ผมเป็นผู้ชายที่ชอบเล่นเกมตั้งแต่เด็กเพราะผู้ปกครองตอนนั้นคิดว่า ถ้าเล่นเกมดีกว่าไปติดยาหรืออะไรก็ตามแต่ แต่พอมาตอนนี้บอกให้หักดิบเลิกเล่นแล้วไล่ไป ทำอย่างอื่นแทน คือผมพยายามเป็นเด็กดีมาตั้งแต่เด็กเพราะคนๆนึงเรียกตัวเองว่าพ่อ ฝากผมอยู่กับย่ามาตั้งแต่อายุ 11ขวบผมก็ไม่ได้เถลไถลไปไหนเล่นแต่คอม ส่วนแม่ก็ต้องแยกทาง พ่อไปอยู่เกาหลีไม่เคยติดต่ออะไรมาเลยจนอายุ 18ผมเริ่มเรียนมหาลัย เค้าก็เริ่มติดต่อผมมาไอ่ผมก็ไม่เคยได้รับทรศจากใครยกเว้นย่าที่โทรมาหาตลอด

เค้าเริ่มมาสั่งสอนเรื่องการเข้าสังคมนู่นนี่ พอไม่ถูกใจก็ว่าก็ด่าดูถูกเหยียดหยาม (ผมคิดว่าผมอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็กคิดเองทำเองทุกอย่าง มีความคิดเป็นของตัวเอง ส่วนย่าก็แค่คอยหาข้าวหาน้ำมาให้กิน) ผมยอมรับว่าลำคานมากตอนที่มีคนโทรมา พอผมพูดสวนก็โดนว่า" ว่าโตเเล้วควรจะเข้าใจมากกว่านี้นะ"

พอตอน ผมมีแฟน พอทาง(ผู้ปกครอง)รู้เค้าก็ไม่อยากให้มี บอกว่า "เรียนจบค่อยหาก็ได้" ผมก็โกรธจริงๆบอกให้ทำนู้นทำนี่แต่ก็จำใจยอมทำตามที่บอก จนตอนนี้ผมเรียนจบแล้วออกมาขายอาหารสดของตัวเอง (ขายหมูสด)
ผมแยกกันทำคนละคัน(มี2คัน กับพ่อ) ตอนไปขายผมก็ไปคนเดียวบางทีย่าก็ไปกับผม  พอกลับบ้านผมก็ใช้เวลาของผมมาเล่นคอมของผมคนเดียว
จนถึงช่วง ตี2 เกือบทุกวัน ผมใช้ลูทีนแบบนี้มาตั้งแต่ไปเรียนมหาลัยผมก็ไม่รู้จะแก้นิสัยนอนดึกยังไง
พ่อเค้าตื่นกลางดึกเห็นผมเล่นก็โกรธจัดตลอด พอเค้าโกรธก็สั่งให้ผมเลิกนั่นเลิกนี่ บางทีไล่ให้ไปทำงานต่างประเทศกับเพื่อน เค้าบอกให้ผมเลิกเล่นเกมตลอด ผมเหลืออดก็พูดสวนไปว่า "แล้วทำไมตอนเด็กถึงให้ผมเล่นเกม?  เค้าก็ตอบมาว่ามีแต่คนโง่สมองไม่พัฒนาเท่านั้นที่คิดไม่ได้ ลูกโตแล้วนะยังต้องเล่นเกมอยู่อีกหรอ ทำไมไม่ออกไปออกกำลังกาย หาอะไรทำ รอไปขายของ ให้เวลา1อาทิตย์ ให้หักดิบเลิกเล่นเกมซะ แล้วไปหัดเข้าสังคม" ผมไม่อยากพูดอะไรมากกว่านั้นก็เลยเงียบไป
ส่วนโพสนี้ก็คือตอนที่เค้าเพิ่งว่าผมและบอกให้ผมหักดิบการเล่นเกม เวลา 2.00 24/1/68 
นี่อาจจะเป็นโพสสุดท้ายแล้วผมก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสกลับมาดูหรือเปล่า ผมเหนื่อย ผมเศร้าตั้งแต่ มอ3 ผมรู้สึกเศร้าตลอดพอบอกใครไปก็ไม่มีใครสนใจ ผมไม่รู้ว่าผมเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า ผมเหนื่อยจริงๆ อดทนมาตลอด พยายามจะมีแฟนแต่ก็มีไม่ได้เพราะหลังจาก เรียนจบ มอต้นผมก็ไม่เคยได้คุยผู้หญิงคนไหนอีกเลย(น่าจะเพราะผมจีบคนไม่เป็น+เป็นอินโทรเวิร์ต) พอตอนนี้บอกให้หาแฟนหานู้นหานี่ตั้งใจทำงานหาเงินสร้างครอบครัว 
 (ถ้า)ผมมีโอกาสได้มาดูโพสนี้ หวังว่ามันคือตอนที่ผม ยังหายใจและมีความสุขกับชีวิตนะครับ