คือ มันก็เป็นเรื่องปกติละที่ใครๆก็มีความฝันในอนาคตใช่ครับผมมี แต่ความฝันไม่เอื่อมไม่ถึงไม่ใช่ว่ามันยากสำหรับคนเรานะคับมันอยู่ที่ตัวผม ผมเคยเป็นคนเตรียมอะไรทุกอย่างมาแล้วมีไฟในการเรียน ผมเก่งเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับ คำนวณและ ภาษาอังกฤษ แต่มันมีจุดที่ทำให้ผมท้อหรืออยู่ในจุดตํ่าสุดของตัวเองผมเริ่มสนใจภาษาญี่ปุ่นและเยอรมัน ซึ่งตอนแรกมันเริ่มจากเยอรมันคับบอกตามตรงสำหรับผมเยอรมันมันง่ายพอๆกับอังกฤษแค่ยากขึ้นมา0.5%แต่ญี่ปุ่นผมไม่ได้จริงๆผมพยายามจำแล้วแต่มันทับกับเยอรมันทำใ้ห้ผมต้องทุ่มตัวเองไปซื้ออะไรที่จะทำให้ผมจำได้หรือจำคำศัพได้ แต่มันยากก็จริง

แต่ที่กล่าวมาคืออดีตตัวผมเอง แค่ 1ปีก่อน ผมท้อเริ่มทิ้งความฝันคือไม่ใช่ทุกคนที่จะต้องฟังพ่อแม่งานมันสบายในระยะยาวก็จริงแต่แรกกับงานที่เยอะขึ้นหรืออาจจะอย่างอื่น ความรู้สึกว่าตัวเองต้องเป็นแบบนั้นหรอซึ่งตัวผมมองว่ามันไม่ใช่ สิ่งที่ผมอยากเป็นนั้นไม่มีถ้าผมทำงานในอาชีพที่ตัวเองไม่มีความสุขมันจะได้อะไรคับ ผมเป็นคนเงียบๆแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะอยู่แบบนั้นได้เพื่อนก็เป็นตัวสำคัญในการอยู่ของผมผมไม่ควรจะอยู่ถึงตอนนี้สร้างไห้ตัวเองกำลังจะถามว่าอยากเป็นอะไร 

ผมฝึกตัวเองได้แต่มันท้อมานานแล้วคือผมกำลังตั้งคำถามตัวเองว่า ผมควรจะย้ายออกจากร.รนี้ไปอยู่ร.รที่ธรรมดาดีใหมมันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาและเสียค่าเทอมเยอะๆมันจะไม่คัม

แต่ในหัวผมไม่มีอะไรเลยคับถ้าคนอื่นอยู่ในร่างผมก็ดีนะเขาเขาเลือกได้เขามีอนาคตผมแค่คนที่เรียนไปวันๆ จากเด็กเรียนตอนนี้ไม่ต่างจากคนที่ขี้เกียจทำงานแต่ผมก็ทำนะไม่ติด0 แต่ เกีดเกือบทุกเวลาจะได้ 1.5-2 เอง ไม่ใช่ว่าผมลืมแล้วนะคับผมขี้เกียจท้อ ผมไปไกลได้กว่านี้ ผมเคยมีความฝันแต่พ่อแม่ไม่พอใจทุกอาชีพที่ผมพูดถึงเลย