กรรมฐาน ๕
"คนหลงนี่ ก็หลงว่า ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง 
เป็นของเลิศ ของประเสริฐ เป็นของสวย
เหมือนกับปลาน่ะ 
ปลามันกินเบ็ด  มันกินเหยื่อหรือว่ามันกินเบ็ด 
มันไม่รู้เรื่อง มันจะกินเหยื่อ 
แต่ที่กินเข้าไปนั่นเป็นเบ็ด เกี่ยวปากมันไว้หลุด
ไม่ได้ อยากจะออกขนาดไหนก็ออกไม่ได้มันติดแล้ว
เราก็เหมือนกัน เกสา โลมา นขา ทันตา ตะโจ เมื่อเห็นมันชอบมันหลง ก็ไปติดในเบ็ดมันซะ เมื่อรู้สึกตัวมันก็เกี่ยวปากไปแล้วออกยาก จะออกไปก็ห่วงลูก ห่วงสมบัติ  ห่วงอะไรสารพัดอย่างเลยไม่ได้ไปอยู่นั่นแหละ 
จนตาย นี่ถูกเบ็ดเกี่ยว ไม่รู้ก็หลงเหมือนกับปลาที่หลงไม่รู้จักเหยื่อ ไม่รู้จักเบ็ด 
ถ้ารู้จักเบ็ดจริงๆ แล้ว
มันก็ไม่ไปกินเบ็ดหรอก มันต้องกินเหยื่อ
ที่เรายังติดในโลกก็เพราะสิ่ง ๕ ประการนี้
ว่า...มันสวยเลิศประเสริฐ ไปชอบไปสยบอยู่
ในสิ่งเหล่านั้นจนจะตาย...
ความจริงเป็นเรื่องนิดเดียว
ไม่ใช่ เรื่องมากเป็นเรื่องเบ็ดเกี่ยวปากปลาเท่านั้นแหละ ให้เอาไปคิดดูให้ดี."
พระโพธิญาณเถร (หลวงพ่อชา สุภัทโท)

---

จากหนังสือ ความผิดในความถูก มรดกธรรมเล่มที่ ๑๓หน้า ๑๖๗