ก่อนจะดราม่า หรือจะว่าเรา แนะนำอ่านในจบก่อนนะคะ ไม่อย่างนั้นจะเข้าใจผิดได้
เราเกิดมาในครอบครัวที่มีแต่ผู้หญิงเยอะค่ะ ผู้ชายมีอยู่คนเดียว
ตอนเด็กเราได้ยินจาก แม่และญาติๆบ่อยๆ และบ่อยจนเหมือนฟังแล้วฝังเข้าไปในสมองค่ะ
เราเคยได้ยินหลักจิตวิทยามาว่า การที่มนุษย์ได้ยินอะไรซ้ำๆ สามารถทำให้เราเชื่อในสิ่งนั้นได้
แม่และญาติๆเรา ที่เป็นผู้หญิงทั้งหมด มักจะชอบห้ามเล่นกับเพื่อนผู้ชาย ห้ามมีเพื่อนเป็นผู้ชาย
พูดถึงผู้ชายในทางที่ไม่ดีอย่างเดียว สารพัดนาๆ 
มีครั้งนึงเราร้องไห้เพราะเรื่องของหายที่โรงเรียน แล้วโทรหาแม่ แต่แม่เรากลับพูดว่า.. ร้องไห้ทำไม เพื่อนผู้ชายลวนลามเหรอ
เราก็รีบตอบสวนกลับแม่ไปว่า แม่ ทำไมแม่ถึงคิดแบบนั้น ไม่มีใครมาลวนลามนะ หนูร้องเพราะของหนูหาย
แล้วญาติๆก็เคยปั่นหัวเราว่า เล่นกับผู้ชายมาไหนลองบอกซิ มีคนไหนดีบ้าง?
เราก็ตอบไปว่าแล้วแต่คน ไม่เกี่ยวกับเพศ ญาติเราก็ไม่พอใจที่เราตอบแบบนี้ค่ะ
เราก็ไม่เข้าใจว่าความจริงมันผิดตรงไหน
ทั้งที่ในชีวิตโลกความจริง เราเองก็คือคนทั่วไป ออกไปใช้ชีวิต ทำไมเราจะไม่รู้
เราเหมือนโดนล้างสมองมาตั้งแต่เด็กค่ะ
เรายอมรับนะคะว่าเรา เคยรู้สึกกลัวผู้ชาย เพศชาย แต่เวลาผ่านไปเราโตขึ้นเราก็เลยเข้าใจและรู้
ถ้าเราไม่เปลี่ยนความคิดตัวเองตั้งแต่ตอนนั้น ตอนนี้หน้าที่การงานเราคงไม่ได้มาถึงจุดนี้ค่ะ
แต่ก็ยังมีบ้าง ที่เวลาผู้ชายเข้าใกล้เราจะมีความกลัวนิดๆ แต่เราพยายามปรับทัศนคติตัวเองตลอดค่ะ

ครอบครัวเราไม่ค่อยเหมือนครอบครัวอื่นๆ เราไม่เข้าใจเลยค่ะ ว่าเขาสอนเราแบบนั้นไปเพื่ออะไร
สอนให้มีแต่พลังลบทั้งนั้น