เหนื่อย และเบื่อ และรู้สึกว่าไม่สนุกแล้วครับ

เมื่อก่อน ตั้งนาฬิกาปลุกตื่นมาตี 5 เล่นถึง 4 ทุ่ม ทุกวัน พักแค่กินข้าว ไปเรียนตามปกติ เล่นตั้งแต่ ป.3 จนถึง ม.5 การบ้านรีบทำในโรงเรียนให้จบ แข่งกับเพื่อนใครทำถูกหมดและส่งเร็วกว่า

จนวันนึงก็เลิกเล่นไป เพราะ เกรดตกเหลือ 2 กว่า แบบตัวเองรับไม่ได้ ต้องทำอะไรสักอย่าง เห็นว่าอย่างอื่นสำคัญกว่า แล้วตอนนั้นต้องไปเรียนพิเศษ อ่านหนังสือ เพื่อสอบเข้า เพื่อนชวนไปร้านเกมก็ไม่ไป อ่านหนังสือช่วงว่างในห้อง แม้แต่ทุกคนในบ้านยังถามเลยว่า ไม่เล่นเกมแล้วหรอ ก็บอกไม่ (ตอนนั้นคิดได้แล้วว่าตัวเองอยากเป็นอะไร แต่จะให้ดีกว่าอาจจะช่วยเค้าเช็คด้วยว่า อาชีพที่ต้องให้เห็นปลายทางจนตำแหน่งที่จะไปได้ รูปแบบงานที่ต้องเจอ และอุปสรรคสิ่งที่จะเจอเมื่อทำอาชีพนี้ จะได้เห็นข้อเสียก่อน)

อันดับแรกเข้าใจเค้าก่อน
เคยเห็นฝรั่งคุยกับลูกไหมครับ ต้องคุยแบบนั้น ชิลๆ สบายๆ มันมีเหตุผลของคนนั้นอยู่ว่าทำไมต้องเล่นแบบเอาเป็นเอาตาย สำหรับผมตอนนั้นมันมีแค่ เวลสูงๆแล้วได้ใส่ชุดสวยๆ มันเท่ แต่ไม่ได้คิดแบบอันดับ 1 ในเกม แต่ก็คิดแค่อันดับต้นๆในเกมแค่นั้น วิธีปิดเน็ตห้ามเล่นวันเรียนอะไรพวกนี้ไม่มีประโยชน์ครับ เพราะก็ไปทำอย่างอื่นที่ไม่ใช่เรื่องเรียนอยู่ดีเพราะไม่สนใจ แต่ถ้าเค้าอยากจะทำอะไร เป็นอะไร เค้าจะเห็นเองว่ามันต้องมีความรู้อะไรบ้าง นั่นแหละเดี๋ยวเค้าจะไปหาวิธีเรียนเอง

วิธีการทำยังไง
คือ ต้องปลูกฝังความคิดนี้ และ การเรียงลำดับความสำคัญของงาน และชีวิตที่อยากจะเป็น ให้กับคนนั้น ของผมไม่ได้มาจากที่บ้าน แต่มาจากพวกสื่อของฝรั่ง พวกรายการทีวี วาไรตี้ แต่จำไม่ได้ว่าจากที่ไหน แต่จำได้ว่าได้มาจากตรงนี้เยอะ ช่วงแรกอาจจะมีเล่นบ้าง มันเลิกไม่ได้ถาวร แม้แต่คนหักดิบ

Support สิ่งที่เค้าอยากจะเป็น
ให้เค้าตั้งคำถามว่า อยากเป็นอะไร อยากทำอะไร ถ้าไม่มี คุณต้องเป็นคนไปเปิดโลก เช่น พาไปเที่ยวพวก สำรวจอาชีพนี้ จริงๆแล้วเค้าทำจริงทำยังไงกัน (นี่คือสิ่งที่ไม่มีในไทย และปัญหาเด็กไทยคือ ไม่มีสิ่งนี้ในหัวว่าตัวเองอยากเป็นอะไร คุณต้องไปหาวิธียังไงก็ได้ให้มันเปิดโลก สิ่งที่ไม่เคยเจอมาก่อน คล้ายๆคุณไปเที่ยวต่างประเทศ แค่เปลี่ยนรูปแบบไป)

