ลูกสาวคนเล็กของบ้าน อยู่ในช่วงวัยรุ่นมัธยมปลายแล้วคะ แต่น้องไม่มีเพื่อนที่โรงเรียนเลย ตั้งแต่เด็กจนถึงม.ต้น น้องร่าเริงมีเพื่อนอาจจะไม่เยอะมากแต่ก็ยังมี เราไม่รู้เลยคะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ให้ลูกย้ายรร.เข้าม.ต้นใหม่ และให้เข้าม.ปลายที่อื่นต่อเพราะน้องไม่ติดโรงเรียนเดิม ทุกครั้งน้องจะปรับตัวเข้าหาคนได้ จะมีเพื่อนเดินมาส่งน้องขึ้นรถกลับบ้านเป็นประจำ แต่ครั้งนี้เราว่ามันหนักไปคะ น้องบอกอยากย้ายรร.ตั้งแต่เข้าเรียนใหม่ๆ บอกว่าที่นี้มีคนนิสัยไม่ดีเยอะ มีแต่คนเอาเปรียบ มีแต่พวกตัดสินคนภายนอก เราก็คิดว่า พึ่งอาทิตย์แรกมันยังไม่รู้จักกันพอ เรียนไปก่อน ช่วงแรกๆน้องก็บ่น หลังๆเริ่มไม่บ่นละ เราก็สบายใจ จนวันหนึ่งน้องงอแงไม่อยากไป พ่อเขาเลยใช้มาตราการสั่งสอนน้อง(ไม่ได้ใช้ความรุนแรงนะคะแค่ขึ้นเสียงน้องกลัวพ่อกว่าแม่คะ) แม่รับรู้เรื่องน้องจากพ่อว่า ตอนไปส่งน้องที่โรงเรียนน้องอ้วก อ้วกออกมาเป็นน้ำย่อยแล้วก็ร้องไห้ไม่อยากไป เราเลยทักหาครูเลยคะว่ามันเกิดอะไรขึ้น ครูเลยบอกว่าจะเป็นหูเป็นตาดูน้องให้คะ สรุปแล้ว ครูบอกน้องปกติมาก น้องคุยหัวเราะกับเพื่อน ส่งรูปให้ดูว่าน้องปกติจริงๆ เราก็งง แล้วทำไหมเกิดอะไรขึ้นทำไหมน้องถึงไม่อยากไป พอไปถามเจ้าตัว เขาก็ไม่ยอมบอก

จนขึ้นม.5 น้องไม่บ่นหรือบอกว่าอยากลาออกเลยคะ แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปเลยคือ ทุกครั้งที่เราหรือสามีไปรับน้องที่โรงเรียน น้องจะขึ้นรถและนิ่งเงียบผิดจากเดิมที่ทุกครั้งน้องขึ้นรถมา ต้องมีเรื่องเล่า วันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง โดดเรียนแล้วไปไหน(เรากับสามีไม่ซีเรียสเรื่องโดดเรียนคะ เพราะรู้ว่าเขาไม่เถลไถลออกนอกทาง บางครั้งเรียนเยอะไปก็ไม่ใช่เรื่องดี) ปกติน้องจะเล่าตลอด แต่มาตอนนี้น้องไม่เล่าไม่บอกไม่คุย กลับถึงบ้านก็เข้าห้องตัวเองไม่กินข้าวเย็น เรากับสามีเลยส่งพี่สาวและพี่ชายน้องเข้าไปคุย ผลลัพธ์คือ น้องไล่พี่ๆออกจากห้องคะ น้องไม่เคยขึ้นเสียงกับพี่ๆเลย ไม่เคยทำพฤติกรรมแบบนี้กับพี่ๆด้วยซ้ำ อีกทั้งยังปิดประตูเสียงดังล็อคกลอนใส่พี่ๆ ตอนนั้นสามีขึ้นเลยคะแต่เราก็ต้องบอกให้เขาใจเย็นเอาไว้ก่อน

