังพ่อเลยลดภาระโดนการพามาอยุ่ด้วยกัน พ่อเลยให้ป้าเเกทำงานบ้านเเลกค่าจ้าง จนมาหลังที่เริ่มมีเรื่องกันป้าเเกก็บ่นไม่มีวันหยุดเลยบอกให้เเกหยุดไป หลังๆงานบ้านไม่ได้ทำเเล้วเพราะเเกมีเเฟนพ่อเลยไม่ได้ให้ค่าจ้างเเก เเต่ให้ค่าเลี้ยงดูย่าปกติ เเกเลยบ่นว่าเงินเท่านี้ทำไม่ไม่ให้+มีเรื่องกับเเม่เราด้วย พอดีป้าเเกไปบังคับให้ย่าเเกเซ็นค้ำรถเเล้วรถประมาณว่าขายโอนลอยเเล้วดันไปขับชนไฟเเนนซ์เลยเรียกร้องค่าเสียหาย สรุปคนใช้หนีหมดศาลเลยเรียกไปชดใช้ค่าเสียหายไกล่เกลี่ยที่ศาล เลยมาขอตังค่าทนาย2หมื่น เเม่เราเลยบ่น ป้าเคืองเเม่หนีออกจากบ้านไปกับเเฟนป้าเเก(ป้าเราอายุคร่าวๆ45ได้เเล้ว) เเล้วทิ้งย่าไว้ค่ะเลยพยายามช่วยกันดูย่า(พ่อทำงานรัฐวิสาหกิจที่ต่างจังหวัด,เเม่ทำงานราชการกลับบ้านเย็น,เเล้วก็มีเราเรากำลังจะไปเรียนช่วงกลางปีค่ะ)
  ทีนี้เราช่วยกันดูเเลย่า เเต่ย่าเเกพูดถึงเเต่ป้าทั้งวัน บอกใครทำอะไรก็ไม่ดีเท่าป้าทำ เราทำอะไรให้ย่าเเกก็ไม่เห็นว่าเราดีเลย พูดชมป้า ชมทุกคน เเต่ไม่เคยเอ่ยปากชมพ่อเราต่อหน้าคนอื่นเลย เรารู้สึกเเย่เเทนพ่อมาก อยู่ทุกวันเเกก็ร้องหาเเต่ป้าเเกจนเรารู้สึกนอยมากๆ เพราะป้าเเกมีเรื่องกับพ่อเเม่เรา เรื่องรถป้าเเก เเล้วบ้านย่าเราก็กำลังจะถูกยึดเพราะย่าเเกไปค้ำ เราไม่เหนื่อยที่ดูเเลย่าหรอกค่าเเต่เหนื่อยใจมากๆ ไม่รู้จะทำยังไงดีเลย