ถ้าความคิดนี้ไม่ได้ปลูกฝังเค้า ลองให้เค้าเล่นเป็นอาชีพ ทำตารางแบบนักแข่ง คราวนี้แหละมันจะไม่สนุกเหมือนที่เค้าเล่นแล้ว เพราะทุกการเคลื่อนไหวในเกม แผน ทีมเวิร์ค การพักผ่อน การบาดเจ็บ มีผลหมด มันจะเกิดความเครียดมากกว่าความสนุก เพราะเคยแข่งในงานระดับจังหวัดที่เกมมาจัดแบบตามโรงเรียน เลยรู้สึกไม่ได้สนุกจริงๆ เพราะมันมีแต่คำว่า “ต้องชนะ” ไม่ใช่ “สนุก” อีกแล้ว ถ้าทำเป็นอาชีพ อาจจะต้องให้เห็นปลายทางด้วยว่า สิ่งที่เล่นไม่สามารถเลี้ยงเป็นอาชีพได้ถ้าไม่ได้ไปถึงระดับโลก ที่1 เท่านั้นที่มีคนจดจำ ที่เหลือจะไม่ได้อะไร เช่น นักแข่งเกมแต่ละคน ที่เค้าเคยให้สัมภาษณ์ แล้วคนที่ไม่ได้ที่ 1 ได้อะไรบ้าง youtube มีหมด

เค้าเคยหาเงินจากการเล่นเกม?
เค้าเคยรู้ไหมครับ ว่ามีงานที่ได้เงินเยอะกว่าเกม คุณต้องเปิดโลกนั้นให้เค้า เพราะ ณ เวลานั้น ผมก็รู้เท่านี้ ผมเคยปั้นเกมขายเหมือนกัน พอมาคิดๆดู ถ้าทำจริงๆจังๆ ตกชม.ที่ลงแรงไปก็น้อยอยู่ และเครียดกว่าเล่นชิลๆ คุณต้องไปหาอะไรที่มันล่อมากกว่า เป็นผมเปิดบัญชีหุ้นให้เลย ให้เงินไปนิดหน่อย แล้วบอกทำยังไงก็ได้ ให้มันงอกให้ได้มากที่สุด เงินนี้เป็นต้นทุนชีวิต ตั้งให้แล้ว กำไรที่เหลือเอาไปให้หมดเลย แล้วเปิดตัวเซียนหุ้นให้ดู เผื่อเค้าสนใจ(คนที่เล่นเกมแล้วทำเงินได้ เท่าที่สังเกตหลายๆคนก็มีหัวด้านการค้า พลิกแพลงก็ประมาณนึง คิดว่าด้านหุ้นอาจจะสนใจ)

ถ้าเป็นผมจะทำยังไง
ผมจะถามว่า คิดว่าคนเรียนจบป.ตรี อายุเท่าไหร่ คนที่ได้เงินแต่ละเรทต้องมีความสามารถอะไรบ้าง เค้าถึงจ้าง หรือเจ้าของธุรกิจ คิดว่าแต่ละทักษะใช้เวลาฝึกเท่าไหร่ แล้วตอนนี้เราอายุเท่าไหร่ เหลืออีกกี่ปี?
ตอบอะไรมาก็ช่าง ผมจะถามตามนี้ แล้วผมจะตอบกลับไปว่า ถึงอายุนั้นเลี้ยงตัวเองนะ ไม่ส่งแล้ว ถ้าตกงานก็ตกไป ไปหาวิธีทำยังไงก็ได้ให้ ทำงานมีความสุข งานสุจริต ไม่ผิดกฎหมาย เลี้ยงตัวเองได้ ไม่เดือดร้อนคนอื่น ถ้าให้ดีก็มาโชว์เลี้ยงพ่อแม่สักมื้อว่ามีตังแล้ว หรือจะไปโชว์คนอื่นก็ได้ ถ้าอยากปรึกษาเรื่องงาน วิธีหาเงิน ถามได้ตลอด แล้วก็เดินจากไป