1.จิตสังขารคือสิ่งถูกรู้ในแต่ละขณะจิตที่เอามารู้ มีสติในวิญญานรู้ เป็นการเริ่มกระบวนการขัด 2.จิตคือ สภาพจิตใจ ความรู้สึก อันเป็นผลที่ปรากฏ หลังจากผ่านกระบวนการ 1 รู้จิตสังขารเกิดดับไปแต่ละขณะ อันเป็นผ

เมื่อเข้าถึงกุศลจิตในจิต89 บางข้อก็ประหนึ่งเข้าถึงสติปัฐฐานครึ่งทางแล้ว เข่น 1. จิตที่เกิดพร้อมด้วยโสมนัสสเวทนา ประกอบด้วยปัญญา  ข้อนี้ จัดเป็นตัวสติในสติปัฐฐาน แต่ไปจัดอยู่ใน

เมื่อเอาตัวตนออกจากความรู้สึกได้ จะอยู่ในสภาวะอนัตตา จะเห็นว่าการมีความสุข สงบ กับการภาวนาเป็นเรื่องเดียวกัน เมื่อจิตว่างเบา สามารถที่จะเติมความรู้สึกที่ สุข สงบ ลงในจิตที่ว่างเบานี้ได้ สุข สงบเต็มแน่

"ทำสติปัฐฐานเป้าหมายให้จิตวางจากขันธ์" อารมณ์เป็นที่ตั้งของจิตในสติปัฐฐาน จิต(สติ) ตั้งอยู่ที่ฐานอะไรขณะนั้น สิ่งนั้นเป็นอารมณ์ของจิต อารมณ์มีทั้งบัญญัติ  ปรมัตถ์    อารมณ์บัญ

สัมมาสมาธิมีลักษณะว่าง เบา สงบ แผ่กว้างออกไปเป็นบรรยากาศ ล้อมนอบรูปนามกายใจนค้ ด้วยความว่างเบา เมื่อระลึกรู้ที่ไหน จิตก็จะไปที่นั้น ระลึกรู้อาการทาง กาย เวทนา จิต ธรรม ก็ไปที่นั่นทันที เป็นการภาวนา สต

ผู้ที่ตรัสรู้แล้ว เขาไม่พูดหรอกว่า เขารู้อะไร เมื่อธรรมทั้งหลายได้ถูกถ่ายทอดไปแล้ว สิ่งที่เรียกว่า ธรรม จะเป็นธรรมไปได้อย่างไร สิ่งที่ว่า ไม่มีธรรม นั่นแหล

เมื่อแยกรูปนามได้ จะเห็นกายกับใจเป็นคนละสิ่งคนละอัน ส่วนของจิตเหลื่อมและคลุมกายอยู่ ดูที่จิตจะรู้วึกว่าจิตว่างเบา สภาวะนี้เรียกถอดจิตหรือแยกจิตออกจากกาย จิตที่ว่างเบานี้สามารถเคลื่อนย้ายไปตามตำแหน่งต่

ขณะจิตคือขณะแห่งวิญญาน ตัวตนเกิดอยู่ในทุกขณะจิตที่มีวิญญานรู้มีสติเห็นตัวตนในวิญญาน เป็นมรรค