ทุกวันหลังเลิกเรียนเขาจะขึ้นรถมาแล้วก็เหม่อ บางวันเราไปรับก็ถามเขาอยากกินอะไรไหม แวะนั่นแวะนี้ไหม ปกติเขาจะดีใจตลอดเวลาที่บอกว่าจะแวะซื้อของกินข้างทางหรือแวะเข้าห้าง แต่ตอนนี้เขาบอกไม่อยาก อยากกลับบ้าน พอกลับถึงบ้านก็ไม่ออกจากห้อง ทั้งยังล็อคประตู วันหยุด เราจะเห็นลูกออกจากห้องแค่เวลาเดียวคือช่วงเช้าประมาณตี5 6โมงจะเห็นเขาออกจากห้องลงมากินน้ำแล้วก็กลับเข้าห้องไปคะ

เราไม่รู้เลยว่าตอนที่เขาไปโรงเรียนได้กินข้าวหรือขนมไหม ถามครู ครูเขาก็บอกว่าน้องกินขนมกับน้ำเปล่าไม่กินข้าว บ้านเราจะให้เงินรายวัน วันละ200เว้นวันหยุด

ที่เราเขียนมา นั่นคือม.5เทอมแรกจนตอนนี้เทอมสอง น้องไม่ให้แม่หรือพ่อไปรับ-ส่ง จะกลับเองและกลับดึกตลอด พอถามไปไหนมา เขาก็ตอบนะคะว่านั่งรถเล่น สามีเราโกรธมากคะ เพราะเขาเป็นลูกสาว ตัวเล็กแรงน้อย อีกทั้งยังกลับดึกมืดค่ำ วันที่รู้เหตุผลว่าทำไหมกลับมืดสามีกับลูกทะเลาะกันเลยคะ  เรา สามีและพี่ๆของน้องเป็นห่วงมากคะ อีกทั้งน้องยังชอบใส่เสื้อฮู้ดตลอด ช่วงนี้กลับมาร้อนแล้ว เราก็ยังเห็นเขาใส่ตลอด อยู่บ้านก็ใส่แขนยาว ตอนแรกคิดนะคะว่า ลูกเราทำร้ายตัวเองหรอ แต่ที่ข้อมือของน้องไม่มีรอยอะไรเลยคะ

เราขอให้ครูดูว่าเทอมนี้น้องเป็นยังไง ครูก็บอกว่าเทอมนี้ น้องเงียบ ไม่ค่อยคุยกับใคร ครูบอกว่าปกติจะเห็นน้องเดินไปคุยกับคนนั้นคนนี้แต่ตอนนี้น้องนั่งคนเดียวคะ จะวาดรูปอยู่ที่โต๊ะ ไม่ก็นอนในห้องเวลาพักเที่ยงคะ เราเลยถามต่อว่า น้องทำอะไรให้เพื่อนไม่พอใจรึเปล่า ครูเขาก็ตอบกลับมาคะว่า เขาไปถามเพื่อนๆน้องมาแล้ว เพื่อนๆน้องบอกว่า เขาไม่ได้สนใจน้องอยู่แล้ว สรุปง่ายๆว่าเพื่อนทุกคนมีกลุ่มกันหมดแล้ว แต่น้องเหมือนเป็นเศษไม่ได้คุยอะไรมากจะคุยก็เวลาเบื่อๆเหงาๆ ทุกคนเลยไม่รู้ว่าที่น้องเป็นอยู่คือผิดปกติของน้อง

เราไม่รู้จะแก้ไขยังไงดีเลยคะ เขาไม่ยอมคุยกับเราหรือกับใครเรื่องนี้เลย ไม่รู้ว่าอะไรทำเขาเปลี่ยนไปขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ เขาไม่เล่าไม่เอ่ย เราอยากพาเขาไปหาหมอจิตแพทย์เขาก็ไม่ยอมไป

จะทำยังไงดีคะ เขาถึงจะยอมบอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับตลอด2ปีนี้ เราค่อนข้างรู้สึกผิดและแย่มากคะ เพราะเราเป็นคนให้เขามาเรียนที่นี่เอง เรียกว่าตีกรอบให้คะ เราเป็นคนชักจูงให้เขาเข้าเรียนที่นี่เพราะเป็นสถาบันเก่าของเราและพี่ๆของเขาคะ