มีหลายคน ไม่ว่าจะในฐานะ เพื่อน คนเคยรู้จัก คนเคยรัก หรืออะไรอื่นๆ ที่ในตอนนี้ไม่ได้ต้องพบเจออีกแล้ว
จากกันไปไม่โคจรมาเจอกันอีก 
ไม่ร็ด้วยปัจจัยอะไรที่ต่างกันออกไป บางคนก็ยังคิดถึงอยู่ ทานยาก็พอทำให้ลืมๆได้บ้าง 
แต่ยังรู้สึกว่าตัวเองยังจัดเก็บลงไปได้ไม่ได้ดีพอ คำว่าเกือบจะลืมแต่ลืมไม่ได้เนี่ยแหละ
กลับทำให้รู้สึกว่างเปล่า ผมโดนทอดทิ้งมาหลายครั้ง จนทั้งเคยชินและหวาดผวากับความรู้สึกนี้
แทบไม่อยากเปิดรับใครใหม่ๆเข้ามาเลย 

ขอวิธีจัดระบบความคิดของตัวเองหน่อยครับ ส่วนตัวตอนนี้ไม่ค่อยจะปกติแล้วในเรื่องการเก็บความทรงจำทั้งในระยะสั้นและระยะที่ผ่านมานานแล้ว
แต่อยากจำได้โดยที่ไม่ต้องเจ็บ เก็บคนพวกนั้นเหตุการณ์เหล่านั้น ลงไว้ลึกๆ และไม่เจ็บปวดอีก
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