ทำไมคะเราอายุ 34 เราไม่สามารถไปไหนได้เลยหรอคะคือจะต้องอยู่ในกรอบอยู่ในแผ่นที่เขาปูไว้หรือไงคะ
คือเราก็มีเราก็อยากมีความสุขนะคะความสุขของเราเองน่ะโดยที่ไม่ต้องจะแบบว่าต้องมาขอความสุขจากคนอื่นนะทำไมหรอคะเราไปไหนไม่ได้หรอ เรารู้ว่าเรามีหน้าที่อะไรหน้าที่ของเราก็คือต้องกลับมาซื้อข้าวซื้อปลาซื้ออาหารให้กับแม่และลูกแต่เราก็อยากหาความสุขทางใจและทางกายทำไมคะเราไม่สามารถไปไหนได้โดยตรงของเราเองหรอ พอไปทีก็เกิดปัญหาทีใช่ค่ะเราเลือกที่จะไม่พูดพอพูดแล้วก็จะเป็นแบบนี้ด่าเราทุกวันตั้งแต่เช้ายันเย็นไม่เคยให้กำลังใจแต่พอเวลาเรื่องเงินเอาให้เต็มที่อีกทุกอย่างทำไมคะเราหาความสุขด้วยตัวของเราเองไม่ได้หรอคะ 
เราไปเราก็รู้จักป้องกันนะไม่ใช่ว่าเราไม่รู้จักป้องกันเพราะเราก็ต้องรู้ว่าเราเคยพลาดมาแล้วครั้งหนึ่งเราก็ต้องไม่พลาดซ้ำสิเราแค่ไปหาสามีของเราแค่นั้นเองทำไมอ่ะทำไมพอจะไปก็มีปัญหาต้องบอกต้องรายงานตลอดใช่ไหมว่าไปหาสามีนะหรือไปไหนนะพอเราพูดความจริงก็ด่าเราด่าแบบภาษาพ่อขุนรามคำแหงอ่ะค่ะ
เพราะเราทำดีก็ด่ากลับบ้านเร็วก็ด่าไม่เคยเป็นแม่เหมือนกับแม่คนอื่นๆเราบางทีเราอิจฉานะเราไม่อยากเข้าสังคมเวลาที่เจอพี่ป้าน้าอาหรือเจอลูกหลานใครต่อใครเพราะบางทีเรารู้สึกแบบว่าฉันไม่เคยเหมือนแม่คนอื่นเลย
ไม่เคยให้กำลังใจลูกหรือปล่อยให้ลูกไปไหนด้วยตรงลูกเองเพราะมันก็ต้องรู้จักป้องกันกันเองไหมอ่ะแม่คนอื่นเขายังปล่อยให้ลูกเขาไปนั่งกินอาหารในห้างกับแฟนไปไหนต่อไหนกับแฟนแต่นี้แทบจะไม่ปล่อยเลยมันคนละความสุขกันนะความสุขที่แม่ให้ก็คือด้วยการที่อยู่ด้วยกันดูแลการตอบแทนแต่ความสุขที่แฟนให้สามีให้มันคือความสุขทางใจดีใจเราได้ตั้งเยอะเลยนะคะ
เรื่องเงินเดือนเราก็เหมือนกันทำไมอ่ะทำไมเราต้องให้อ่ะเราให้เรามานั่งเสียหนี้สินให้คืออะไรอ่ะเงินเดือนเราเราไม่มีสิทธิ์ที่จะใช้หรอรู้บ้างไหมอ่ะอยู่ในนี้ต้องเสียเงินเดือนเดือนละเท่าไหร่ต้องเสียค่าใช้จ่ายเท่าไหร่เสียวันละเท่าไหร่กับการมาทำงานมาส่งลูกเคยที่จะแบบว่าให้เรามากกว่า 140 ต่อวันไหมบางทีเรารู้สึกน้อยใจนะคะว่าทำไมแม่ฉันไม่เหมือนแม่คนอื่นเลย
อายุ 34 แต่ความคิดยังไม่มี