เข้าเรื่องเลยนะคะ  เรากับแฟนตัดสินใจอยู่ด้วยตั้งแต่ช่วง20ต้นๆค่ะ ทางพ่อแม่เราก็ให้มัดมือผูกแขนกันตามธรรมเนียม เราย้ายมาอยู่บ้านผู้ชาย  เราก็ช่วยกันหารายได้ คือการขายของออนไลน์ รายได้วันละ 400-1500ต่อวันค่ะ เราหลอกตัวเองว่าเราต่างคนต่างช่วยกัน เวลาเตรียมของเตรียมอะไรเราก็ทำคนเดียว เขาให้เหตุผลว่าทำไม่เป็นเราก็บอกสอนเขาว่าทำแบบนี้ๆนะ พอเสร็จอันนี้เขาก็จะเข้าห้องไปพัก ทั้งๆที่อย่างอื่นมันมีงานอีกเยอะมากมาย ถ้าไม่บอกก็จะเข้าห้อง พอถึงเวลาไปส่งของ เขาก็ไปตามปกติ บางทีก็เม่อเลยบ้านลูกค้า งานบ้านหรือทำความสะอาดห้องนอนเราไม่เกี่ยงเขา ถ้าใครว่างก็ทำ แต่เรารู้สึกว่าเขาไม่กระตือลือล้นเลย พอเวลา5โมงครึ่งก็ถึงเวลาเขาไปออกกำลังกาย ความรู้สึกเหมือน เขาตื่นขึ้นมาเพื่อเข้าห้องน้ำกินแล้วก็นอน ปลุกเราก็ปลุกเขาทุกเช้า นอนก็เล่นเกมดึกทุกวัน เราไม่สามารถพึ่งพาเขาได้เลย นอกจากเวลาไปซื้อของ เขาจะเป็นคนขับรถ เพราะเราขับไม่เป็น อยากไปเที่ยวไหนก็พาไปแต่ความรู้สึกเหมือนเขาไม่ได้อยากมา เขาก็บอกว่าตามใจเรา  เวลารู้สึกอยากไปก็ไม่ไปดีกว่า ไปแล้วมันไม่มีความสุข แปบๆเขาก็อยากกลับ เวลาให้ช่วยงานคนอื่นก็ไม่ค่อยอยากทำ พอเราพูดเราบอก ก็งอน ไม่คุยกับเรา เรารู้สึกเครียด เพราะครอบครัวเขา ก็เอาแต่ด่าเอาแต่ตำหนิทุกครั้งเวลาเขาทำผิด รู้สึกทุกอย่าฃมันกดดันเราไปหมด เราอยากให้เขาทำงานให้เต็มความสามารถมากกว่านี้ วันๆนึ่งรู้สึกว่าเขาใช้พลังงานแค่20%เอง เราเริ่มรู้สึกไม่อยากอยู่ด้วย แต่อีกใจก็สงสารเขา เหมือนเขาไม่มีใครนอกจากเรา พ่อแม่ก็พูดไม่ดีด้วย เราไม่ได้อยากตำหนิเขา แต่เขาใช้ชีวิตแบบขี้เกียจเกินไป เขาเป็นคนดี ไม่กินเหล้าสูบบุหรี่ ไม่เจ้าชู้ น่ารัก พูดจาสุขภาพเรียบร้อย เขาคุยให้ฟังเรื่องความฝันของเราตลอดว่าอยากจะมีรถแบบไหนมีบ้านแบบไหน เขาบอกเขาเชื่อว่าเราพาเขาทำให้ฝันเป็นจริงได้ เขาบอกว่าความคิดเขาความรักหรือครอบครัวไม่จำเป็นต้องมีว่าใครเป็นหัวหน้าครอบครัว เพราะแบบว่า เราต่างช่วยกันไม่มีใครเป็นหัวหน้าใครเขาเป็นคนจิตใจดี แต่พ่อกับแม่เขาความคิดไปในแง่ลบมากๆ เราควรดึงเขาขึ้นมายังไงดีคะ บางทีเขาก็ล่าเริง บางทีก็ซึมแบบไม่อยากทำอะไร 🥺