จะเล่าก่อนว่าหนูเป็นเด็กที่แม่ทิ้งตั้งแต่เกิดเลยค่ะอยู่กับ ปู่-ย่าตั้งแต่เกิดพ่อก็มาหาบ้างบ้างครั้ง จนตอนนี้หนู16แล้วค่ะแต่ย่ายังไม่ปล่อยเลยต้องนอนห้องเดียวกันจะขอแยกก็ไม่ให้เวลาใช่หนูทำอะไรหนูทำให้นะคะแต่หนูมีเวลาที่จะทำพอหนูไม่ทำในเวลาที่เค้าคิดไว้เค้าก็จะด่าหนูคะ หนูชอบไปอยู่บ้านลูกพี่ลูกน้องด้วยกันคะไปเช้ากลับเย็นหนูไปแล้วหนูรู้สึกสบายใจได้รับความรักจากบ้านลูกพี่ลูกน้องมากคะ แต่พอกลับบ้านหนูกลายเป็นอีกคนเลยคะ ไม่ค่อยพูดกับคนในบ้านเท่าไหร่ หนูไม่รู้ว่าจะหันไปคุยไปปรึกษาใครได้บ้างค่ะ พ่อหนูก็ไม่ได้ แม่หนูก็ไม่ได้ค่ะ แล้วเวลาหนูจะออกไปข้างนอกไปเที่ยวกับเพื่อนเค้าก็ไม่ให้ไปค่ะพร้อมด่าด้วย หนูไม่มีชีวิตวัยรุ่นเหมือนคนอื่นเลยค่ะความเป็นส่วนตัวก็ไม่มี ไม่ใช่ว่าหนูไม่สำนึกในพระคุณที่เค้าเลี้ยงหนูมานะคะแต่หนูไม่เคยได้ใช้ชีวิตเองเลยอะไรเค้าก็เลือกไว้ให้หมดทุกอย่าง เค้าไม่เคยถามหนูเลยค่ะ เขาอยากให้หนูเป็นเหมือนลูกสาวเค้าหรืออาหนูค่ะซึ่งหนูเป็นให้ไม่ได้     หนูไม่รู้จะหันหน้าคุยกับใครแล้วค่ะ