เรื่องมีอยู่ว่าผมได้คบกับแฟนคนนึง ซึ่งเรารักกันดีมากๆ แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนที่มีนิสัยเด็ก ขี้โมโหเลยทำให้มีบางครั้งที่ผมหลุดขึ้นเสียงใส่เขาโดยไม่ได้ตั้งใจ จนเขาบอกเลิกผม และเขาได้บอกกับผมว่าเขารักผมนะแต่เราไปกันไม่รอดหรอก เราเข้ากันไม่ได้จริงๆข้อเสียของผมเป็นสิ่งที่เขายอมรับไม่ได้(ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเผลอขึ้นเสียงใส่) และผมก็ได้ถามกลับไปว่าคิดดีแล้วใช่มั้ย ไตร่ตรองดีแล้วใช่มั้ย เขาบอกว่าใช่ เราเลยได้แยกทางกันโดยที่ไม่ได้บล็อคช่องทางสื่อสารอะไร เพราะเราสัญญากันว่าถ้าฝ่ายไหนมีความสุขดีก็ไม่ต้องกลับมา เขาบอกกับผมว่าถ้าคิดถึงค่อยกลับมาคุยกัน ผมจึงตอบไปว่าไม่แค่ความคิดถึงมันไม่พอผมอยากให้เราทั้งคู่กลับมาเจอกันในเวอร์ชั่นที่ดีขึ้นแล้วพร้อมเข้าใจอีกฝ่ายมากกว่าแค่ความคิดถึงเฉยๆ เพราะถ้าเราใช้แต่ความคิดถึงเดี๋ยวยังไงมันก็จบแบบเดิม แต่ถ้าเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนจากอีกฝ่ายและยังคงความรักความคิดถึงกันอยู่ก็ลองกลับมาคุยกัน ซึ่งในอนาคตก็ไม่มีใครรู้ว่าจะได้กลับมาคุยกันมั้ย หรือแม้กลับมาคุยกันก็ไม่รู้ว่าใจเราจะยังรักกันรึเปล่าครับ ผมเห็นเขาลงคิดถึงผมอยู่เป็นช่วงๆแต่ก็พยายามกลั้นใจโฟกัสที่ตัวเองก่อนไม่อยากกลับไปทำให้เขาเจ็บเพราะผมยังไม่ได้แก้ไขตรงจุดนั้นที่ทำให้เขาเสียใจ